‘Als er geen mensen naar de bibliotheek kwamen, had jij geen werk,’ wees Harper haar terecht.
Ze haalde haar schouders op en streek haar sluike pony uit haar ogen. ‘Weet ik. Soms denk ik wel eens dat ik op die vent uit The Twilight Zone lijk.’
‘Wie?’
‘Je weet wel, die ene. Burgess Meredith heet hij volgens mij.’ Marcy leunde achterover in haar stoel en liet de bal met elastiekjes tussen haar handen stuiteren. ‘Het enige wat hij wilde was boeken lezen en toen het eindelijk zover was, gingen alle mensen dood in een soort nucleaire holocaust.’
‘Wilde hij dat iedereen eraan ging?’ vroeg Harper terwijl ze haar college ernstig aankeek. ‘Wil jíj dat iedereen eraan gaat?’
Marcy schudde haar hoofd. ‘Nee, dat wilde hij niet. En ik wil het ook niet,’ zei ze. ‘Hij wilde alleen maar met rust gelaten worden zodat hij kon lezen, en uiteindelijk krijgt hij wat hij wil. Maar de ironie wil dat zijn bril kapotgaat en hij dus niet meer kan lezen. Dan is hij totaal van streek. Daarom eet ik zoveel worteltjes.’
‘Hoezo?’ vroeg Harper.
‘Dat is goed voor mijn ogen,’ zei Marcy simpelweg. ‘Als er ooit een bom valt, hoef ik me geen zorgen te maken om mijn bril en kan ik de fall-out of een zombie-apocalypse overleven.’
‘Wauw. Daar heb je volgens mij goed over nagedacht.’
‘Ja,’ gaf Marcy toe. ‘Eigenlijk zou iedereen dat moeten doen. Dat is heel belangrijk.’
‘Dat denk ik ook.’ Harper schoof haar stoel naar achter. ‘Vind je het erg als ik iets eerder ga lunchen? Het is nu even niet zo druk en ik moet mijn vader zijn lunchpakketje brengen.’
‘Oké, ga je gang,’ zei Marcy. ‘Maar hij moet onderhand eens leren zelf aan zijn brood te denken.’
‘Ja, dat is waar,’ verzuchtte Harper. ‘In elk geval bedankt.’
Ze stond op en ging terug naar het kantoortje achter de balie om het lunchpakketje uit de minikoelkast te pakken. Het kantoortje was eigenlijk voor de bibliothecaresse, maar die was op huwelijksreis en trok een maand lang de hele wereld over. Dus nu had Marcy de leiding, wat er eigenlijk op neerkwam dat Harper de leiding had.
‘Daar heb je ze weer,’ zei Marcy.
‘Wie?’ vroeg Harper toen ze het kantoortje uit kwam en Marcy voor het grote raam aan de voorkant zag staan.
‘Zíj daar.’ Marcy knikte naar het raam.
Nu het was opgehouden met regenen, waren de straten weer volgestroomd met toeristen, maar Harper zag meteen wie Marcy bedoelde.
Penn, Thea en Lexi paradeerden door de straat. Penn liep voorop, met haar eindeloos lange, bruine benen onder haar shorts en haar zwarte haren die over haar rug golfden. Lexi en Thea liepen vlak achter haar, maar wie wie was wist Harper niet. De een was goudblond, de ander had vuurrode krullen.
Harper had haar zusje Gemma tot nu toe altijd als het mooiste meisje van Capri beschouwd, maar sinds Penn en haar vriendinnen in de stad waren gearriveerd, kon ze dat met de beste wil van de wereld niet meer volhouden.
Toen Penn Bernie McAllister in het voorbijgaan een knipoogje gaf, moest hij zich aan een bankje vastgrijpen om niet uit zijn evenwicht te raken. Bernie was een wat oudere man, die zelden het kleine eilandje in de baai van Anthemusa, waar hij woonde, verliet. Harper kende hem omdat hij voor zijn pensionering een collega van haar vader was geweest. Bernie was dol op Gemma en Harper en gaf de meisjes altijd snoepjes als ze in de haven kwamen.
‘Nou, dat is niet aardig van ze,’ zei Marcy met een frons. ‘Ze jagen hem de stuipen op het lijf.’
Harper stond op het punt naar buiten te rennen om hem te helpen, maar hij liep alweer verder, waarschijnlijk op weg naar de hengelsportzaak iets verderop.
‘Waren ze eerst niet met z’n vieren?’ vroeg Marcy, die haar aandacht weer op de meisjes richtte.
‘Volgens mij wel.’ Stiekem voelde Harper zich een klein beetje opgelucht nu er eentje minder was. Hoewel ze zichzelf niet beschouwde als iemand met vooroordelen, zelfs niet over mooie meisjes, had ze het gevoel dat de stad en iedereen die er woonde beter af was wanneer Penn en haar vriendinnen van het toneel verdwenen.
‘Ik vraag me af wat ze hier komen doen,’ zei Marcy terwijl ze de meisjes Pearl’s Diner aan de overkant van de bibliotheek zag binnenlopen.
‘Hetzelfde wat iedereen hier komt doen,’ antwoordde Harper. ‘Vakantie vieren.’
‘Maar het lijken wel filmsterren of zoiets.’ Marcy draaide zich naar Harper toe.
‘Ook filmsterren gaan op vakantie.’ Ze pakte haar tas vanonder de balie. ‘Ik ga even snel naar mijn vader toe. Ik ben zo terug.’
Ze haastte zich naar haar oude Mercury Sable. Het was gelukkig droog nu. Ze stapte in de auto en startte hem. Toen ze opkeek, zag ze Penn, Lexi en Thea aan een tafeltje voor het raam van Pearl’s zitten. Terwijl Lexi en Thea een slokje van hun drankje namen, staarde Penn door het raam naar buiten. Haar donkere ogen richtten zich op Harper en haar volle lippen plooiden zich tot een glimlach. Een jongen had dat misschien verleidelijk gevonden, maar Harper vond het vreemd en zelfs een beetje griezelig.