Moord op afspraak(72)

Voor zover hij wist, was dat niet het geval. Toen hij in Darien was, had Vince d’Ambrosio hem en zijn moeder dezelfde vraag gesteld.

Chris constateerde nu dat hij naar beneden wilde gaan om met Darcy te praten. Hij vroeg zich af of ze weer het gevoel zou krijgen dat hij haar graag zag vertrekken.

De telefoon rinkelde. Hij liet zijn secretaresse opnemen. Even later verbond ze naar hem door. ‘Het is je moeder, Chris.’

Greta kwam onmiddellijk ter zake. ‘Chris, herinner je je nog die kwestie over een zekere Charles? Aangezien we toch al die foto’s tevoorschijn moesten halen, besloot ik ook de rest van Nans spullen na te kijken. Het zou onzin zijn om dat voor jou te laten liggen. Ik heb haar brieven nog eens gelezen. Er is er eentje van september, voordat... voordat we haar verloren. Ze was juist aan het herfstsemester begonnen. Ze schreef over dansen met een zekere Charley, die haar plaagde omdat ze Capezios droeg. Ze schreef letterlijk: “Kun je je voorstellen dat een man van mijn generatie vindt dat meisjes naaldhakken horen te dragen?”’



‘Ik was om drie uur klaar met mijn patiënten. Het leek me beter naar je toe te komen dan dit via de telefoon te bespreken.’ Michael Nash schoof even heen en weer, zoekend naar een comfortabele houding op het groene tweezitsbankje in Nona’s kantoor. Onwillekeurig probeerde hij te analyseren waarom een kennelijk intelligent en vriendelijk type als Nona Roberts haar bezoekers onderwierp aan een dergelijke martelbank. ‘Neem me niet kwalijk, dokter.’ Nona schoof dossiers van de enige comfortabele stoel naast haar bureau. ‘Alstublieft.’ Nash veranderde gewillig van plaats.

‘Ik zou dat ding eigenlijk weg moeten doen,’ zei Nona verontschuldigend, ‘maar ik kom er gewoon niet toe. Er is altijd wel iets belangrijkers te doen dan het domme ordenen van meubilair.’ Ze glimlachte schuldbewust. ‘Zeg dat in vredesnaam niet tegen Darcy.’

Hij beantwoordde haar glimlach. ‘Mijn beroep brengt geheimhouding met zich mee. Welnu, waarmee kan ik je van dienst zijn?’

Werkelijk een aantrekkelijke man, dacht Nona. Eind dertig. Een rijpheid die vermoedelijk inherent is aan het beroep van psychiater. Darcy had haar verteld over het bezoek aan zijn huis in New Jersey. Trouw niet om geld, zeiden Nona’s oude tantes altijd, maar het was net zo gemakkelijk om van een rijke man te houden als van een arme man. Niet dat Darcy het nodig had om met geld te trouwen. Hemel, nee! Haar ouders hadden vóór haar geboorte al miljoenen verdiend. Nona had in Darcy echter altijd een eenzaamheid gevoeld, een klein verdwaald meisje. Zonder Erin zou dat ongetwijfeld erger worden. Het zou heerlijk zijn als ze nu de ware Jacob ontmoette. Het drong tot haar door dat Michael Nash haar met een geamuseerde uitdrukking gadesloeg. ‘Ben ik goedgekeurd?’ vroeg hij.

‘Absoluut.’ Ze pakte het dossier van de documentaire. ‘Darcy heeft je waarschijnlijk wel verteld waarom zij en Erin contactadvertenties gingen beantwoorden.’

Nash knikte.

‘We zijn al vrij ver gevorderd met het programma, maar ik wil een psychiater een algemeen standpunt laten verwoorden over het soort mensen dat contactadvertenties plaatst of beantwoordt en over hun motieven. Misschien is het mogelijk enkele aanwijzingen te geven wat betreft het soort gedrag dat een waarschuwing zou kunnen zijn. Zeg ik het zo goed?’

‘U zegt het bijzonder duidelijk. Ik veronderstel dat de FBI-agent het facet van de seriemoord zal belichten.’

Nona voelde dat ze gespannen werd. ‘Ja.’

‘Mevrouw Roberts − Nona, als dat mag −, ik wou dat je de uitdrukking op je gezicht kon zien. Jij en Darcy lijken op elkaar. Jullie moeten ophouden jezelf te kwellen. Jullie zijn niet méér verantwoordelijk voor Erins dood dan de moeder die met haar kind gaat wandelen en ziet dat het door een onbestuurbare auto wordt overreden. Sommige dingen moeten worden gezien als noodlot. Rouw om jullie vriendin. Stel alles in het werk om anderen te waarschuwen dat er een gek rondloopt, maar probeer niet voor God te spelen.’

Nona probeerde een vaste klank in haar stem te leggen. ‘Kon ik dat maar vijf keer op een dag horen. Als het voor mij al moeilijk is, dan moet het voor Darcy tien keer zo moeilijk zijn. Ik hoop dat je dat ook tegen haar hebt gezegd.’

Michaels glimlach bereikte zijn ogen. ‘Mijn huishoudster heeft deze week drie keer opgebeld met suggesties voor een menu, enkel en alleen om Darcy nog eens mee te nemen. Ze rijdt zondag naar Erins vader in Wellesley, maar zaterdag gaat ze met mij dineren.’

‘Geweldig! En nu het programma... We nemen het aanstaande woensdag op en het wordt donderdagavond uitgezonden.’

‘Ik ga dit soort dingen meestal uit de weg. Te veel van mijn collega’s proberen een plaats te krijgen in televisiepanels of in de getuigenbank bij strafprocessen. Maar misschien kan ik in dit geval iets bijdragen. Je kunt op me rekenen.’