‘Ik doe mijn best.’
Tot zijn verrassing lukte het hem bij het water te komen zonder zijn voeten te bezeren. Gemma glimlachte trots naar hem en waadde vervolgens de zee in.
‘Ben je niet bang?’ vroeg Alex.
‘Waarvoor?’ Ze was nu ver genoeg om zich op haar rug in het water te laten vallen en met haar benen te trappelen.
‘Weet ik niet. Zeemonsters of zo. Het water is zo donker. Ik zie niks.’ Alex stond intussen tot zijn middel in het water en had niet veel zin om dieper te gaan.
‘Er zijn geen zeemonsters.’ Lachend spetterde Gemma water naar hem. Om hem een beetje uit zijn tent te lokken zei ze: ‘Zullen we doen wie het eerste bij die rots daarginds is?’
‘Welke rots?’
‘Die daar.’ Ze wees naar een gigantische grijze punt die ongeveer vijftig meter van hen vandaan uit het water stak.
‘Jij bent toch sneller,’ zei hij.
‘Ik geef je een voorsprong,’ bood Gemma aan.
‘Hoeveel?’
‘Eh... vijf seconden.’
‘Vijf seconden?’ Alex dacht even na. ‘Nou, dat zou wel eens...’ In plaats van zijn zin af te maken dook hij in het water en zwom hard weg.
‘Hé, niet smokkelen!’ riep Gemma hem na. Ze lachte.
Alex zwom zo hard als hij kon, maar het duurde niet lang of Gemma schoot hem voorbij. In het water was ze niet te stuiten, en hij had nog nooit iemand sneller zien zwemmen dan zij. Vroeger had hij, net als Harper, wel eens meegedaan aan zwemwedstrijden op school en bijna altijd had Gemma gewonnen.
‘Ik heb gewonnen!’ riep Gemma toen ze bij de rots was.
‘Nou, daar kijk ik van op.’ Alex kwam naast haar zwemmen en klampte zich aan de rots vast. Hij hijgde nog steeds en veegde het zilte water uit zijn ogen. ‘Dat was geen eerlijke wedstrijd.’
‘Sorry.’ Ze glimlachte. Ze was lang niet zo buiten adem als hij, maar toch hield ook zij zich aan de rots vast.
‘Daar meen je niks van,’ zei Alex zogenaamd beledigd.
Zijn hand gleed van de rots en toen hij die weer wilde vastgrijpen, belandde zijn hand per ongeluk op die van Gemma. Net toen hij hem verlegen wilde wegtrekken, bedacht hij zich en liet zijn hand waar hij was. Hij zag haar glimlach zachter worden, liefdevoller. Ze zwegen allebei. Zo bleven ze nog even aan de rots hangen. Het enige geluid was het klotsen van het water.
Gemma zou het prima hebben gevonden om zo nog een tijdje dicht bij elkaar te zijn, maar plotseling werd haar aandacht getrokken door een fel licht achter hen. Vlak voor het punt waar de baai in de zee uitmondde bevond zich een kleine inham, ongeveer vierhonderd meter van hen vandaan.
Alex draaide zich om en volgde haar blik. Ook hij zag het licht. In de inham steeg gelach op. Er brandde een vuur. Haastig duwde hij haar hand weg.
In het licht waren drie dansende gestalten te zien. Wat ze precies deden was van deze afstand moeilijk te zien, maar aan de manier waarop ze zich bewogen was duidelijk wie het waren. Iedereen in de stad wist wie ze waren, ook al leek niemand hen persoonlijk te kennen.
‘Het zijn die meisjes,’ fluisterde Alex, alsof ze hem van die afstand konden horen.
De drie meisjes dansten alle drie even sierlijk en elegant. Zelfs hun schaduwen, die zich dreigend op de wanden van de rotsen aftekenden, bewogen zich bijna sensueel.
‘Wat doen ze daar?’ vroeg Alex.
Gemma haalde haar schouders op. ‘Weet ik niet,’ zei ze. ‘Ik zie ze wel vaker. Kennelijk komen ze daar graag.’
‘O,’ zei Alex met een nadenkende frons.
‘Ik heb geen flauw idee wat ze hier in de stad komen doen.’
‘Ik ook niet.’ Hij keek weer naar de meisjes. ‘Ik hoorde van iemand dat het Canadese filmsterren zijn.’
‘Dat zou kunnen, maar ze hebben geen accent.’
‘Heb jij ze horen praten dan?’ vroeg Alex. Hij leek onder de indruk.
‘Ja, ik heb ze wel eens bij Pearl’s Diner gezien. Ze bestellen altijd milkshakes.’
‘Waren ze eerst niet met z’n vieren?’
‘Volgens mij wel.’ Gemma kneep haar ogen tot spleetjes alsof ze ze nog eens natelde. ‘De laatste keer dat ik ze zag waren het er vier. Maar nu zie ik er maar drie.’
‘Waar zou die vierde zijn gebleven?’
Ze waren te ver weg om ze te kunnen verstaan, maar hun gelach en gepraat waren duidelijk te horen. Hun stemmen zweefden over de baai. Een van de meisjes begon te zingen. Haar stem was helder als kristal en klonk zo mooi dat het bijna pijn deed. De melodie ontroerde Gemma.
Alex kon alleen maar als betoverd naar de inham staren. Langzaam zwom hij van de rots weg, richting de meisjes.
Gemma had het niet eens in de gaten, want ook zij kon alleen maar met open mond naar de meisjes staren. Of, om precies te zijn, naar het meisje dat niet zong. Penn. Ze was ervan overtuigd dat het Penn was, alleen al door de manier waarop ze zich bewoog. Haar lange zwarte haar werd door de wind naar achter geblazen. Haar bewegingen waren doelbewust en sierlijk en haar blik was strak naar voren gericht.