‘Ik ben ook voorzichtig.’ Gemma balde haar handen tot vuisten en zette ze in haar zij. ‘En trouwens, het maakt niet uit wat je zegt want papa heeft er geen problemen mee zolang ik om elf uur thuis ben, en dat ben ik.’
‘Papa zou je eigenlijk niet moeten laten gaan, vind ik.’
‘Wat is er aan de hand, meiden?’ vroeg Brian, die onder aan de trap was verschenen.
‘Niks,’ mompelde Harper.
‘Ik ga nog even douchen en dan naar bed, als Harper het tenminste goedvindt,’ zei Gemma.
Harper hief haar handen omhoog. ‘Het kan mij niet schelen wat je doet.’
‘Fijn.’ Gemma draaide zich op haar hakken om en sloeg de deur van haar slaapkamer achter zich dicht.
Terwijl haar vader de trap opkwam, bleef Harper tegen de deurpost geleund staan. Brian was een forse man met grote, sterke handen, verweerd door het jarenlange werken in de haven. Hoewel hij al in de veertig was, was hij nog behoorlijk fit en behalve een paar grijze strepen in zijn haar zag hij er jong uit voor zijn leeftijd.
Voor de deur van Harpers kamer bleef hij staan en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Wat was er nou allemaal aan de hand?’ vroeg hij.
‘Ach, niks.’ Ze haalde haar schouders op en staarde naar haar tenen. Ze zag dat de felblauwe nagellak begon af te bladderen.
‘Je moet haar niet zo op de huid zitten,’ zei Brian op kalme toon.
‘Dat doe ik helemaal niet!’
‘Ze zal heus wel eens een fout maken, net als jij, maar het komt vanzelf weer goed, net als met jou.’
‘Waarom heb ík het altijd gedaan?’ Eindelijk durfde Harper haar ogen op te slaan om haar vader aan te kijken. ‘Alex is veel te oud voor haar en het is gevaarlijk daarginds in de baai. Ik mag haar toch wel waarschuwen?’
‘Jawel, maar je bent niet verantwoordelijk voor haar,’ zei Brian. ‘Dat ben ik. Bemoei jij je nou maar met je eigen zaken. Je gaat na de zomer studeren. Hou je daar maar mee bezig. Laat Gemma aan mij over, oké? Ik kan heus wel voor haar zorgen.’
‘Dat weet ik ook wel,’ verzuchtte ze.
‘Meen je dat?’ vroeg Brian. Hij keek haar aandachtig aan. ‘Ik heb veel te veel aan je overgelaten sinds mama... eh...’ Zijn stem stierf weg. ‘Maar,’ vervolgde hij na een korte stilte, ‘dat betekent niet dat we het zonder jou niet zullen redden.’
‘Je hebt gelijk, pap. Sorry.’ Ze deed haar best om te glimlachen en keek hem aan. ‘Ik maak me alleen maar zorgen.’
‘Probeer dat nou eens niet te doen en ga lekker slapen. Oké?’
Ze knikte. ‘Oké.’
Hij boog zich naar haar toe en kuste haar op haar voorhoofd. ‘Welterusten, liefje.’
‘Welterusten, pap.’
Harper ging haar kamer in en sloot de deur achter zich. Haar vader had misschien gelijk, maar toch dacht zij er anders over. Hoe je het ook wendde of keerde, de afgelopen negen jaar was zij verantwoordelijk voor Gemma geweest. Of liever, had ze zich verantwoordelijk gevóéld.
Met een diepe zucht plofte ze op haar bed neer. Ze moest er nog niet aan denken om Brian en Gemma achter te laten. Eigenlijk zou ze zich erop moeten verheugen om eindelijk het huis uit te gaan. Ze had er zo hard voor gewerkt. Zelfs met een parttimebaantje bij de bibliotheek en vrijwilligerswerk voor het dierenasiel was Harper met schitterende cijfers geslaagd voor de middelbare school.
De studiebeurs die ze had gekregen opende deuren die haar vaders budget ver te boven gingen. Elke universiteit waarvoor ze zich had aangemeld wilde haar dolgraag hebben. Ze kon overal naartoe, maar uiteindelijk had ze gekozen voor een universiteit op slechts veertig minuten rijden van Capri.
Toen Harper door een spleet tussen de gordijnen keek, zag ze licht op Alex’ slaapkamer. Ze griste haar telefoon van het nachtkastje om hem een sms’je te sturen, maar ineens bedacht ze zich. Alex was al jaren haar beste vriend en ondanks het feit dat ze nooit enige romantische gevoelens voor hem had gekoesterd, had ze er toch moeite mee dat hij steeds duidelijker met haar zusje aan het flirten was.
Harper hoorde de leidingen kreunen toen Gemma de warmwaterkraan in de badkamer openzette. Ze pakte het potje blauwe nagellak om haar teennagels bij te werken. Intussen luisterde ze naar Gemma, die onder de douche met zachte stem aan het zingen was. Het leek wel een slaapliedje.
Nadat ze de tenen van één voet had bijgewerkt, had ze er genoeg van en nestelde ze zich in bed. Een paar seconden nadat haar hoofd het kussen had geraakt viel ze in een diepe slaap.
Toen ze de volgende morgen wakker werd, was haar vader al naar zijn werk en hoorde ze Gemma rondrennen in de keuken. Ze bleef zich erover verbazen dat zij, hoewel ze elke ochtend om zeven uur wakker was, toch de langslaper in de familie was.