Moord op afspraak(19)

‘Dat is kletskoek,’ zei Nona kortaf.

‘Natuurlijk is dat kletskoek. Nona, Erin had op dinsdagavond een afspraak met iemand. Ze had gereageerd op zijn advertentie. Dat zit me niet lekker. Zou je de FBI-agent die jou heeft geschreven niet opbellen en er met hem over praten?’

Een paar minuten later stak Bev haar hoofd om Darcy’s kantoordeur. ‘Ik wilde je niet storen, maar Nona is aan de lijn.’ Haar gezicht vertoonde medeleven en begrip. Darcy had haar op de hoogte gebracht van Erins verdwijning.

Nona was kort. ‘Ik heb een bericht voor die FBI-man achtergelaten met het verzoek me te bellen. Je hoort van me zodra hij dat heeft gedaan.’

‘Als hij je wil ontmoeten, zou ik er graag bij zijn.’ Nadat Darcy had opgehangen, gleed haar blik naar het koffiezetapparaat dat op een wandtafeltje bij het raam stond. Ze zette een verse pot, waarbij ze bewust een grote hoeveelheid gemalen koffie in het filter schepte.

Erin had een thermosfles met sterke, zwarte koffie meegenomen toen ze zich die nacht in de bibliotheek verscholen hadden. ‘Dat maakt de grijze cellen actief,’ had ze na het tweede kopje verkondigd.

Na haar tweede kop koffie was Darcy eindelijk in staat zich volledig te concentreren op het ontwerp voor het appartement. Je hebt zoals altijd gelijk, Erin-lief, dacht ze terwijl ze haar schetsboek pakte.



Vince d’Ambrosio keerde van de vergaderzaal in het FBI-hoofdkwartier aan Federal Plaza terug naar zijn kantoor op de zevenentwintigste verdieping. Hij was lang en in goede conditie. Niemand die hem zag, zou eraan twijfelen dat hij na vijfentwintig jaar nog steeds recordhouder was van de vijftienhonderd meter hardlopen van St. Joe, zijn vroegere universiteit in Montvale, New Jersey.

Zijn roodbruine haar was kort geknipt. Zijn vriendelijke bruine ogen stonden ver uit elkaar en zijn magere gezicht plooide zich gemakkelijk tot een glimlach. Anderen mochten en vertrouwden Vince d’Ambrosio intuïtief.

Vince had als opsporingsofficier gediend in Vietnam. Daarna had hij zijn psychologiestudie voltooid en was vervolgens toegetreden tot het Bureau. Tien jaar geleden, tijdens zijn opleiding aan de FBI-academie op de marinebasis Quantico nabij Washington, D.C., had hij geholpen bij de opzet van het VICAP, een arrestatieprogramma voor geweldmisdrijven. Het VICAP bestond uit een algemeen nationaal computerdossier, met speciale nadruk op seriemoordenaars.

Vince had zojuist een bijeenkomst geleid met recente informatie over VICAP, bestemd voor rechercheurs uit het New Yorkdistrict die de VICAP-cursus aan Quantico hadden gevolgd. Het doel daarvan was de betrokkenen erop attent te maken dat de computer die misdrijven opspoorde die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hadden, een waarschuwingssignaal had uitgezonden: er liep een mogelijke seriemoordenaar rond in Manhattan.

Het was de derde keer in evenzoveel weken dat Vince hetzelfde ontnuchterende nieuws had gebracht: ‘Zoals jullie allemaal weten, is VICAP in staat om samenhang te zien in wat tot nu toe werd beschouwd als opzichzelfstaande gevallen. De VICAP-analisten en -onderzoekers hebben ons onlangs geattendeerd op een mogelijk verband tussen verdwijningen van zes jonge vrouwen in de afgelopen twee jaar.

Ieder van hen bewoonde een flat in New York. Niemand weet zeker of ze zich op het moment van hun verdwijning ook werkelijk in New York bevonden. Ze staan nog steeds officieel geregistreerd als vermiste personen. We denken nu dat dit onjuist is en dat het mogelijk om misdrijven gaat.

De overeenkomsten tussen deze vrouwen zijn frappant. Ze zijn allemaal slank en heel aantrekkelijk. Ze variëren in leeftijd tussen de tweeëntwintig en vierendertig jaar. Ze komen allemaal uit de betere kringen en zijn goed opgeleid. Vlot en spontaan. Uiteindelijk was ieder van hen begonnen om geregeld te reageren op contactadvertenties. Ik ben ervan overtuigd dat we opnieuw te maken hebben met een seriemoordenaar die werkt via contactadvertenties, en een verdraaid sluwe ook.

Als we gelijk hebben, is het profiel van de verdachte als volgt: ontwikkeld, intelligent, eind twintig tot begin veertig, aantrekkelijk uiterlijk. Deze vrouwen zouden geen belangstelling hebben gehad voor een simpele ziel. Hij is misschien nooit eerder gearresteerd wegens een geweldmisdrijf, maar hij zou in zijn jeugd een gluurder geweest kunnen zijn of op school persoonlijke spullen van meisjes hebben gestolen. Zijn hobby zou fotografie kunnen zijn.’

De rechercheurs waren vertrokken, ieder van hen met de belofte om attent te zijn op meldingen van vermiste jonge vrouwen die in de categorie pasten.

Dean Thompson, de rechercheur van het Zesde bureau, bleef talmend achter. Vince en hij hadden elkaar in Vietnam leren kennen en waren door de jaren heen bevriend gebleven. ‘Vince, gisteren kwam er een jonge vrouw die haar vriendin, Erin Kelley, van wie sinds dinsdagavond niets meer was vernomen, als vermist wilde opgeven. Ze is een jonge vrouw die past bij het profiel dat je hebt geschetst. Bovendien reageerde ze op een contactadvertentie. Ik zal het in de gaten houden.’