Moord op afspraak(79)

Haar auto was een Buick-stationcar met een ingebouwde telefoon. Het verkeer naar het zuiden verplaatste zich langzaam en om vijf uur belde ze naar het huis van de Sheridans in Darien.

Chris nam op.

‘Ik kom later dan ik had verwacht,’ verklaarde ze. ‘Ik wil de plannen van je moeder − of, nu we het daar toch over hebben, jouw plannen − niet verstoren.’

‘We hebben geen plannen,’ verzekerde hij haar. ‘Kom maar gewoon langs.’



Om kwart voor zes reed ze het terrein van de Sheridans op. Het was bijna donker, maar buitenlampen verlichtten het mooie tudorhuis. De lange oprijlaan liep bij de hoofdingang over in een rotonde. Darcy parkeerde vlak om de bocht.

Chris Sheridan had haar kennelijk opgewacht. De voordeur ging open en hij kwam naar buiten om haar te begroeten. ‘Dat heb je toch nog snel gedaan,’ zei hij. ‘Fijn dat je er bent, Darcy.’

Hij was gekleed in een oxfordshirt, manchester broek en mocassins. Terwijl hij zijn hand uitstak om haar uit de auto te helpen, werd ze zich opnieuw bewust van zijn brede schouders. Ze was bovendien blij dat hij geen colbert en stropdas droeg. Onderweg had ze zich gerealiseerd dat ze op etenstijd zou arriveren en dat haar eigen corduroy broek en wollen trui misschien geen passende kleding waren.

Het interieur van het huis was een charmante combinatie van huiselijk comfort en verfijnde smaak. De hal had een hoog plafond en op de vloer lagen Perzische tapijten. Een Waterford-kroonluchter en bijpassende muurkandelaars benadrukten het prachtige houtsnijwerk van de wenteltrap. Aan de wand naar boven hingen schilderijen die Darcy graag aandachtig zou willen bekijken.

‘Zoals de meeste mensen gebruikt mijn moeder de studeerkamer vaker dan alle andere vertrekken,’ liet Chris haar weten. ‘Hierheen.’

In het voorbijgaan wierp Darcy een blik in de zitkamer.

Chris zag het en zei: ‘Het hele huis is ingericht met Amerikaans antiek, van vroeg-koloniaals tot Griekse renaissance. Mijn grootmoeder was dol op antiek en ik veronderstel dat wij daar iets van hebben meegekregen.’

Greta Sheridan zat in een comfortabele leunstoel bij de open haard. De New York Times lag om haar heen verspreid. Een deel van het zondagsblad lag open op de puzzelpagina en Greta bestudeerde een puzzelwoordenboek. ‘Jij moet Darcy Scott zijn.’ Ze drukte Darcy’s hand. ‘Het spijt me van je vriendin.’ Darcy knikte. Wat een mooie vrouw, dacht ze. Veel van de filmsterren met wie haar moeder bevriend was, zouden maar wat graag Greta’s hoge jukbeenderen, aristocratische gelaatstrekken en slanke figuur willen hebben. Ze droeg een lichtblauwe wollen pantalon, een bijpassende trui met een sjaalkraag, diamanten oorhangers en een diamanten broche in de vorm van een hoefijzer.

Ze is ervoor in de wieg gelegd, dacht Darcy.

Chris schonk sherry in. Op de salontafel stond een schotel met kaas en crackers. Hij porde het vuur op. ‘Aan het einde van de dag merk je dat het pas maart is.’

Greta Sheridan vroeg naar de reis. ‘Je hebt meer moed dan ik om ’s morgens helemaal naar Massachusetts te rijden en een paar uur later weer terug.’

‘Ik zit veel op de weg.’

‘Darcy, we kennen elkaar vijf dagen,’ merkte Chris op. ‘Wil je me eens vertellen wat je precies doet?’ Hij wendde zich tot Greta. ‘Toen ik voor het eerst met Darcy door de galerie liep, zag ze vanuit haar ooghoeken het Roentgen-bureau. Ze vertelde me toen dat ze ook min of meer in het vak zat.’

Darcy lachte. ‘U zult het niet geloven, maar zo is het.’

Greta werd erdoor gefascineerd. ‘Wat een sensationeel idee. Als je wilt, zal ik eens voor je uitkijken. Je zou versteld staan van het prachtige meubilair dat mensen in deze streek wegdoen of voor een habbekrats verkopen.’

Om halfzeven zei Chris: ‘Ik ben de chef-kok. Ik hoop niet dat je vegetariër bent, Darcy. We eten biefstuk, gebakken aardappelen en salade. Culinair genot.’

‘Ik ben geen vegetariër. Het klinkt heerlijk.’

Na zijn vertrek begon Greta over haar dochter en de herhaling van de aflevering uit Waargebeurde misdrijven waarin de moord op Nan aan de orde kwam.

‘Ik dacht dat ik gek zou worden toen ik die brief ontving waarin stond dat een danseres uit New York zou sterven ter nagedachtenis aan Nan. Niets is zo erg als te weten dat er een tragedie gaat plaatsvinden terwijl je het niet kunt voorkomen.’

‘Behalve wanneer je het gevoel hebt er mede de oorzaak van te zijn,’ zei Darcy. ‘Mijn enige manier om een beetje goed te maken dat ik Erin heb overgehaald op die verwenste advertenties te reageren, is haar moordenaar ervan te weerhouden anderen kwaad te doen. U denkt er kennelijk hetzelfde over. Ik besef hoe afschuwelijk het voor u moet zijn om Nans foto’s te bekijken en haar brieven door te lezen. Ik ben u daar dankbaar voor.’