Moord op afspraak(73)

‘Fantastisch.’ Ze stonden gelijktijdig op. Nona gebaarde naar de bureaus in de open ruimte buiten haar kantoor. ‘Ik heb begrepen dat je bezig bent met een boek over contactadvertenties. Mocht je nog informatie nodig hebben... de meeste vrijgezellen daar hebben het spel meegespeeld.’

‘Bedankt, maar mijn eigen dossier is al vrij omvangrijk. Ik lever mijn boek aan het einde van de maand af.’

Nona keek Nash na terwijl hij met lange, soepele passen naar de lift liep. Ze sloot de deur van haar kantoor en draaide het nummer van Darcy’s appartement.

Toen ze het antwoordapparaat aan de lijn kreeg, zei ze: ‘Ik weet dat je nog niet thuis bent, maar ik móést het je zeggen. Ik heb zo juist Michael Nash ontmoet, en hij is een spetter.’



Dougs intuïtie waarschuwde hem. Toen hij vanmorgen met Susan belde om te zeggen dat hij haar gisteravond niet wakker wilde maken door op te bellen toen hij wist dat hij niet meer thuis kon komen, was ze warm en vriendelijk geweest.

‘Dat was lief van je, Doug. Ik lag er inderdaad vroeg in.’ Zijn waarschuwingslampje was gaan branden nadat hij had opgehangen en hij zich realiseerde dat ze hem niet had gevraagd of hij vanavond op tijd thuis zou zijn. Tot een paar weken geleden had ze altijd zo’n gekwelde, bekommerde houding aangenomen. ‘Doug, die mensen moeten beseffen dat je een gezin hebt. Het is niet eerlijk om van jou te verwachten dat je avond aan avond overblijft voor vergaderingen.’

Ze had een vrij gelukkige indruk gemaakt toen ze in New York samen uit eten waren gegaan. Misschien moest hij haar terugbellen en voorstellen om hem vanavond weer ergens te ontmoeten. Of misschien kon hij beter vroeg naar huis gaan en extra veel aandacht schenken aan de kinderen. Ze waren het afgelopen weekend weg geweest.

Als Susan ooit kwaad werd, écht kwaad, vooral met het oog op de aandacht die aan de advertentiemoorden werd geschonken en al die belangstelling voor Nan...!

Dougs kantoor bevond zich op de drieënveertigste verdieping van het World Trade Center. Hij staarde met niets ziende blik naar het Vrijheidsbeeld. Het was tijd om de rol van toegewijde echtgenoot en vader te spelen.

En nog iets... Het was beter om een tijdje geen gebruik meer te maken van het appartement. Zijn kleren, zijn schetsen, de advertenties... Als hij in de gelegenheid was, zou hij ze de komende week ophalen en naar het vakantiehuis brengen. Misschien moest hij ook overwegen de stationcar daar te laten staan...



Was het mogelijk? Darcy knipperde met haar ogen en pakte het vergrootglas. Dit kiekje, tien bij vijftien, van Nan Sheridan met haar vriendinnen op het strand.. De onderhoudsmonteur op de achtergrond... Zag hij er bekend uit of was ze gek?

Ze hoorde Chris niet binnenkomen en schrok op bij zijn kalme begroeting: ‘Ik wil je niet storen, Darcy.’

Chris verontschuldigde zich haastig. ‘Ik heb geklopt, maar je hoorde het niet. Het spijt me vreselijk.’

Darcy wreef in haar ogen. ‘Je hoefde niet te kloppen. Dit is jouw huis. Ik denk dat ik zenuwachtig word.’

Hij keek naar het vergrootglas in haar hand. ‘Heb je iets gevonden?’

‘Ik weet het niet zeker, maar deze man...’ ze wees op de gestalte achter de groep meisjes, ‘lijkt een beetje op iemand die ik ken. Weet je nog waar deze foto werd genomen?’

Chris bestudeerde hem. ‘Op Belle Island. Dat is een paar kilometer van Darien. Een van Nans beste vriendinnen heeft daar een zomerhuisje.’

‘Mag ik deze meenemen?’

‘Natuurlijk.’ Bezorgd keek Chris toe terwijl Darcy het kiekje in haar aktentas deed en keurige stapeltjes begon te maken van de door haar bestudeerde foto’s. Haar bewegingen waren traag, bijna werktuiglijk, alsof ze vreselijk moe was. ‘Darcy, heb je vanavond weer een afspraakje?’

Ze knikte.

‘Een drankje? Diner?’

‘Ik probeer het altijd bij een glas wijn te houden. Daarna kan ik volgens mij wel beoordelen of ze Erin al dan niet hebben ontmoet, of dat ze ongeloofwaardig klinken als ze beweren haar niet te kennen.’

‘Je stapt niet bij hen in de auto of gaat mee naar hun huis?’

‘Allemachtig, nee!’

‘Goed zo. Je ziet eruit alsof je niet veel kracht hebt om je te verdedigen als iemand zou proberen je te versieren.’ Chris aarzelde. ‘Geloof het of niet, maar ik ben hier niet om vragen te stellen over iets wat me niet aangaat. Ik wilde je alleen laten weten dat mijn moeder een brief van Nan vond die ze zes maanden voor haar dood had geschreven. Ze heeft het daarin over een zekere Charley, die vond dat meisjes naaldhakken hoorden te dragen.’

Darcy keek naar hem op. ‘Heb je dat aan Vince d’Ambrosio verteld?’

‘Nog niet, maar dat zal ik natuurlijk doen. Ik vraag me af of het een goed idee zou zijn als jij eens met mijn moeder ging praten. Doordat al die foto’s tevoorschijn werden gehaald, ging ze ook Nans brieven doorlezen. Niemand had haar gevraagd dat te doen. Ik denk eigenlijk dat als mijn moeder iets weet, het misschien sneller naar boven komt wanneer ze er met een andere vrouw over praat, iemand die de pijn begrijpt waarmee ze al die jaren heeft geleefd.’