Kussen Voor De Camera

Hoofdstuk 1





Fotocamera’s flitsten. Sluiters ratelden als geweervuur terwijl verslaggevers van bladen van allerlei kaliber elkaar overschreeuwden in hun pogingen om zijn aandacht te trekken.

‘Mr. Evans!’

‘Hier nog een!’

Onder de luifel van het chique hotel in Chicago glimlachte Nate Evans plichtmatig. Hij reageerde met een paar vage antwoorden op enkele eenvoudige vragen en wachtte op de vraag waarvan hij wist dat hij zou komen.

Het duurde niet lang.

‘Mr. Evans! Kunt u uitleggen waarom u zich de afgelopen maanden plotseling uit het sociale leven hebt teruggetrokken?’

De vraag die door de herfstavond knalde, bracht met zijn toenemende intensiteit de anderen tot zwijgen en maakte hem het middelpunt van de belangstelling.

Wanneer ze iets op het spoor waren, wisten ze dat.

Maar hij was op de aanval voorbereid. Lokte die uit.

Met gespeelde verbazing over de vraag zweeg hij even om zogenaamd na te denken voor hij antwoordde. ‘Waarschijnlijk heb ik het zo druk gehad met mijn werk dat niet tot me is doorgedrongen dat ik naar de achtergrond was verdwenen.’

Zijn antwoord zou zelfs de minste nieuwsgierigheid niet bevredigen. Bovendien was het een leugen. Het afgelopen halfjaar had hij zich bewust schuilgehouden. Hij was angstvallig buiten ieders gezichtsveld gebleven terwijl de nachtmerrie van zijn leven moeizaam tot een onbevredigende ontknoping was gekomen. Maar zijn afwezigheid op zich bleek weer nieuwe geruchten en speculaties aangaande de oorzaak te voeden.

Welke schoonheid heeft het gebroken hart van deze vrijgezel op haar geweten?

Van die krantenkop was hij zich wezenloos geschrokken, en het had hem een vermogen gekost om de schade te beperken. Om tijd te winnen. Maar als hij de situatie niet volledig onder controle kreeg, zou het journaille blijven graven tot ze de waarheid hadden ontdekt. En daarna zouden ze verder graven en met zoveel modder gooien dat iedereen die deel uitmaakte van zijn leven, erdoor zou worden geraakt.

Daaraan had zijn vader geen behoefte.

En hetzelfde gold voor Bella, het baby’tje dat zijn uitgebluste hart had gestolen. Hoewel ze niet van hem was, had hij zich heilig voorgenomen haar te beschermen waar hij kon. En zijn absolute prioriteit was voorkomen dat een heel mediacircus de aanval zou openen op haar huis en haar moeder, die totaal niet in staat was om zich te verdedigen.

Wat hem bij vanavond bracht. Het eerste grote gala dat hem de mogelijkheid bood de pers op een dwaalspoor te brengen.

Hij glimlachte naar de fotocamera’s. ‘Ik kan maar beter gaan kijken of de dames me zich nog herinneren.’ Met die korte afscheidswoorden haastte hij zich naar binnen, de indruk wekkend dat hij geen minuut wilde missen. Ook al was het ‘societyhuwelijk van het jaar’ het laatste waar hij zin in had.

Hij had behoefte aan iets wat de aandacht afleidde. En hoe eerder hoe beter.

Daarom was hij van plan zo veel mogelijk ophef te veroorzaken. Hij ging een schoonheid aan de haak slaan die voor grote koppen in de roddelbladen zou zorgen. Iemand die zo interessant was dat de pers het verleden zou vergeten en alleen maar belangstelling zou hebben voor het heden.

Iemand die wist wat ze kon verwachten.

Dat was wat het lastig maakte, want waar het zijn dates betrof, was hij keihard. Aan liefde deed hij niet. Net zo min als aan vastigheid. Hij maakte zijn vrouwen heel duidelijk waaraan ze begonnen met hem, waarna hij hen zo vakkundig verleidde dat de oppervlakkigheid hen niets kon schelen.

Hij liet zijn blik over de sociale elite in de balzaal met het vergulde koepelplafond gaan, op zoek naar een geschikte, gelijkgestemde vrouw. Binnen vijf minuten was hij er echter achter dat hij zich ernstig had misrekend. Iemand vinden met wie hij opzien kon baren, was niet moeilijk. Talloze bereidwillige kandidates lonkten naar hem. Maar door al die verlokkende blikken veranderde de lusteloosheid die hem het afgelopen halfjaar uit de buurt van het andere geslacht had gehouden, in een beklemmender gevoel.

Overal waar hij keek, zag hij onoprechtheid en bijbedoelingen, en hij merkte dat hij achteruitweek in plaats van naderbij kwam.

En toen zag hij haar.

Payton Liss baande zich onopvallend een weg door de mensenmassa, en ontweek handig de huichelachtige plichtplegingen die bij dit soort huwelijksrecepties hoorden.

Het brave meisje uit zijn verleden. Het kleine zusje van Brandt. Miss Verboden Terrein in eigen persoon.

Payton had zijn geld niet nodig. Ze zou zijn naam niet willen. En ongeacht wat er al die jaren geleden tussen hem en Brandt was gebeurd, zou ze hem helpen, omdat ze altijd deed wat ze behoorde te doen.

Nou ja, bíjna altijd.

Zijn mondhoeken gingen omhoog toen hij haar een broodje van de tafel naast de deur van de gang naar de keuken zag gappen en de zaal uit zag glippen.

Nog voor zijn hersens het plan hadden ontwikkeld, zetten zijn voeten zich in beweging.