Lokroep(56)

‘Je kwam niet aan de deur toen ik klopte. Vandaar. Mag ik binnenkomen?’

‘Eh...’ Hij krabde op zijn hoofd alsof hij niet helemaal besefte wat er gebeurde. ‘Ja, natuurlijk.’ Hij maakte het raam open.

Gemma had eigenlijk wat meer enthousiasme verwacht. Misschien was het toch niet zo slim geweest om hem te overvallen. ‘Ik stoor je toch niet?’ vroeg ze voorzichtig.

‘Nee, hoor.’ Haastig begon hij de rommel op te ruimen.

‘Dat hoef je voor mij niet te doen, hoor.’

Alex negeerde haar en ging verder met het oprapen van de vuile kleren, lege frisdrankblikjes en computerblaadjes waarmee de vloer bezaaid lag. ‘Luister, Gemma,’ zei hij met zijn armen vol vuil wasgoed. ‘Ik kan dit niet, geloof ik. Wat kom je doen? Wat is er met je aan de hand?’

‘Ik wilde je alleen maar even zien,’ zei ze simpelweg.

‘Dat bedoel ik niet. Ik... eh...’ Hij legde de kleren op de stapel vuile was bij de deur en ging met zijn handen op zijn heupen voor haar staan. ‘Wat was dat gisteravond nou allemaal? Harper zei dat je met die drie meiden was meegegaan en daarna kom je helemaal doorweekt bij mij aan de deur en wil je per se weten of ik je leuk vind.’

‘Sorry daarvoor,’ zei Gemma.

Maar Alex leek haar niet te horen. ‘En laatst ben je zelfs een hele nacht weggebleven, ook al vanwege die rare meiden. Je weet niet half hoe ongerust Harper was. Het is niets voor jou om je zo te gedragen.’ Hij zuchtte. ‘En dan afgelopen dinsdag... toen je bij me langskwam.’ Er steeg een lichte blos naar zijn wangen. ‘Ik vond het heel fijn om zo met je te vrijen, maar... eh... het was net of jij iemand anders was. En ik vraag me af of ik eigenlijk wel mezelf was.’

‘Ik weet het, ik weet het.’ Ook Gemma zuchtte. Het liefst had ze hem alles willen vertellen, maar ze wist niet hoe. Niemand zou ooit geloven wat haar was overkomen.

‘Wat gebeurt er toch allemaal?’ vroeg Alex vertwijfeld.

Zijn wanhoop raakte Gemma in haar hart. ‘Vertrouw je me?’ vroeg ze.

‘Wil je een eerlijk antwoord?’ Hij keek haar aan. ‘Een paar dagen geleden zou ik volmondig ja hebben gezegd, maar na wat er de laatste tijd is gebeurd, weet ik het niet meer.’

‘Ik heb nooit tegen je gelogen,’ zei Gemma. ‘Oké, misschien een keer toen ik nog heel klein was, maar nooit sinds we iets hebben samen. En dat zal ik ook nooit doen. Er gebeuren zulke bizarre dingen met me dat ik niet weet hoe ik het je moet uitleggen.’

‘Je kunt het in elk geval proberen,’ opperde hij.

‘Dat kan ik niet.’

‘Heeft het met mij te maken?’ vroeg hij. ‘Ik bedoel, met ons?’

‘Nee, nee!’ Gemma schudde heftig met haar hoofd.

‘Toch is dat het enige wat echt veranderd is, want voordat we iets kregen, was je nog normaal.’

‘Nee.’ Gemma zette een stap naar hem toe en legde haar handen op zijn borst. ‘Nee, het heeft niets met jou te maken. Dankzij jou voel ik me nog een beetje normaal.’

‘Hoe komt dat?’ Hij keek op haar neer maar raakte haar niet aan, zoals ze had gehoopt. ‘Hoe komt het dat je je door mij nog een beetje normaal voelt?’

‘Omdat jij de enige bent die me ziet zoals ik werkelijk ben.’

Hij ademde diep in en streek een losgeraakte haarlok achter haar oor. Ineens schoot hem iets te binnen. Hij keek om zich heen. ‘Hé, hoe laat is het eigenlijk? Heb jij geen training vandaag?’

Ze glimlachte schaapachtig. ‘Ik wilde je zien.’

‘Waarom?’ vroeg hij. ‘Niet dat ik niet graag bij je wil zijn, maar een zwemtraining sla je toch nooit over? Het is het enige op de wereld waar je echt van houdt.’

‘Nou, niet het enige, hoor.’ Ze deed een stap terug en ging op zijn bed zitten. ‘Wil je niet proberen om me te vertrouwen?’

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Hoe dan?’

‘Laten we een hele dag samen doorbrengen,’ zei ze. ‘Eén dag maar.’

Hij lachte even en schudde zijn hoofd. ‘Ik zou elke dag samen met je willen doorbrengen. Waarom is vandaag zo belangrijk voor je?’

‘Weet ik niet.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Misschien is vandaag ook niet zo belangrijk.’

‘Jee, je doet wel erg geheimzinnig de laatste tijd.’

‘Sorry.’

‘Oké dan.’ Hij krabde op zijn achterhoofd en ging naast haar op het bed zitten. ‘Wat zullen we gaan doen?’

‘Nou, ik zag je daarnet swingen, dus misschien kun je me een paar danspasjes leren.’ Ze probeerde er een paar na te doen.

‘Dat is gemeen van je.’ Alex deed net alsof hij beledigd was. ‘Dat was mijn privédansje. Hoe kon ik nou weten dat je me vanaf het dak zat te begluren? Ik zou je eigenlijk bij de politie moeten aangeven wegens stalken.’