Moord op afspraak(80)

‘Ik heb er nog een aantal gevonden. Daar liggen ze.’ Greta wees naar een stapel kleine albums op de verhoogde haard. ‘Die lagen op een hoge plank in de bibliotheek en werden bij het opruimen over het hoofd gezien.’ Ze pakte het bovenste album. Darcy schoof een stoel bij en ging naast haar zitten, waarna ze:zich er samen overheen bogen. ‘In dat laatste jaar kreeg Nan belangstelling voor fotografie,’ zei Greta. ‘We gaven haar een Canon voor Kerstmis, dus deze zijn allemaal genomen tussen eind december en begin maart.’

De ontgroeningstijd, dacht Darcy. Zij bezat albums met soortgelijke foto’s van studenten aan Mount Holyoke. Het enige verschil was dat Mount Holyoke een universiteit voor meisjes was. Deze foto’s toonden evenveel jongens- als meisjesstudenten.

Ze begonnen ze door te nemen.



Chris verscheen in de deuropening. ‘Over vijf minuten gaan we eten.’



‘Je bent een voortreffelijke kok,’ zei Darcy goedkeurend, terwijl ze het laatste stukje vlees opat.

Ze begonnen te praten over Nans verwijzing naar iemand die Charley heette en die meisjes graag naaldhakken zag dragen. ‘Dát probeerde ik me te herinneren,’ zei Greta. ‘In het televisieprogramma en in de kranten hadden ze het over schoenen met hoge hakken. Het was Nans brief over naaldhakken die aan me knaagde. Jammer genoeg is het niet van veel nut geweest, hè?’

‘Nog niet,’ zei Chris.



Chris bracht een blad met koffie naar de studeerkamer.

‘Je bent een uitstekende butler,’ zei zijn moeder warm.

‘Aangezien je weigert interne hulp te nemen, moest ik dat wel leren.’

Darcy dacht aan het landgoed in Bel-Air, met de permanente staf van drie inwonende personeelsleden. Ze dronk haar koffie op en kwam overeind om te vertrekken. ‘Ik vind het vervelend hier een einde aan te maken, maar het duurt nog ruim een uur voordat ik thuis ben. Als ik me nu te veel ontspan, val ik straks nog achter het stuur in slaap.’ Ze aarzelde. ‘Mag ik nog één keer in dat eerste album kijken?’

Daarin stond, op de één na laatste bladzijde, een groepsfoto. ‘Die lange knul in die schooltrui,’ zei Darcy. ‘Die zijn gezicht van de camera heeft afgewend... Er is iets aan hem.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ik heb het gevoel alsof ik hem ergens heb ontmoet.’

Greta en Chris bekeken de foto aandachtig. ‘Sommigen van die jongelui herken ik,’ zei Greta, ‘maar deze niet. En jij, Chris?’

‘Nee, maar kijk... Janet staat erop. Zij was een van Nans beste vriendinnen,’ verklaarde hij tegen Darcy. ‘Ze woont in Westport.’ Hij wendde zich tot zijn moeder. ‘Ze komt graag bij jou op bezoek. Waarom vraag je haar niet om binnenkort eens langs te komen?’

‘Ze heeft het zo druk met de kinderen. Ik zou daarheen kunnen rijden.’

Toen Darcy afscheid nam, glimlachte Greta en zei: ‘Darcy, ik heb je de hele avond bestudeerd. Heeft iemand je ooit verteld dat je, behalve de kleur van je haar, sprekend op Barbara Thorne lijkt?’

‘Nooit,’ antwoordde Darcy naar waarheid. Dit was niet het moment om te vertellen dat Barbara Thorne haar moeder was. Ze beantwoordde Greta’s glimlach. ‘Maar het moet me van het hart, mevrouw Sheridan, dat het heel lief is om dat te zeggen.’ Chris begeleidde haar naar de auto. ‘Ben je niet te moe om te rijden?’

‘O nee. Je moest eens weten wat voor lange ritten ik maak wanneer ik op jacht ben naar meubilair.’

‘We zitten echt in hetzelfde vak, hè?’

‘Ja, maar jij gaat via de snelweg...’

‘Kom je morgen naar de galerie?’

‘Ik zal er zijn. Welterusten, Chris.’



Greta Sheridan stond bij de deur te wachten. ‘Een lieftallig meisje, Chris. Heel lieftallig.’

Chris haalde zijn schouders op. ‘Dat vind ik ook.’ Hij herinnerde zich hoe Darcy had gebloosd toen hij haar gisteren had gevraagd hier te komen. ‘Als je maar niet gaat koppelen, moeder. Ik heb zo’n vermoeden dat ze al bezet is.’

Doug had in het weekend alles gedaan wat een vrouw maar van een toegewijde echtgenoot en vader kon verlangen. Ondanks zichzelf verminderde Susans angst voor het feit dat Doug mogelijk een seriemoordenaar was, ook al wist ze dat zijn houding één en al komedie was.

Hij ging mee naar Donny’s basketbaltraining en deed vervolgens met de jongens die konden blijven een partijtje rugby op de binnenplaats. Daarna trakteerde hij iedereen op een lunch in de vorm van een Big Mac. ‘Er gaat niets boven gezond voedsel,’ grapte hij.

Er waren veel jonge gezinnen in het restaurant. Dit is het soort saamhorigheid waaraan het ons ontbrak, dacht Susan, maar nu is het te laat. Haar blik gleed over de tafel naar Donny, die nauwelijks een woord had gezegd.