Kussen Voor De Camera(3)

‘Dank je. Het begint er aardig op te lijken, geloof ik. Over een paar weken zal ik gasten kunnen ontvangen.’

Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Dus je verwacht nu geen gezelschap?’

Toen tot haar doordrong op wat voor gedachten haar toevluchtsoord een rasversierder als Nate zou brengen, kroop er een blos door haar hals naar haar wangen. ‘Nee, nee,’ haastte ze zich te zeggen. ‘Ik heb me hier teruggetrokken, omdat ik met goed fatsoen pas over een uur weg kan en al dat gepraat niet meer kon verdragen.’

‘Dat begrijp ik. Het zijn aasgieren.’ Met de neus van zijn schoen gaf hij een duwtje tegen haar heup. ‘Schuif eens op en laat me erbij zitten.’

Nadat ze wat ruimte had gemaakt, installeerde hij zich naast haar tegen de muur. Haar hart begon sneller te kloppen, en opeens leek het warm in het zojuist nog koele keukentje.

Hij legde zijn armen op zijn opgetrokken knieën en hield de fles champagne in zijn ene hand. ‘Wat ik niet snap, is waarom je in je eentje bent gekomen. En ik hoop vurig dat het niet is omdat je hoopte weer in contact te komen met die sukkel van een ex van je. Clint.’

Ze zuchtte. Natuurlijk had hij de roddels over het beëindigen van hun relatie gehoord. Ook die waren een reden waarom ze zo snel mogelijk uit het sociale leven moest verdwijnen. ‘Nee. Hemel, nee. Dit is mijn ergste nachtmerrie. Ik was van plan niet te gaan omdat ik zogenaamd door een besmettelijke ziekte was geveld. Maar doordat een van de bruidsmeisjes me voor was, werd ik gepromoveerd van gast tot lid van de bruidsstoet. Bofte ik even.’

Zijn mondhoeken gingen omlaag terwijl hij haar van top tot teen bekeek. ‘Als jij het zegt.’

Ze lachte. Heel gemakkelijk vervielen ze in het soort gesprek dat ze vroeger altijd hadden gehad. ‘En jij? Dit is een bruiloft… en je hebt drie jaar achtereen op de lijst van de begerenswaardigste vrijgezellen ter wereld gestaan. Om er zonder kleerscheuren doorheen te komen, zou je aan iedere arm een date moeten hebben. Maar alleen? Het verbaast me dat je de balzaal uit hebt weten te komen zonder dat de vrouwelijke singles nummertjes hadden getrokken om door je te worden besprongen.’

Ditmaal was hij degene die lachte. ‘Payton, Payton.’ Hij keek haar vragend aan. ‘Wat is dat voor taal uit de mond van een braaf meisje als jij?’

Ze staarde hem aan, en haar hart sloeg over toen hij zijn blik op haar lippen richtte.

‘En waarom ben ik de enige die dergelijke praat van je hoort?’

Hij moest niet zo naar haar kijken, vooral niet omdat hij toch niet van plan was erop door te gaan. Ze kon omgaan met de aantrekkingskracht die hij op haar uitoefende. Dat had ze haar halve leven gedaan. Ze had het onderdrukt en weggestopt. Omdat het zinloos en misplaatst was geweest. Maar nu… Het laatste waaraan ze behoefte had, was dat hij haar herinnerde aan wat ze niet kon krijgen. Dat hij flirtte terwijl hij haar nooit anders zou zien dan als het kleine zusje van Brandt. Het brave meisje.

Zo was het genoeg. Ze moest weten wat de man die al die jaren geleden zomaar uit haar leven was verdwenen nu van haar wilde. En daarna moest ze hem uit haar buurt zien te krijgen voor ze iets doms deed. Zoals een lok van zijn tegendraadse haren tussen haar vingers nemen en met haar lippen voelen hoe zacht die was. ‘Wat wil je?’

De vraag bleef tussen hen in zweven. Nadat hij de fles aan zijn lippen had gezet en een grote slok champagne had genomen, keek hij haar doordringend aan. ‘Jou. Ik wil jou, Payton.’





Hoofdstuk 2





‘Je moet doen alsof we een relatie hebben. Al een maand.’

Nate zag Payton verbleken, en toen bloedrood worden. Na enig gesputter wist ze slechts één woord uit te brengen. ‘Wát?’

Tja, hij had niet verwacht dat ze meteen ja zou zeggen en op zijn schoot zou kruipen.

En lieve hemel, hij kon er maar beter niet aan denken dat ze haar slanke lichaam met die volle rondingen op zijn dijbenen zou nestelen. Geen goed idee. Dat was het nooit geweest.

‘Rustig. Neem een slokje.’ Hij hield haar de champagne voor, maar die duwde ze weg. Toen ze haar hoofd schudde, raakte er bij haar slaap een blonde krul los. De eerste barst die zich vertoonde.

Met ongeloof in haar grote bruine ogen staarde ze hem aan. ‘Wil je dat ik doe alsof we iets hebben samen?’

Hij knikte. ‘Maar je wilde niet dat we werden betrapt.’

Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Pardon?’

Hoe was het mogelijk dat hij miljardendeals sloot zonder een spier te vertrekken en niet in staat was haar een eenvoudig voorstel te doen?

Gefrustreerd woelde hij met zijn vingers door zijn haren. ‘De pers maakt het me moeilijk. Ze spitten in iets wat ik niet opgegraven wil hebben. Daarom moet ik voor afleiding zorgen. Iets pikants waarin ze hun tanden kunnen zetten. En daarbij heb ik de hulp van een vriendin nodig, van iemand die ik kan vertrouwen. Jij bent ideaal. Je bent bekend en wordt gerespecteerd, en iedereen zal geloven dat je geen ruchtbaarheid zou willen geven aan een relatie met mij.’