Daniel was een paar jaar ouder dan zij en best een leuke jongen, tenminste als je op het type grungy rockster viel. Maar Daniel had zijn leven totaal niet op orde. Bovendien had Harper met zichzelf afgesproken dat ze zich niet met jongens zou inlaten tot ze ging studeren. Al haar aandacht was gericht op haar toekomst en ze wilde geen tijd verspillen aan relaties. Zo had ze er altijd al over gedacht, maar na haar laatste dip op het gebied van de liefde, was ze er nog meer van overtuigd geraakt.
Afgelopen herfst was ze door Alex gekoppeld aan zijn vriend Luke Benfield. Alex vond dat ze perfect bij elkaar pasten. Hoewel Harper bij hem op school zat, kende ze hem eigenlijk nauwelijks. De enige keer dat ze Luke bij Alex thuis had gezien was tijdens een of ander gameavondje. Meestal deed Harper niet mee met dergelijke evenementen, dus had ze niet veel met Luke te maken gehad voordat ze gingen daten.
De allereerste date was zo goed bevallen dat ze nog een paar keer iets afspraken. Luke was aardig en grappig, zelfs al maakte hij er geen geheim van dat hij een nerd was. Ze vond hem echt leuk maar toen ze het zoenstadium hadden bereikt, ging het bergafwaarts.
Harper had één keer eerder met een jongen gezoend. Dat was na een weddenschap op een pyjamafeestje. Ze had dus weinig ervaring, maar genoeg om te weten dat zoenen anders zou moeten voelen dan zoals Luke het deed.
Luke zoende kwijlerig en veel te gretig. Hij lebberde haar hele gezicht af, terwijl zijn handen een eigen leven leken te gaan leiden. Het leek wel of hij een stuipaanval kreeg. Op het moment dat Harper in de gaten kreeg dat hij haar wilde betasten, had ze het onmiddellijk uitgemaakt.
Lichamelijk klikte het gewoonweg niet. Als reden voor de breuk had ze aangegeven dat ze geen tijd voor een relatie had. Haar studie en haar familie slokten al haar tijd op. Toen ze elkaar daarna nog eens tegenkwamen, bleven ze zich allebei een beetje ongemakkelijk voelen.
Sindsdien was ze er nog meer van overtuigd dat romantiek voor haar voorlopig niet hoefde. Ze had er geen tijd voor en geen zin in. Het was te veel gedoe.
Gemma leunde tegen de rand van het zwembad en zette haar goggles af. Levi, de trainer, torende boven haar uit en aan zijn gezicht kon ze zien dat ze haar tijd had verbeterd.
‘En?’ vroeg ze, met een glimlach naar hem opkijkend.
‘Het is je gelukt,’ zei de trainer.
‘Ik wist het!’ Ze hees zich aan de rand van het bad omhoog en kwam uit het water. ‘Ik voelde het gewoon.’
De trainer knikte. ‘Je hebt het geweldig gedaan. Je zou nog beter kunnen worden als je eens ophield met dat nacht-zwemmen. Dat is allemaal energieverspilling.’
Gemma trok haar badmuts van haar hoofd en schudde haar haren los. Ze keek naar het lege zwembad. Niemand van het zwemteam trainde in de zomervakantie. Niemand trainde zo hard als zij.
Hoewel ze er zelden over spraken, althans niet concreet, was de training voor zowel Gemma als haar trainer gericht op deelname aan de Olympische Spelen. Het duurde nog jaren voor het zover was, maar Gemma was vastbesloten om tegen die tijd in topvorm te zijn. Levi schreef haar zo vaak hij kon in voor wedstrijden, en bijna altijd won ze.
‘Het is geen energieverspilling.’ Gemma staarde naar de druppels van haar badpak op de grond. ‘Ik vind het leuk om te doen. Ik moet me toch ook ontspannen?’
‘Dat is waar,’ stemde de trainer met haar in. Hij drukte het klembord tegen zijn borst. ‘Je moet ook plezier maken en je kunnen afreageren. Je bent tenslotte nog jong. Maar ’s avonds zwemmen is niet echt nodig.’
‘Als Harper me niet had verraden, had je het niet eens geweten,’ mopperde Gemma.
‘Je zus maakt zich zorgen over je,’ zei de trainer vriendelijk. ‘En ik ook. Het gaat niet alleen om het zwemmen. De baai is gevaarlijk ’s nachts. Vorige week is er nog een jongen vermist geraakt.’
‘Weet ik,’ zei Gemma met een zucht.
Ze had het al tientallen keren van Harper gehoord. Een zeventienjarige jongen had in het strandhuis van zijn ouders gelogeerd en zou zijn vrienden bij een kampvuur op het strand ontmoeten. Hij was nooit komen opdagen.
Dat verhaal stond niet op zichzelf. Harper had vlak daarna verteld dat er de afgelopen maand nog twee andere jongens vermist werden. Ze waren ’s avonds van huis gegaan en niet meer teruggekomen.
Na dit soort nieuwtjes ging Harper meestal snel naar Brian toe om te eisen dat hij Gemma binnen zou houden. Maar dat deed hij niet. Na – of misschien wel vanwege – alles wat er met hun moeder was gebeurd vond hij het belangrijk dat zijn dochters de kans kregen om van het leven te genieten.
‘Wees alsjeblieft voorzichtig,’ zei de trainer. ‘Er hoeft maar iets te gebeuren en al je inspanningen zijn voor niets geweest.’
‘Oké,’ zei Gemma, deze keer met iets meer overtuiging. Na al het harde werken en de opofferingen was ze niet van plan om ook maar iets aan het toeval over te laten.