Lokroep(32)

Het zag er niet goed uit. De kleur was uit Gemma’s gezicht verdwenen en haar armen waren bedekt met blauwe plekken en schrammen. Op haar slaap zat opgedroogd bloed. Haar lippen waren droog en gebarsten en er zaten slierten zeewier in haar haren.

Plotseling kreunde Gemma en draaide haar hoofd opzij.

‘Gemma,’ zei Harper opgelucht. Ze streek het haar van Gemma’s voorhoofd en zag dat ze met haar ogen knipperde.

‘Harper?’ vroeg Gemma. Haar stem klonk schor.

‘Godzijdank,’ verzuchtte Harper terwijl tranen van opluchting over haar wangen rolden. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Weet ik niet.’ Met een van pijn vertrokken gezicht probeerde ze overeind te komen op de rotsachtige bodem. Toen ze bijna omviel, legde Daniel zijn arm onder haar benen en tilde haar op. Gemma probeerde zich aan hem vast te klampen maar haar armen zaten te zeer verstrikt in het net.

‘Laten we haar snel naar de auto brengen,’ stelde Harper voor. Daniel knikte.

Nu het besef dat Gemma nog leefde langzaam tot Harper doordrong, had ze haar het liefst meteen aan een kruisverhoor onderworpen, maar daarvoor was ze nog te zwak en te verward. Harpers auto stond gelukkig vlakbij in de berm. Daniel zette Gemma neer op het gras en toen het haar lukte om rechtop te blijven staan, bevrijdde hij haar samen met Harper van het gaasachtige doek waarin ze gevangenzat.

‘Wat is dit eigenlijk?’ vroeg Harper. ‘Ben je soms in een visnet gezwommen?’

‘Dat is geen net,’ zei Daniel. Hij liet zijn handen bewonderend over het bijzondere weefsel gaan. ‘Het ziet er tenminste niet zo uit.’

‘Klopt,’ zei Gemma. ‘Het is geen net.’ Ze legde haar hand op de auto om haar evenwicht te hervinden. ‘Het is een soort shawl.’

‘Wat?’ vroeg Harper. ‘Hoe kom je daaraan?’

Gemma trok haar gezicht in een grimas. ‘Hij is van Penn,’ zei ze ten slotte met tegenzin.

‘Penn?’ barstte Harper uit. ‘Wat had je bij Penn te zoeken?’

‘Je kunt beter bij die meiden uit de buurt blijven,’ zei Daniel streng. ‘Je weet toch... Er is iets niet in de haak met die meiden.’

‘Dat weet ik ook wel, hoor,’ mompelde Gemma.

‘Wat had je dan bij hen te zoeken?’ wilde Harper weten. ‘Wat heb je de hele nacht uitgespookt?’

‘Mag ik daar later op antwoorden?’ smeekte Gemma. ‘Ik heb knallende hoofdpijn. Mijn hele lijf is bont en blauw. En ik heb ontzettende dorst.’

‘Zullen we niet even langs het ziekenhuis gaan?’ vroeg Harper.

Gemma schudde haar hoofd. ‘Nee, ik voel me verder goed. Ik wil gewoon naar huis.’

‘Als je je goed voelt, kun je ook wel vertellen wat er is gebeurd.’ Harper sloeg haar armen over elkaar.

‘Toen ik gisteravond ging zwemmen...’ Gemma’s stem stierf weg. Ze staarde naar de zon die boven de baai opkwam, alsof het haar moeite kostte om haar geheugen aan het werk te zetten. ‘Bij de inham in de grot zag ik Penn, Lexi en Thea. Ze waren aan het... eh... feesten.’

‘Feesten?’ herhaalde Harper. Haar mond viel open van verbazing. ‘Heb je gisteravond met die meiden gefeest?’

‘Ja,’ klonk het onzeker. ‘Ik bedoel... eh... ik geloof het wel.’

‘Hoezo?’ vroeg Harper door.

‘Ze nodigden me uit om erbij te komen. Ik heb maar één drankje gehad, maar dat was wel heel sterk spul. Ik heb er echt maar eentje van gehad. Ik zweer het.’

‘Heb je gedronken?’ Harper sperde haar ogen open. ‘Gemma! Daarvoor kun je uit het zwemteam gezet worden. Je training begint trouwens over een uur. In deze toestand kun je daar natuurlijk niet naartoe. Hoe kun je zo stom zijn geweest.’

‘Ik kon er niks aan doen,’ schreeuwde Gemma. ‘Je weet helemaal niet wat er is gebeurd. Ik weet alleen dat ik een drankje heb gehad en ineens werd ik wakker op de rotsen. Ik weet niet wat er is gebeurd. Sorry.’

‘Stap in,’ zei Harper met opeengeklemde kaken. Ze was zo kwaad dat ze niet eens meer kon schreeuwen.

‘Het spijt me echt,’ herhaalde Gemma.

‘Stap in,’ beet Harper haar toe. Daniel deinsde achteruit.

‘Bedankt voor je hulp,’ mompelde Gemma tegen Daniel. Vervolgens staarde ze naar haar voeten.

‘Geen dank,’ zei hij.

Gemma probeerde het portier open te trekken maar viel bijna om.

Daniel schoot haar te hulp en hield het portier voor haar open. ‘Zorg dat je genoeg drinkt. Een kater is heel vervelend, maar het gaat vanzelf over.’

Gemma glimlachte zwakjes en stapte in. Toen ze eenmaal zat, sloot hij het portier en richtte zich tot Harper, die nog steeds met haar armen over elkaar en een boze blik naar haar zus keek. Maar toen ze Daniels blik opving, keek ze hem schaapachtig aan. ‘Sorry dat ik je helemaal hiernaartoe heb gesleept om mijn dronken zus op te pikken. Ik had je er niet mee lastig moeten vallen.’