Moord op afspraak(15)

Susan stond op, pakte haar thee en liep door de lange gang naar de ouderlijke slaapkamer. In de rechterhoek, tegenover de kastenwand, stond een antieke, staande passpiegel. Doelbewust ging ze ervoor staan en bekeek zichzelf taxerend.

De verkennende vingers van de baby hadden haar korte bruine krullen in de war gemaakt. Overdag gebruikte ze zelden make-up, maar dat had ze eigenlijk ook niet nodig. Haar huid was gaaf en zonder rimpels, met een frisse teint. Met haar lengte van een meter zeventig zou ze best vijftien pond lichter kunnen zijn. Toen zij en Doug veertien jaar geleden waren getrouwd, had ze honderdenvijf pond gewogen. Truien en broeken waren haar dagelijkse dracht geworden, vooral na de geboorte van Trish en Conner.

Ik ben vijfendertig jaar, zei Susan tegen zichzelf. Ik zou best iets mogen afvallen, maar in tegenstelling tot wat mijn man vindt, ben ik niet dik. Ik ben geen geweldige huishoudster, maar ik weet dat ik een goede moeder ben. En ik kan ook goed koken. Ik wil mijn tijd niet buitenshuis doorbrengen zolang ik nog jonge kinderen heb die me nodig hebben, zeker niet met een vader die nauwelijks naar ze omkijkt.

Ze dronk de rest van haar thee op, terwijl haar boosheid toenam. Donny was dinsdagavond zowel gelukzalig als somber thuisgekomen van zijn basketbalwedstrijd. Hij had het winnende punt gescoord. ‘Iedereen kwam overeind om me toe te juichen, mam!’ Vervolgens voegde hij eraan toe: ‘Papa was bijna de enige vader die ontbrak.’

Susans hart was samengekrompen bij het zien van de pijn in de ogen van haar zoon. De oppas had op het laatste moment afgezegd, waardoor zij de wedstrijd evenmin had kunnen bijwonen. ‘Dit is een wereldschokkende gebeurtenis,’ had ze vastberaden gezegd. ‘Laten we maar eens proberen of we papa kunnen bereiken. Dan mag je hem er alles over vertellen.’ Douglas Fox stond niet in het hotel geregistreerd. Er was geen vergaderzaal in gebruik. De suite voor personeel van Keldon Equities was niet bezet.

‘Waarschijnlijk een of andere domme telefoniste, die daar nieuw is,’ had Susan tegen Donny gezegd, trachtend haar stem rustig te houden.

‘Ja, mam, dat zal het zijn.’

Donny had zich echter niet om de tuin laten leiden. Bij het aanbreken van de dag was Susan wakker geworden door het geluid van gesmoorde snikken. Ze had voor Donny’s kamerdeur gestaan, wetende dat hij niet zou willen dat ze hem zag huilen.

Mijn man houdt niet van mij en van zijn kinderen, zei Susan tegen haar spiegelbeeld. Hij liegt tegen ons. Hij blijft een paar nachten per week in New York. Hij heeft me met bedreigingen gedwongen hem bijna nooit te bellen. Hij heeft me het gevoel gegeven dat ik een dikke, slonzige, saaie, nutteloze trien ben. Daar heb ik genoeg van!

Ze wendde zich van de spiegel af en bestudeerde de slordige slaapkamer. Ik zou veel ordelijker kunnen zijn, erkende ze. Vroeger was ik dat wel. Wanneer kwam daar een einde aan? Wanneer raakte ik zo verdraaid ontmoedigd dat het niet meer de moeite waard was hem te behagen?

Niet moeilijk te beantwoorden. Bijna twee jaar geleden, toen ze zwanger was van de baby. Ze hadden een Zweedse au pair, en Susan was ervan overtuigd dat Doug een verhouding met haar had gehad.

Waarom heb ik dat toen niet onder ogen gezien? vroeg ze zich af, terwijl ze het bed begon op te maken. Omdat ik nog steeds van hem hield? Omdat ik niet wilde toegeven dat mijn vader hem goed had beoordeeld?

Zij en Doug waren een week nadat ze was afgestudeerd aan Bryn Mawr getrouwd. Haar vader had haar een wereldreis beloofd als ze van gedachten zou veranderen. ‘Onder die jongensachtige charme schuilt een gemene gluiperd,’ had hij haar gewaarschuwd.

Ik ben er met open ogen ingestonken, erkende Susan, teruglopend naar de keuken. Als hij ook maar de helft ervan zou weten, had hij een beroerte gekregen, dacht ze.

Op het wandtafeltje in de keuken lag een stapel tijdschriften. Susan bladerde het door tot ze vond wat ze zocht. Een nummer van People, met een artikel over een vrouwelijke privédetective in Manhattan. Vrouwen met een hogere opleiding namen haar in dienst om de gangen na te gaan van de mannen met wie ze een huwelijk overwogen. Ze behandelde ook echtscheidingsgevallen.

Susan vroeg het telefoonnummer aan en draaide dat. Ze kreeg de detective aan de lijn en maakte een afspraak voor de volgende maandag, op 25 februari. ‘Ik denk dat mijn man andere vrouwen ontmoet,’ verklaarde ze bedaard. ‘Ik overweeg een echtscheiding en wil alles over zijn activiteiten weten.’

Nadat ze had opgehangen, bedwong ze de neiging om domweg te blijven zitten en de situatie te overdenken. In plaats daarvan stortte ze zich energiek op het schoonmaken van de keuken. Tijd om dit huis op orde te brengen. Met een beetje geluk zou het tegen de zomer te koop staan.

Het zou niet eenvoudig zijn de kinderen alleen op te voeden. Susan wist dat Doug na de echtscheiding weinig of geen aandacht aan hen zou besteden. Hij kon flink met geld smijten, maar bij talloze kleine dingen was hij zuinig. Hij zou protesteren tegen een fatsoenlijke alimentatie voor de kinderen. Niettemin zou het veel gemakkelijker zijn om met een krappe beurs te leven dan deze schijnvertoning voort te zetten.