Lokroep(55)

‘Het geeft niet,’ zei Daniel. ‘Het is alleen maar heel koud.’

Hij zette een stap naar haar toe alsof hij haar alsnog wilde zoenen, maar de betovering was verbroken.

Harper kwam weer bij zinnen. Hoe dom kon ze zijn om zich met hem in te laten. ‘Ik moet weer eens terug naar mijn werk,’ zei ze terwijl ze langzaam naar de deur van de kajuit liep.

‘Oké.’ Hij zette zijn handen in zijn zij en knikte. ‘Ik snap het.’

‘Het spijt me echt,’ mompelde ze.

‘Dat is niet nodig. Kom maar weer langs als je zin hebt. Mijn deur staat altijd voor je open.’

‘Fijn,’ zei ze glimlachend. ‘Dankjewel.’

Na het gedempte licht in de kajuit werd ze bijna verblind door de zon op het dek. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en liep naar de reling.

Omdat Daniel de loopplank weigerde te gebruiken, moest hij haar weer op de kade zetten. Vlak voordat hij haar met een zwaai over de reling tilde, hield hij haar even dicht tegen zich aan.

‘Fijn dat je bent langsgekomen,’ zei hij. Het volgende moment zette hij haar op de wal en hij keek haar nog lang na toen ze wegliep.





17



Vallen

Voor het eerst in haar leven sloeg Gemma een zwemtraining over. Ze was niet ziek en ze belde niet af. Ze ging gewoon niet. Dankzij haar nieuwe sirene-eigenschappen was ze nu sneller dan ooit in het water en hoewel ze nog geen definitief besluit had genomen, zou ze als ze met Penn, Lexi en Thea meeging, het zwemteam toch moeten verlaten.

Desondanks voelde ze zich schuldig en als ze aan het teleurgestelde gezicht van de trainer dacht, voelde ze zich nog slechter.

Die ochtend had ze zich, zoals altijd, klaargemaakt om naar de training te gaan, maar in plaats daarvan was de hoek om gefietst en had zich achter een paar bomen verstopt totdat ze Harper en Brian de deur uit zag gaan.

Toen ging ze terug naar huis. Ze wilde Alex nog een keer zien.

Nadat ze de vorige avond hadden gezoend, had Gemma thuis de wind van voren gekregen. Zowel Harper als Brian was woedend over haar gedrag van de laatste tijd. Gemma had het dolgraag willen uitleggen, maar ze besefte maar al te goed dat niemand haar zou geloven, laat staan begrijpen dat ze een sirene was geworden.

Uiteindelijk hadden ze haar naar bed laten gaan waar ze nog uren had liggen piekeren. Om een goed idee te krijgen van wat een sirene was moest ze echt nog een keer met Penn praten. Maar dat was niet het enige wat haar uit de slaap hield.

Niemand zou ooit van haar kunnen houden, hadden ze gezegd. Dat was een deel van de vloek. Misschien hield Alex nog niet echt van haar. Misschien moest zijn liefde nog groeien. Als ze maar genoeg tijd met hem doorbracht, zou hij vast en zeker van haar gaan houden.

Als de sirenen het op dat punt bij het verkeerde eind hadden, waren er misschien nog wel meer dingen waarin ze zich vergisten. Misschien hoefde ze haar familie niet achter te laten. De gedachte alleen al dat ze Harper en Brian nooit meer zou zien, brak haar hart. Ze konden haar soms vreselijk de les lezen, maar natuurlijk wist Gemma dat ze diep in hun hart heel veel van haar hielden.

Toen Alex haar de vorige avond had gezoend, had ze hem alles willen opbiechten. Maar ze kon het niet. Oké, hij vond haar leuk, maar misschien zat er niet meer in. Toch wilde ze het per se weten. Hij had gezegd dat hij niemand kende die zoveel wilskracht had als zij. Alleen al daarom wilde ze alles proberen voordat ze met de sirenen meeging.

Gemma klopte op de achterdeur van Alex’ huis. Toen er niet werd opengedaan, moest ze overgaan tot meer drastische maatregelen.

Tegen de muur was een latwerk bevestigd waartegen Alex’ moeder klimop had laten groeien. Hoewel Gemma bang was dat het niet stevig genoeg zou zijn, klom ze er toch tegenop. Een van de latjes brak onder haar gewicht, maar gelukkig wist ze haar evenwicht te bewaren. Behalve dat het blad van de klimop in haar vinger sneed, belandde ze zonder problemen op het platte dak op de eerste verdieping en toen ze voorzichtig naar het raam van Alex’ slaapkamer kroop, was het wondje aan haar vinger al genezen.

Gemma tuurde door het raam. Wat ze zag, was Alex ten voeten uit. Hij zat aan zijn bureau achter zijn laptop met zijn koptelefoon op en swingde mee op de muziek. Kennelijk was hij nog niet lang wakker, want hij droeg alleen een boxershort en zijn haren piekten alle kanten op.

Een paar minuten bleef ze alleen kijken naar de nerdy manier waarop hij bewoog. Af en toe stootte hij een paar kreten uit waaruit ze kon opmaken dat hij naar een oude song van Run-DMC luisterde.

Ondanks zijn maffe bewegingen zag hij er met ontbloot bovenlijf ongelofelijk sexy uit. Onder zijn gebruinde huid kon ze de spieren in zijn rug en armen duidelijk zien bewegen.

‘Alex,’ riep ze terwijl ze tegen het raam tikte.

Hij schrok er zo van dat hij uit zijn stoel opsprong. ‘Gemma! Wat doe jij daar?’