Kussen Voor De Camera(50)

Ze knipperde met haar ogen. ‘Wat bedoel je precies?’

‘Payton, ik ben verschrikkelijk stom geweest. Omdat ik vond dat je meer verdiende dan ik je kon geven, heb ik je van me af gestoten. Dat was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, maar ik wilde dat je alles zou krijgen, liefde, huwelijk, gezin, waartoe ik mezelf niet in staat achtte. Maar toen ik hoorde dat je zwanger was, had ik opeens een goede reden om je nooit meer te laten gaan. Alleen was ik zo geconcentreerd op je aan me te binden en een perfect leven voor ons te creëren dat ik niet besefte dat ik je in een gevangenis probeerde te stoppen.’

Ze opende haar mond, maar sloot deze weer toen ze zich realiseerde dat ze geen idee had wat ze tegen hem moest zeggen. Eindelijk begreep hij het, maar hoe kon ze uitleggen dat wanneer hij de muren afbrak en het slot weghaalde, die gevangenis het aardse paradijs werd? De enige plek waar ze wilde leven.

‘Ik wil dat we een gezin vormen, Payton. Niet omdat ik me daartoe verplicht voel, maar omdat ik met jou samen wil zijn.’

Tranen van vreugde sprongen haar in de ogen. Liefde had hij haar niet aangeboden, maar verder gaf hij haar alles wat ze ooit kon wensen. Het was voldoende. Meer dan voldoende. ‘Ik wil ook met jou samen zijn. Liever dan wat dan ook.’

Het volgende moment lag ze in zijn armen. Veilig en warm. Ze koesterde zich in de belofte van hun toekomst toen de woorden die ze nooit had gedacht te horen, bruusk over zijn lippen kwamen. ‘Ik hou van je.’

Snel maakte ze zich van hem los, bang dat ze het verkeerd had verstaan of plotseling begon te hallucineren. Hij deed een stap naar achteren opdat ze naar hem kon kijken. Op zijn knappe gezicht stond duidelijk de oprechtheid van zijn woorden te lezen. Haar hart sloeg over, en de kamer draaide om haar heen. Toen ze naar steun zoekend haar hand uitstak, pakte hij die. Ze had nauwelijks adem om te vragen: ‘Hou je van me?’

‘Echt waar. Ik dacht dat ik niet wist hoe het moest. Het was zoiets onbekends voor me dat ik het zelfs niet herkende toen het me totaal van de wijs bracht.’ Kalm en open keken zijn blauwe ogen haar aan. Vensters van een ziel boordevol hoop. ‘Ik hou van je. En als je bereid bent me een kans te geven, zal ik je dat de rest van mijn leven bewijzen.’

Hij haalde een zwart doosje uit zijn achterzak en liet zich op één knie neer. Toen hij het opende, werd een ring met fonkelende diamanten rondom zichtbaar. Terwijl hij haar de ring toestak, zei hij: ‘Payton Liss, ik hou van je. Wil je me de gelukkigste man op aarde maken door de rest van ons leven ongehuwd met me samen te leven? Door me toe te staan voor je te zorgen, je te voorzien van alles wat je hartje begeert en altijd van jou en onze baby te houden?’

Haar hart bonsde, en er ontsnapte haar een hulpeloze lach. Hij hield van haar!

Ze knielde naast hem, sloeg haar armen om zijn nek en antwoordde: ‘Nee.’

Met een ruk hief hij zijn hoofd. Toen barstte hij in lachen uit. Zijn ogen glinsterden vrolijk en straalden dat waanzinnige zelfvertrouwen uit.

Deze man kende haar. Hij kende haar werkelijk.

‘Dus na dat alles,’ vroeg hij met een stem vol onverhulde emotie, ‘wil je nu met me trouwen, hmm?’

Ze keek hem aan en liet hem alles zien wat er in haar hart was. Alle liefde. Alle hoop. Alles waarvan ze wist dat hij het zou koesteren en beschermen. ‘Inderdaad.’

Zijn mondhoeken gingen omhoog in de brede glimlach waarop ze haar hele leven zo dol was geweest. ‘Wanneer?’

Ze trok zijn hoofd naar zich toe en liet haar lippen langs de zijne strijken. ‘Hoe snel kan het?’

Voor ze met haar ogen kon knipperen, had hij haar op zijn schoot getrokken en begon hij bevelen uit te vaardigen in zijn telefoon.

‘Over een uur moet er een vliegtuig klaarstaan om naar Las Vegas te vertrekken.’

Hij trok haar dichter tegen zich aan, hield de telefoon van zijn oor en keek haar diep in de ogen. Met één blik vertelde ze hem alles wat hij moest weten.

In zijn kaak trok een spiertje, en zijn blik werd troebel. ‘Je hebt gelijk. Daar kunnen we beter twee uur van maken.’

Hij gooide de telefoon neer, liet zijn vingers in de krullen in haar nek glijden en nam bezit van haar mond in een verrukkelijke kus die haar intens roerde.

Met zijn hand tegen haar wang keek hij haar diep in de ogen. ‘Zeg het. Ik moet het je horen zeggen.’

‘Tot in de eeuwigheid, Nate. Al zo lang en met alles wat ik ben. Ik hou van je. Altijd.’