Kussen Voor De Camera(2)

Met een wolk van tafzijde en tule om zich heen drukte Payton Liss haar schouders tegen de muur van haar schuilplaats, een ongebruikt bijkeukentje dat ze drie bruiloften geleden puur toevallig had ontdekt. Ze strekte haar benen voor zich uit en zette een voet schrap tegen de deur met de vastberadenheid van een gevlucht bruidsmeisje van de tweede garnituur.

‘Vergeet het maar, Nate. De vrouwen zullen je weten te vinden. Zoek maar een eigen plek.’

Door de kier van de deur gingen ijsblauwe ogen over haar heen, waardoor zowel haar geest als haar lichaam werd herinnerd aan de opwindende uitwerking die deze blik vroeger op haar had gehad. ‘Als je de deur niet opendoet, Payton, ga ik terug naar de receptie en zeg ik tegen iedere lamstraal die ik kan vinden dat je hier in je eentje zit… te huilen.’ Het laatste woord kwam over zijn lippen met de zelfvoldaanheid van iemand die wist dat hij al had gewonnen.

Verontwaardigd keek ze hem aan. ‘Ik huil niet!’ Ze verstopte zich, ja. En ze pruilde een beetje. Maar huilen deed ze beslist niet.

‘Dan is de jacht geopend. Iedere vent die in de directie van Liss Industries wil, zal je komen redden. En de praatjes…’

Ze kreeg een wee gevoel in haar maag. Juist vanwege het gepraat hield ze zich schuil.

Het medelijdende gepraat.

‘…Zo’n lief meisje… Ze wilde zelf zo graag trouwen… Toen hij haar in de steek liet, was ze vreselijk teleurgesteld… Wat haar vader had gewild, maar wat verwachtte hij…’

Ze kon er niet meer tegen.

Iedereen vergiste zich. Maar ook als ze de waarheid schreeuwde, zou niemand haar geloven. Ze had zich te lang met succes voorgedaan als een rustig, meegaand iemand. En voor niets. Uiteindelijk had haar voorbeeldige gedrag niet kunnen voorkomen dat het zwakke hart dat haar vader de laatste vijftien jaar van zijn leven had gehad, het had begeven.

Ze onderdrukte de emoties die nog steeds in haar opwelden bij de gedachte aan zijn overlijden van vorig jaar en schudde haar hoofd. Nu was hij door niets meer van streek te brengen. Opstandigheid of een onafhankelijke opstelling konden hem niet meer deren. Hij genoot de eeuwige rust, en hoewel zijn dood haar hart had gebroken, was het ook een bevrijding geweest.

Maar wat ze ook veranderde, iedereen zou haar blijven zien zoals ze zich al die tijd had gepresenteerd. En daarom zou dit de laatste keer zijn dat ze zich in deze kringen vertoonde. Ze moest haar eigen leven gaan leiden.

De verveelde zucht die uit de richting van de deur klonk, bracht haar terug tot de werkelijkheid. Tot Nate, die tamelijk letterlijk zijn hoofd weer in haar leven stak nadat hij er al die jaren geleden uit was verdwenen. ‘Je laatste kans, schat, anders ga ik praten. Vanavond zijn er meer dan genoeg hoopvolle mannen die graag een poging willen wagen.’

En de ellendeling zou het doen ook, dacht ze terwijl ze toegaf aan de glimlach die leek te herrijzen uit de as van de herinneringen die ze aan hem had.

Als het om zijn zin krijgen ging, kende hij geen grenzen. En nu, na haar tien jaar lang slechts in het voorbijgaan te hebben gegroet, wilde hij in haar schuilplaats.

‘Vooruit, Payton.’

Met een onwillige zucht trok ze haar voet van de deur en ging rechter op het stapeltje tafellakens zitten dat ze op de grond had gelegd.

‘Goed, kom binnen. Maar doe het vlug, voor iemand je ziet.’

‘Slimme meid.’ Hij deed een grote stap naar binnen en duwde met zijn andere voet de deur achter zich dicht. De soepele, efficiënte beweging was kenmerkend voor hem en herinnerde haar aan de tijd waarin ze hem over het voetbalveld had zien vliegen. Snel, sterk en bedreven. Met vochtig goudblond haar dat om zijn gezicht danste terwijl hij naar een doel rende.

Ze had haar ogen niet van hem kunnen afhouden. En ook nu lukte het haar niet haar blik los te maken van de volwassen versie van de jongen naar wie ze zo hevig had verlangd.

Dat was een slechte zaak.

Hij zag er zo fantastisch uit dat het moest worden verboden. Hoewel zijn golvende haar wat donkerder en korter was, bleef het op een aantrekkelijke manier in de war zitten. Zijn schouders en borst waren breder, maar hij was nog steeds slank en straalde een kracht en een zelfverzekerdheid uit die de wereld om hem heen deed krimpen. In zijn maatsmoking met een fles champagne losjes in zijn hand was hij de personificatie van achteloze verfijndheid.

Intimiderend op een manier waarvoor ze normaal ongevoelig was.

Maar dit was Nate. Vanaf het begin was het met hem anders geweest. Hij was alles wat ze zichzelf nooit had toegestaan te zijn.

Ten slotte vroeg ze: ‘Wat doe je hier?’

Zijn koele blauwe ogen zochten de hare, en zijn mondhoeken gingen iets omhoog. ‘Ik was op zoek naar jou.’

Maar niet om te proberen haar te verleiden, ook al klonk het zo. Op die manier dacht hij niet aan haar, en dat zou hij ook nooit gaan doen. Ze staarde hem aan en wachtte op nadere uitleg, maar in plaats van die te geven, bekeek hij de kleine ruimte met een dienwagen en planken vol uiteenlopend serviesgoed en tafellinnen. ‘Leuke stek heb je hier. Met een ingebouwde geluidsinstallatie en alles,’ zei hij met een gebaar waaruit bleek dat hij het had over de tonen van Get Down Tonight die door de muren drongen.