Vanwege de afstand en de duisternis kon Penn haar onmogelijk zien, maar op de een of andere manier voelde Gemma haar blik dwars door haar heen gaan. Ze huiverde en zwom terug naar de kant.
‘Alex,’ riep ze. Haar stem klonk anders dan normaal. ‘Zullen we gaan?’ Pas nu zag ze hoe ver hij was weggezwommen.
‘Wat?’ riep hij terug.
‘Kom terug, Alex. We kunnen ze beter niet storen. We moeten gaan.’
‘Hoezo?’ riep hij.
‘Kom nu maar!’ Gemma schreeuwde nu bijna, maar het leek geen indruk op hem te maken. ‘We moeten terug. Het is al laat.’
‘Oké, ik kom al.’ Met tegenzin zwom hij terug naar de kant.
Al vanaf het begin van het zomerseizoen waren Penn, Thea, Lexi en Arista in de stad. Ze waren de eerste toeristen van het seizoen, maar niemand wist precies wie ze waren en wat ze uitspookten.
Waar Gemma vooral van baalde was dat ze op haar plekje rondhingen. Ze verstoorden haar nachtelijke zwemuurtje. Ze voelde zich niet op haar gemak in het water als ze in de inham aan het dansen en zingen waren.
2
Capri
Harper schrok op van het geluid van een portier dat werd dichtgeslagen. Ze kwam overeind en legde haar e-reader opzij. Ze sprong uit bed en toen ze het gordijn openschoof, zag ze Gemma afscheid nemen van Alex en naar binnen gaan.
Op de wekker op haar nachtkastje was het pas halfelf. Ze had geen enkele reden om Gemma wat te verwijten, maar toch zat haar iets dwars.
Harper ging op de rand van haar bed zitten en wachtte tot Gemma naar boven kwam. Brian zat beneden tv te kijken. Meestal bleef hij op totdat zijn jongste dochter thuis was, iets waar Gemma zich niet veel van aantrok. Aan die onverschilligheid kon Harper zich groen en geel ergeren. Het kon Gemma niets schelen dat haar vader om vijf uur ’s morgens voor zijn werk moest opstaan, als zíj maar ’s nachts kon zwemmen.
Harper had besloten haar ergernis niet te laten merken en er geen woord meer aan vuil te maken. Haar vader had tenslotte de tijd vastgesteld waarop Gemma binnen moest zijn, dus als het hem niet beviel, moest hij het uur maar vervroegen.
Harper hoorde Brian en Gemma beneden even op gedempte toon praten. Vervolgens hoorde ze voetstappen op de trap en voordat Gemma haar eigen kamer binnen kon glippen, opende Harper de deur.
‘Gemma,’ fluisterde ze.
Gemma stond met haar rug naar Harper toe in de gang. Ze had haar hand op de klink van haar slaapkamerdeur. Haar zonnejurk kleefde aan haar klamme huid en door de stof heen kon Harper de contouren van haar bikini zien.
Met tegenzin draaide Gemma zich om naar haar oudere zus. ‘Je hoeft echt niet voor me op te blijven, hoor. Dat doet papa al.’
‘Ik ben niet voor je opgebleven,’ loog Harper. ‘Ik was nog aan het lezen.’
‘Tuurlijk.’ Gemma rolde met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. ‘Nou, zeg het maar. Wat heb ik verkeerd gedaan?’
‘Je hebt niets verkeerd gedaan,’ zei Harper. Haar stem klonk iets zachter. Het was echt niet zo dat ze het leuk vond om altijd maar op Gemma te mopperen, maar helaas had Gemma nu eenmaal de gewoonte om de stomste streken uit te halen.
‘Wat is er dan?’ vroeg Gemma.
‘Ik wou alleen...’ Harper liet haar vingers langs de rand van haar slaapkamerdeur glijden en durfde haar zusje niet aan te kijken. ‘Wat deed je daarnet met Alex?’
‘Mijn auto startte niet, dus heeft hij me naar de baai gebracht om te zwemmen.’
‘En waarom zou hij dat doen, denk je?’
Gemma schokschouderde. ‘Weet ik veel. Omdat hij aardig is.’
‘Gemma,’ kreunde Harper.
‘Wat is er?’ vroeg Gemma. ‘Er is niks gebeurd, hoor.’
‘Hij is te oud voor je,’ verzuchtte Harper. ‘Ik weet...’
‘Hou op, Harper!’ Gemma’s wangen werden rood en ze sloeg haar ogen neer. ‘Alex is... eh... meer als een broer of zoiets. Ik moet er niet aan denken. En trouwens, hij is jóúw beste vriend.’
Harper schudde haar hoofd. ‘Ik zie heus wel hoe jullie de afgelopen maanden om elkaar heen draaien. Mij kan het niets schelen, hoor, maar vergeet niet dat hij binnenkort naar de universiteit gaat. Ik wil niet dat je wordt gekwetst.’
‘Dat gaat niet gebeuren. Trouwens, er is helemaal niks aan de hand,’ hield Gemma vol. ‘Ik dacht dat je blij zou zijn. Je zit altijd te zeuren dat ik ’s avonds niet alleen moet gaan zwemmen en nu heb ik eens iemand meegenomen, is het weer niet goed.’
Toen Harper haar wenkbrauwen optrok, besefte ook Gemma dat Alex als bodyguard niet echt een geloofwaardige indruk maakte. ‘En dat nachtelijke zwemmen blijft gevaarlijk. Je zou het eigenlijk helemaal niet moeten doen.’
‘Er is toch niets gebeurd?’
‘Er is nóg niets gebeurd,’ wierp Harper tegen. ‘De afgelopen twee maanden zijn er drie mensen vermist, Gemma. Je moet echt voorzichtig zijn.’