Moord op afspraak(83)

‘Het is niet moeilijk om tegenover mijn man de schijn op te houden. Hij ziet me meestal niet staan, of hij moet iets te klagen hebben.’

Na haar vertrek riep Vince Ernie bij zich. ‘We hebben onze eerste grote doorbraak en die mag niet verknald worden. We gaan het volgende doen...’



Op dinsdagmiddag werd Jay Stratton geverbaliseerd wegens diefstal. De politierechercheurs hadden, in samenwerking met de veiligheidsdienst van Lloyd’s of London, de juwelier opgespoord die een aantal van de gestolen diamanten had geheeld. De rest van de edelstenen die volgens de officiële gegevens in het vermiste zakje zaten, werd teruggevonden in een safeloket dat was gehuurd onder de naam Jay Charles.



Het was een lange vergadering geweest en op kantoor was de spanning de hele dag te snijden. Hoe leg je je beste klanten uit dat je je door bedrijfsaccountants zand in de ogen hebt laten strooien? Dergelijke dingen mochten tegenwoordig niet meer gebeuren.

Doug belde verscheidene keren naar huis en was verbaasd dat de babysitter opnam. Er was beslist iets aan de hand. Hij zou ervoor zorgen dat hij vanavond naar huis ging. Zo moeilijk was het niet om Susans twijfels weg te nemen. Zijn zelfvertrouwen ebde weg. Ze begon toch niet te vermoeden...? Of wel?



Darcy ging dinsdagavond regelrecht van haar werk naar huis. Het enige wat ze wilde was een blikje soep verwarmen en vroeg naar bed. De spanning van de laatste twee weken begon haar op te breken. Ze wist het.

Om acht uur belde Michael. ‘Ik heb wel eens vermoeide stemmen gehoord, maar die van jou spant de kroon.’

‘Ongetwijfeld.’

‘Je hebt te veel van jezelf geëist, Darcy.’

‘Maak je geen zorgen. Ik heb me voorgenomen om de rest van de week meteen na mijn werk naar huis te gaan.’

‘Dat is een goed idee. Darcy, ik ga een paar dagen de stad uit, maar houd de zaterdag voor me vrij, wil je? Of de zondag. Of nog beter: zaterdag én zondag.’

Darcy lachte. ‘Laten we het op zaterdag houden. Veel plezier.’

‘Het is geen plezier, maar een psychiatrisch congres. Er is me gevraagd een vriend, die was verhinderd, te vervangen. Wil je weten hoe het is om met vierhonderd zielenknijpers tegelijk in één ruimte te zitten?’

‘Ik kan het me niet indenken.’





22

Woensdag, 13 maart

D-day, dacht Nona terwijl ze haar cape van haar schouders liet glijden en op het tweezitsbankje gooide. Het was nog geen acht uur in de morgen. Dankbaar zag ze dat Connie er al was en de koffie stond te pruttelen.

Connie volgde haar naar binnen. ‘Het wordt een geweldig programma, Nona.’ Ze had schone kopjes bij zich.

‘Ik denk dat Cecil B. DeMille sneller klaar was met een epos dan ik hiermee,’ zei Nona wrang.

‘Je hebt je normale programma’s er ook nog tussendoor gedaan,’ merkte Connie op.

‘Ik geloof het wel, ja. Laten we alle gasten nog even per telefoon afchecken. Heb je ze een herinneringsbrief gestuurd?’

‘Natuurlijk.’ Connie leek verbaasd dat ze dat vroeg.

Nona grijnsde. ‘Sorry. Het komt gewoon doordat Hamilton zo moeilijk over dit programma heeft gedaan en Liz vastbesloten is de eer op te strijken van wat er goed aan is en mij de schuld te geven van eventuele stommiteiten.’

‘Ik weet het.’

‘Soms vraag ik me af wie dit kantoor runt, Connie − jij of ik. Ik wou alleen dat we op één gebied verschilden...’

Connie wachtte.

‘Ik wou dat je tegen planten praatte. Je bent net als ik... je ziet ze niet eens staan.’ Ze wees naar de plant in de vensterbank. ‘Die arme stakker is er bijna geweest. Giet er wat water op, wil je?’



Len Parker was woensdagmorgen moe. De dag tevoren had hij Darcy Scott niet uit zijn gedachten kunnen zetten. Na zijn werk had hij rondgehangen in de buurt van haar flatgebouw en haar om halfzeven, zeven uur uit een taxi zien stappen. Hij had tot tien uur gewacht, maar ze was niet naar buiten gekomen. Hij wilde eigenlijk met haar praten. Op andere momenten was hij kwaad op haar geweest omdat ze hem zo gemeen had behandeld. Gisteren had hij aan iets gedacht wat belangrijk was geweest, maar nu was hij het weer kwijt. Hij vroeg zich af of het hem weer te binnen zou schieten.

Hij trok zijn overall aan. Dat was het fijne van werkkleding... het kostte je niets.



Op woensdagmorgen had Vince’ secretaresse een boodschap van Darcy Scott aangenomen voordat Vince was gearriveerd. Ze zou de hele dag voor diverse opdrachten op pad zijn, maar ze wilde hem laten weten dat Erin vermoedelijk had gereageerd op een advertentie die begon met ‘Houdt van muziek, houdt van dansen’.

Dat klonk beslist als het soort advertentie waarop die vermiste vrouwen ook gereageerd zouden kunnen hebben, dacht Vince. Het napluizen van de contactadvertenties was een slopend karwei. Iedereen die zijn ware identiteit verborgen wilde houden, kon wel een paar identiteitsbewijzen vervalsen, een lopende rekening openen en een postbus huren waarheen tijdschriften en kranten de reacties op de anonieme advertenties konden sturen. Een huisadres was dan niet op te sporen. De mensen die dergelijke postbussen aanboden, boden hun cliënten geheimhouding.