Nacht in Italie(14)

Onmiddellijk fronste hij zijn wenkbrauwen. ‘Wat is er? Ben je nog steeds niet blij?’

‘Natuurlijk wel. Het komt alleen doordat nog nooit iemand zoiets voor me heeft gedaan.’

Teder pakte hij haar hand. ‘Dat is triest. Je bent een aardige vrouw en moet ook aardig behandeld worden.’

Zijn betrokkenheid en meelevende blik overweldigden haar zo, dat ze met moeite haar tranen kon inhouden. Ze slikte de brok in haar keel weg en glimlachte. ‘Ik stel me aan. Het spijt me.’

Blake bracht haar hand naar zijn lippen. ‘Dat zou ik moeten zeggen. Het spijt me dat je nooit plezier in je leven hebt gehad. Daar heb je recht op. Maar nu wordt het tijd dat we naar boven gaan.’

Voordat ze zich volslagen belachelijk maakte in het bijzijn van de anderen. Dat bedoelde hij. Kara glimlachte flauwtjes en stond toe dat hij zijn hand om haar elleboog legde en haar naar boven begeleidde.





Hoofdstuk 4





Nog een slaapmutsje nemen in Blakes suite druiste in tegen alle regels die Kara zichzelf had opgelegd. Het probleem was echter dat hij er een handje van had om haar die regels te doen overtreden. Hij had haar die avond aan het lachen gemaakt. Tegen haar verwachting in was hij leuk gezelschap geweest. Door zijn edelmoedigheid had hij haar ook bijna aan het huilen gemaakt.

‘Wat wil je drinken? Nog een glas wijn, of koffie? Misschien een cognac?’

‘Koffie graag,’ antwoordde ze. ‘Ik heb al meer gedronken dan ik gewend ben.’ Niet dat ze dronken of zelfs maar aangeschoten was. Ze had maar twee glazen wijn gedronken, maar dat was een glas meer dan normaal. Eigenlijk dronk ze alleen alcohol met Kerstmis en op verjaardagen.

Omdat ze verwachtte dat hij de roomservice zou bellen, was ze aangenaam verrast toe hij naar het open keukentje aan de andere kant van de enorme zitkamer ging om zelf koffie te zetten.

Dat gaf haar tijd om de luxueuze suite te bekijken. Zachte crèmekleurige leren banken, hoogpolige crèmekleurige kleden op een vloer van Amerikaans notenhout, originele schilderijen aan de muren, kristallen kroonluchters aan het plafond. Haar kamer was ook mooi ingericht, maar deze was totaal anders. En ze wist hoeveel deze suite voor een paar dagen had gekost…

Glazen deuren die van de vloer tot het plafond reikten, gaven toegang tot een breed balkon dat uitkeek over de uitgestrekte tuin. Op de goed verzorgde gazons groeiden bomen en struiken, en in de verte zag ze een fontein. Het zwembad was niet te zien, maar dankzij de brochure wist ze dat het net zo mooi was als de rest.

‘Klaar.’ Blake kwam terug en zette een blad met een koffiepot, twee porseleinen kopjes en room en suiker op het lage tafeltje tussen twee banken.

‘Ik schenk wel in,’ zei Kara snel. Dan had ze iets te doen om te voorkomen dat ze naar hem bleef kijken, naar die grote bedreven handen met hun volmaakt verzorgde nagels. Ze wist niet wat haar bezielde, maar ze kon zich die handen op haar huid voorstellen, haar vasthoudend, haar aanrakend. Haar opwindend!

Er begon een alarmbelletje te rinkelen in haar hoofd. Misschien kon ze beter nu meteen weggaan. Misschien was het een vergissing geweest om mee te gaan naar zijn kamer. Toen ze met een trillende hand de koffiepot oppakte, boog Blake zich onmiddellijk voorover en nam de pot van haar over. ‘Pas op, hij is zwaar. Zo meteen brand je je nog.’

Toen de koffie veilig was ingeschonken, leunden ze beiden achterover op hun bank, tegenover elkaar. Nog een vergissing! Hij haalde zijn ogen geen moment van haar af. ‘Het wordt tijd dat je me iets over jezelf vertelt, Kara. Dat heb je veel te lang vermeden.’

Haar maag draaide zich om. ‘Eigenlijk valt er weinig te vertellen wat je niet al weet.’

‘Ik weet dat je erg op je hoede bent voor mannen. Wiens schuld is dat?’

De vraag was zo direct, dat er niet aan te ontkomen viel. Maar omdat ze geen antwoord gaf, vroeg hij: ‘Een vriendje? Iemand die je heel erg teleurgesteld heeft? Ben je daardoor –’

Kara haalde diep adem. ‘Ik mocht van mijn vader geen vriendjes hebben. Ik heb je toch verteld dat hij niet erg aardig was. Eerlijk gezegd… sloeg hij me vaak.’ Zo. Het was eruit. Ze had het opgebiecht. Het moeilijkste wat ze ooit had moeten doen. Doordat ze naar haar ineengeklemde handen op haar schoot staarde, zag ze niet dat Blake zijn wenkbrauwen fronste en geschokt naar haar keek. ‘Ik praat er liever niet over.’

Haar hart begon te bonzen, en ze trilde over haar hele lichaam. Voor ze het wist, zat hij naast haar op de bank en sloeg zijn armen om haar heen. In plaats van iets te zeggen, maakte hij het soort geluidjes waarmee men een huilende baby probeerde te sussen. Pas toen haar hart weer regelmatig klopte en ze niet meer trilde, begon hij geruststellende woordjes te fluisteren.

‘Rustig maar, Kara. Bij mij ben je veilig. Er overkomt je niets. Ik zal je nooit pijn doen, dat beloof ik je. Ontspan. Doe je ogen dicht en ontspan.’