Kussen Voor De Camera(7)

Alleen kon meer bij een vrouw als zij heel veel meer betekenen dan hij te bieden had. Ze wist niet wat ze kon verwachten en speelde het spel niet voor haar plezier. Hij wilde niet het risico lopen dat ze in de kus van zo-even beloften legde die hij niet van plan was na te komen.

‘Je weet dat ik niet de juiste soort man voor je ben, Payton.’ Het was een waarschuwing. Voor hen allebei.

Een eenvoudige, overduidelijke waarschuwing die ze naar zijn verwachting ter harte zou nemen.

‘Misschien wil ik wel niet de “juiste soort man”.’ Ze slikte, en terwijl ze hem bleef aankijken, steeg er een blos naar haar wangen. ‘Misschien wil ik voor deze ene keer wel de soort man die me een nacht kan geven die niemand anders me zou durven geven.’





Hoofdstuk 4





Als een elektrische stroom schoten haar woorden naar zijn onderlichaam. Hij was gewend te nemen wat hij wilde hebben, en hoe hij het wilde hebben. Met het oog op wie Payton was, had hij zich op een ongekende manier beheerst. Maar nu ze hem de handschoen had toegeworpen, was er geen weg terug. ‘Dan moeten we zorgen dat we zo snel mogelijk uit deze gang komen.’

Haar ogen begonnen te glinsteren, en haar verleidelijke mond plooide zich tot een glimlach terwijl ze hem bij zijn revers greep en terugduwde in de richting van de kleine ruimte waarin ze zich daarstraks had teruggetrokken. ‘Het bijkeukentje.’

Vol ongeloof pakte hij haar bij de pols en hield haar tegen. ‘Vergeet dat maar, prinses. Voor wat niemand anders zou durven… willen we een bed.’

Met die belofte tussen hen in hangend, nam hij haar bij de hand en trok haar mee naar de keukendeur. Toen daar een hulpkelner met een lege dienwagen doorheen kwam, hield Nate hem tegen. Hij drukte de jongen een biljet van vijftig dollar en zijn kaartje in de hand. ‘Ga naar je manager en zeg tegen hem dat ik de beste kamer wil die jullie hebben… binnen vijf minuten.’



Vierenhalve minuut later waren ze alleen in de Executive Suite. Paytons tenen zweefden enkele centimeters boven de vloerbedekking toen Nate naar de slaapkamer liep met zijn armen om haar heen en zijn mond op de hare in een hartstochtelijke, bezitterige kus. Vanuit haar ooghoeken ving ze een glimp van het vertrek op voor haar schouders iets hards raakten.

O, hemel, ja. In plaats van haar op het bed te leggen, had hij haar met haar rug tegen een muur gedrukt.

Met bonzend hart klemde ze de stof van zijn overhemd tussen haar vingers terwijl ze zich kreunend overgaf aan de bewegingen van zijn lippen en tong. Haar lichaam kwam tot leven bij het besef dat dit echt was. Meer dan een fantasie. Meer dan toneelspel. Al haar zinnen werden gevoeliger en concentreerden zich op hem, waardoor ze werd overspoeld door de smaak en de geur van Náte. Door het geluid van zijn gejaagde ademhaling. Door het verlangen dat ze in zijn ogen zag toen hij zijn mond naar het plekje liet gaan waar haar hals in haar schouders overging, en dat liefkoosde op een manier die een sensueel verlangen wekte in alles wat in haar was.

Met een strelende beweging legde hij zijn handen tegen haar borsten. Toen haakte hij zijn vingers om de halsopening van haar jurk en trok de tafzijde omlaag. Kreunend van puur mannelijke voldoening drukte hij zijn mond op haar ene borst, en vervolgens op de andere, waardoor hij haar het gevoel gaf dat ze een geschenk aan hem was in plaats van het omgekeerde.

‘Je bent zo zacht.’

En hij was hard. Alles aan hem was krachtig, gespierd en mannelijk, waardoor ze zich een breekbare pop in zijn armen voelde. Dit was de man uit haar verboden fantasieën, die hij met alleen zijn kus al overtrof.

‘Alsjeblieft,’ bracht ze hijgend uit. Daarmee vroeg ze om meer van iets wat ze zich niet kon voorstellen, maar waarvan ze wist dat hij het kon geven.

‘Alsjeblieft?’ herhaalde hij met zijn lippen tegen de ronding van haar borst, voordat hij met zijn tong een vochtig spoor over haar huid trok dat wonderlijk genoeg opmerkelijk koel en prikkelend warm tegelijk was.

‘Alsjeblieft, ik verlang naar je.’ Al zo lang en om zoveel redenen.

Toen hij zijn hoofd hief, zag ze aan de glinstering in zijn blauwe ogen dat hij zich uitgedaagd voelde. ‘Alleen naar mij?’ plaagde hij, terwijl hij zijn handen over haar heupen en de rondingen van haar billen naar de achterkant van haar dijbenen liet glijden. ‘Of naar de dingen die niemand anders zou durven doen?’

Haar adem stokte, en ze opende haar lippen voor een antwoord dat ze niet kon bedenken. En toen ontsnapte haar, te midden van de overweldigende begeerte en aanzwellende zinnelijke lust, een verrukt lachje.

Hoe kon ze lachen terwijl haar lichaam in vuur en vlam stond? Op deze manier was ze nog nooit verleid. Ze had nooit geweten dat het speels, opwindend en krankzinnig tegelijk kon zijn. Maar ze was ook nooit door Nate verleid. En bij de gedachte aan de man wiens mond in de categorie massavernietigingswapens viel, besefte ze dat hij al die dingen was – en meer.