Home>>read Lokroep free online

Lokroep

By:Amanda Hocking

1



Zwemmen in het donker

De motor maakte een vreemd pruttelend geluid dat deed denken aan een stervende robotlama, gevolgd door een onheilspellend getik. Stilte. Gemma draaide het sleuteltje nog eens om, in de hoop dat ze op die manier de oude Chevy aan de praat zou krijgen, maar hij pruttelde niet eens meer. De lama was dood.

‘Heb ik dat,’ zei Gemma. Ze onderdrukte een vloek.

Ze had keihard gewerkt om deze auto te kunnen kopen. Met de lange uren die ze in het zwembad doorbracht en aan haar huiswerk besteedde, had ze weinig tijd over voor een vast bijbaantje. Er bleef niets anders over dan op die rotjochies van Tennenmeyer te passen. Ze smeerden kauwgom in haar haren en goten bleekmiddel op haar favoriete trui. Maar ze had doorgezet. Ze moest en zou een auto hebben als ze zestien werd, ook al zat ze daarvoor met die ettertjes van Tennenmeyer opgescheept. Haar oudere zus Harper had de oude auto van hun vader gekregen, als afdankertje. Gemma mocht hem best af en toe lenen, maar dat wilde ze niet.

De belangrijkste reden dat Gemma een eigen auto nodig had waren haar nachtelijke zwempartijen in de baai van Anthemusa. Harper en vader waren niet blij met deze uitstapjes. Ze woonden niet ver van de baai af, maar de afstand was het probleem dan ook niet. Het ging erom dat ze in het donker ging zwemmen, en dat was nu nét wat het zo bijzonder maakte.

Als ze onder de sterrenhemel aan het zwemmen was, leek het water zich eindeloos uit te strekken. De baai liep over in de zee die weer overging in de lucht. Alles leek samen te vallen waardoor ze het gevoel had alsof ze in een eeuwige cirkel ronddreef. Zwemmen in het donker had iets betoverends, maar dat kon haar familie op de een of andere manier niet begrijpen.

Gemma probeerde de auto nog een keer te starten, maar wist er alleen maar hetzelfde lege getik aan te ontlokken. Zuchtend boog ze zich naar voren en staarde door de voorruit naar de door de maan verlichte hemel. Het werd al laat en zelfs wanneer ze nu te voet zou vertrekken, was ze misschien net voor middernacht thuis van haar zwempartij.

Het probleem was dat ze om elf uur thuis moest zijn. Behalve een kapotte auto was huisarrest het laatste waar ze aan het begin van de zomervakantie zin in had. Dus besloot ze het zwemmen maar een keer over te slaan.

Ze stapte uit de auto. Toen ze het portier met een boze klap probeerde dicht te slaan, hoorde ze hem alleen maar even licht kreunen. Een stukje verroest metaal viel van de onderkant van de auto.

‘Driehonderd dollar, weggegooid geld,’ mompelde Gemma.

‘Autopech?’ klonk een stem achter haar. Het was Alex.

Gemma onderdrukte een kreet.

‘Sorry, ik wou je niet aan het schrikken maken.’

Ze draaide zich om en keek hem aan. ‘O, dat geeft niet,’ wuifde ze zijn verontschuldiging weg. ‘Ik had je alleen niet horen aankomen.’

Alex was al tien jaar haar buurjongen en eigenlijk was er niets angstaanjagends aan hem. Nu hij ouder werd, probeerde hij zijn warrige donkere haren in toom te houden, maar wat hij ook deed, een pluk boven zijn voorhoofd bleef altijd rechtovereind staan. Daardoor leek hij jonger dan de achttien jaar die hij telde. En als hij glimlachte, leek hij nog jonger.

Hij had iets onschuldigs, en om die reden had Harper waarschijnlijk nooit meer in hem gezien dan een vriend. Zelfs Gemma had hem tot voor kort afgedaan als een jongen op wie ze onmogelijk verliefd kon worden. Totdat ze hem heel subtiel zag veranderen. Het jongetje kreeg gespierde armen en brede schouders.

Sinds zijn prille mannelijkheid haar begon op te vallen, voelde ze steeds vaker vlinders in haar buik als hij naar haar glimlachte. Dat had ze nooit eerder gehad bij hem in de buurt. Ze onderdrukte die gevoelens en probeerde er niet bij stil te staan.

‘Ik krijg dat oude lijk niet aan de praat.’ Gemma gebaarde naar de roestbak en deed een stap naar Alex toe. ‘Ik heb hem pas drie maanden en nu stopt hij er al mee.’

‘Balen,’ zei Alex. ‘Kan ik iets voor je doen?’

‘Heb jij verstand van auto’s dan?’ Gemma keek hem verbaasd aan. Ze had hem vaak genoeg computerspelletjes zien spelen of met zijn neus in de boeken zien zitten, maar nog nooit met zijn hoofd onder een motorkap.

Alex glimlachte schaapachtig en sloeg zijn ogen neer. Op zijn zongebruinde gezicht was zijn blos niet te zien, maar Gemma kende hem goed genoeg om te weten dat hij rood werd.

‘Nee,’ gaf hij met een klein lachje toe en gebaarde vervolgens naar de oprit waar zijn blauwe Cougar stond. ‘Maar ik heb wel een auto die het doet.’

Hij haalde zijn sleutels uit zijn zak en draaide ze in het rond om zijn vinger. Heel even zag hij er stoer uit, totdat de sleutels uit zijn hand vlogen en zijn kin raakten. Haastig raapte hij ze op.

Gemma onderdrukte een proestbui. ‘Gaat ’t?’

‘Eh... ja, hoor.’ Hij wreef over zijn kin. ‘Nou, wil je een lift of niet?’