Moord op afspraak(86)
Ze waren er zichtbaar verrukt over.
En nu, dacht Darcy, moet ik contact opnemen met de etaleur van Wilston. Ze had tot haar verbijstering ontdekt dat wanneer een etalageuitstalling werd verwijderd, de materialen vaak voor een habbekrats werden verkocht. Vele meters stof van topkwaliteit.
Ze schudde haar hoofd in een poging een zeurende hoofdpijn te verdrijven. Ik weet niet of het alleen maar hoofdpijn is of een opkomende griep, maar ik duik vanavond weer vroeg mijn bed in.
De taxi kwam voor haar appartement tot stilstand.
Het lampje van haar antwoordapparaat knipperde. Bev had een boodschap ingesproken. ‘Darcy, twintig minuten geleden kwam er een waanzinnig telefoontje voor je binnen. Bel me onmiddellijk terug!’
Vlug draaide Darcy het nummer van haar kantoor. ‘Wat is er aan de hand, Bev?’
‘Het was een vrouw. Ze sprak heel zacht. Ik kon haar nauwelijks verstaan. Ze wilde weten waar ze je kon bereiken. Ik wilde haar niet je privénummer geven, dus zei ik dat ik de boodschap wel aan je zou doorgeven. Ze zei dat ze op de avond van Erins verdwijning in de bar was en dat niet bekend durfde te maken omdat ze met een ander dan haar echtgenoot uit was. Ze zag dat Erin de bar verliet en bij de deur iemand ontmoette die net was binnengekomen. Ze liepen samen weg. Ze had hem goed kunnen bekijken.’
‘Hoe kan ik met haar in contact komen?’
‘Dat kun je niet. Ze wilde haar naam niet zeggen. Ze wil dat je haar ontmoet in die bar. Het is Eddie’s Aurora in West 4th Street, vlak bij Washington Square. Ze zei dat je alleen moest komen en aan de bar moest gaan zitten. Ze is er om zes uur, tenzij ze niet weg kan. Wacht niet langer dan tot dat tijdstip. Ze belt morgen terug als jullie elkaar vanavond niet treffen.’
‘Bedankt, Bev.’
‘Hoor eens, Darcy, ik blijf nog een tijdje hier. Ik moet leren voor een examen en in mijn flat, waar altijd vriendinnen van mijn huisgenote rondhangen, krijg ik toch geen rust. Bel je me even terug? Ik wil gewoon weten of alles goed met je is.’
‘Ik red me wel, maar oké... ik zal je terugbellen.’
Darcy vergat dat ze moe was. Het was vijf voor vijf. Ze had nog net tijd om haar gezicht op te knappen, haar haren te borstelen en haar stoffige spijkerbroek te verwisselen voor een rok en een trui.
O, Erin, dacht ze. Misschien is het einde nu in zicht.
Nona keek naar de aftiteling, terwijl de gasten zachtjes praatten en, met de microfoons uitgeschakeld, in beeld bleven.
‘Amen,’ zei ze toen het scherm donker werd. Ze sprong overeind en holde de trap naar de studio af. ‘Jullie waren geweldig,’ zei ze. ‘Allemaal! Ik kan jullie niet genoeg bedanken.’ Sommigen van de deelnemers glimlachten ontspannen. Chris, Vince en dr. Weiss stonden gelijktijdig op.
‘Ik ben blij dat het voorbij is,’ merkte Chris op. ‘Begrijpelijk,’ zei Martin Weiss. ‘Van wat ik vandaag heb gehoord, hebben u en uw moeder zich in dit alles opmerkelijk goed staande gehouden.’
‘Je doet wat nodig is, dokter.’
Nona kwam naar hen toe. ‘De anderen vertrekken, maar ik zou het leuk vinden als jullie nog even een cocktail komen drinken in mijn kantoor. Dat hebben jullie wel verdiend.’
‘O, ik geloof niet...’ Weiss schudde zijn hoofd, maar aarzelde toen. ‘Ik moet even naar mijn praktijk bellen... Als ik dat van hier kan doen?’
‘Natuurlijk.’
Chris dacht na. Hij realiseerde zich hoe gedeprimeerd hij zich voelde. Darcy’s secretaresse had gezegd dat ze regelrecht naar huis zou gaan. Hij vroeg zich af of hij haar kon overhalen tot een eenvoudig dinertje. ‘Mag ik ook even bellen?’
‘Ga gerust je gang.’
De pieper aan Vince’ riem ging. ‘Ik hoop dat je hier over veel telefoontoestellen beschikt, Nona.’
Vince gebruikte het toestel op het bureau van de secretaresse en kreeg te horen dat hij Ernie moest bellen op het kantoor van de festivalorganisatie. Toen hij hem aan de lijn kreeg, borrelde Ernie over van nieuws.
‘Ik heb de gastenlijst. Raad eens wie er die avond waren?’
‘Wie?’
‘Erin Kelley en Jay Stratton.’
‘Verrek!’ Hij dacht aan de beschrijving die North hem had gegeven van de man die zijn kaartje had aangepakt − lang, eind dertig of begin veertig, welbespraakt. Maar Erin Kelley! Die middag in Kelleys flat had Darcy een roze met zilverkleurige jurk uitgekozen om Erin in te laten begraven. Darcy had hem verteld dat Erin hem had gekocht ter gelegenheid van een liefdadigheidsvoorstelling. Later was die doos met de schoenen bij Darcy thuis bezorgd en toen hij die kwam ophalen, had ze tegen hem gezegd dat de avondschoen in de doos beter bij Erins roze met zilveren jurk paste dan de schoenen die Erin zelf had gekocht. Plotseling wist hij waarom die schoenen daar zo goed bij pasten... Haar moordenaar was ook op dat benefietfestival geweest en had haar in die jurk gezien.