Lokroep(57)

‘O ja?’ Gemma stond op en begon ontzettend overdreven te dansen. ‘Kom op, Alex. Laat zien wat je kunt.’

‘Nooit,’ zei hij lachend.

Toen ze niet ophield, pakte hij haar bij haar middel vast en trok haar op het bed. Ze begon te giechelen, waarop hij haar naar achter duwde. Zijn armen hielden haar in een stevige greep. Ze had zich nog nooit zo dicht bij hem gevoeld.

Toen hij zich naar haar toe boog en haar kuste, sloeg haar hart over. Een warm gevoel steeg op vanuit haar buik en verspreidde zich tot in haar vingertoppen.

Toen ze als sirene in de baai had rondgezwommen, was dat de meest fantastische ervaring van haar leven geweest. Maar nu ze met Alex in bed lag te zoenen, dacht ze er heel anders over. Het gevoel dat hij bij haar teweegbracht was veel beter. Het was echt. Geen idiote magische vloek.

‘Oké,’ zei Alex even later. ‘Ik wil je wel een paar danspasjes leren.’ Ineens stond hij op, pakte haar bij de handen en trok haar van het bed af. Hij begon zich op een idiote manier te bewegen. Gemma probeerde mee te doen, maar moest zo hard lachen dat het niet lukte. Vervolgens legde hij zijn arm om haar middel en begon overdreven met haar in het rond te walsen totdat ze allebei de slappe lach kregen en zich weer op het bed lieten neervallen. Daar bleven ze de rest van de ochtend liggen. Ze lachten en praatten en zoenden, maar de meeste tijd lagen ze gewoon naast elkaar.

Toen Alex over zijn vriend Luke begon, sloeg de stemming om. Hoewel hij nooit echt dik bevriend met Luke was geweest, had hij hem altijd graag gemogen. Zonder Gemma aan te kijken bekende Alex dat hij het doodeng vond dat iemand zomaar ineens spoorloos kon verdwijnen.

Gemma deed haar best om hem troosten. Ze hield zijn hand vast en verzekerde hem dat alles goed zou komen.

Daarna probeerde Alex de stemming weer wat luchtiger te maken. Tot Gemma’s spijt had hij een T-shirt aangetrokken, maar misschien was dat maar beter ook want ze vond het moeilijk om haar aandacht op iets anders dan zijn ontblote bovenlijf te richten.

Hij vertelde haar over de streken die hij als puber had uitgehaald. Ze moest er zo om lachen dat haar buik er pijn van deed. Voor lunch smeerde hij boterhammen met pindakaas en chips die ze in bed opaten, met als gevolg dat zijn Transformers-dekbed onder de kruimels zat.

Al eerder had hij zich verontschuldigd voor dat dekbed, dat hij al vanaf zijn elfde had. Het zag er nog goed uit, vond hij, dus het was zonde om weg te doen.

Gemma had erom moeten glimlachen. Ze vond het juist schattig dat hij zich nergens iets van aantrok.

Een tijdje lagen ze dicht tegen elkaar in bed. Zwijgend staarden ze naar het plafond. Ineens pakte Alex haar hand vast en bleef hem vasthouden. Af en toe kneep hij zo hard dat ze het bloed in hun vingers voelde kloppen.

Ze draaide zich op haar zij en kroop dicht tegen hem aan, waarop hij zijn arm om haar heen legde en een kus op haar kruin drukte.

‘Je ruikt altijd zo lekker naar de zee,’ zei hij, met zijn neus in haar haren.

‘Dank je.’ Zo dicht tegen hem aan voelde ze zich veilig.

‘Ik weet niet wat er met je aan de hand is en snap niet waarom je het me niet kunt vertellen. Je weet toch dat ik er altijd voor je zal zijn? Wat er ook is, ik ben er voor je. Daar kun je op vertrouwen.’

Gemma zei niets. Ze sloot alleen maar haar ogen en drukte zich nog dichter tegen hem aan. Op dat moment had ze kunnen zweren dat niets of niemand haar ooit van hem zou kunnen scheiden. Zelfs de sirenen of een vloek uit het verre verleden niet.





18



Ontdekkingen

De muur tussen hen was bijna tastbaar. Telkens wanneer Harper met haar zus probeerde te praten, klapte Gemma dicht. Het maakte niet uit waarover het ging. Gemma wilde gewoonweg niets zeggen.

Na haar gesprek met Daniel op de boot was Harper vastbesloten om haar zus op een andere manier te benaderen, maar het leek net of Gemma daar geen behoefte aan had.

Zelfs toen Brian thuiskwam, werd de sfeer er niet beter op. Tijdens het eten werden alleen beleefdheden uitgewisseld. Het was voor Brian en Harper bijna een opluchting toen Gemma van tafel opstond en naar boven verdween.



Omdat Harper de volgende dag vrij had, bracht ze Gemma naar de zwemtraining. Brian was er nog niet in geslaagd om Gemma’s auto te repareren en gezien haar gedrag van de laatste tijd was de kans klein dat hij er nog aan zou beginnen. Het kon Gemma trouwens niet schelen of haar auto gemaakt werd of niet, zoals alles haar de laatste tijd koud leek te laten.

Nadat ze haar bij het zwembad had afgezet, reed Harper terug naar huis. Ze ging naar Gemma’s kamer en deed iets wat ze anders nooit zou hebben gedaan: in haar spullen snuffelen. Ze hoopte bijna dat ze drugs zou vinden. Dat zou veel van Gemma’s gedrag kunnen verklaren.

Maar behalve een paar vreemde, groene schubben tussen de lakens, trof ze niets aan.

Nu Gemma niet meer met haar wilde praten, kon Harper zich voorstellen dat ze iemand anders in vertrouwen had genomen. Alex bijvoorbeeld. Ze slaakte een zucht en zette koers naar het huis van de jongen die ze nog steeds als een van haar beste vrienden beschouwde.