Kus(87)

‘Een reden te meer om weg te gaan.’

‘Als je er klaar voor bent.’

Ze sloot haar ogen en probeerde zich te ontspannen. Maar dat lukte haar niet zo goed. Ze moest voortdurend aan Wayne denken die nu met zijn pistool en ingehuurde hulp waarschijnlijk de ziekenhuizen af liep.

‘Wat is er met de bewakers gebeurd?’

‘O, die redden het wel. Ik ben een journalist, geen sluipmoordenaar. En ze zijn gek op whisky. Dat hielp.’

Ze lachte. ‘Ik had het wel willen zien.’

‘Ik had je nooit uit het oog moeten verliezen.’

‘Wees niet te hard voor jezelf. Als je bij me gebleven was, hadden ze jou ook te pakken gekregen. En dan waren we verder van huis geweest.’

‘Nee, ik bedoel dat ik je nooit had moeten laten gaan. Ik had iets anders moeten bedenken, zodat zij niet onze toekomst kunnen bepalen.’

Onze toekomst? Shauna probeerde zich te herinneren wanneer iemand in verband met haar voor het laatst het woordje ons gebruikt had.

‘Misschien hebben we tijd om samen iets te bedenken.’ Hij streelde haar arm.

Shauna had eens gedacht dat het reconstrueren van het verleden dat ze, naar ze had aangenomen, met Wayne deelde, haar zou helpen om weer vaste grond onder haar voeten te krijgen, dat ze haar weg door de zwarte gaten in haar geheugen zou vinden. Stond haar nu weer zoiets te wachten? Moest ze ook op haar hoede zijn voor Miguel?

De gedachte scheen belachelijk. Ze wilde niets liever dan zich de band herinneren die ze met deze man had. Ze begreep nu beter waarom ze uit elkaar geraakt waren. Misschien zou ze er ook achter kunnen komen waarom ze zich aanvankelijk tot elkaar aangetrokken hadden gevoeld…

Het was plots alsof er een lichtflits door haar gedachten ging en ze trok haar arm haastig weg van onder zijn aanraking.

Verder gebeurde er niets.

Ze ademde uit. Ze had zijn rustgevende aanraking nodig, maar ze moest hem ook voldoende respecteren om niet van hem te stelen. Hij sloeg zijn handen ineen alsof haar reactie te verwachten was. Maar hij kon zijn teleurstelling niet verbergen.

‘Hoe wist je waar je me kon vinden?’

‘Een mobieltje biedt een schat aan informatie.’

Ze begreep hem niet.

‘Het mobieltje heeft GPS.’

‘Aha. Dus zo heeft Wayne me ook gevonden. Ik hoop dat je dat ding hebt weggegooid.’

‘Dat zou ik wel gedaan hebben, maar je hebt het achtergelaten. Ik was te langzaam om hem voor te zijn.’

‘Ik heb geweldig veel geluk gehad dat je me op tijd gevonden hebt.’

‘Ik geloof niet zo in geluk en ik kijk een beetje anders tegen deze ramp aan.’

‘Hoe dan?’

‘Het is een duidelijk teken dat ik je niet meer alleen moet laten. Je was altijd al vasthoudend. Toen je voor de tweede keer kwam, begreep ik dat dat niet veranderd was.’

‘En je zag mij mijn ongeluk tegemoet rennen.’

‘Het enige wat nog erger is, is je ongeluk tegemoet rennen zonder je geheugen.’

Ze lachte. Weer gesterkt door Miguels aanwezigheid ging ze rechtop zitten en legde het zakje met ijs op het bed.

‘Nou, Sabueso,’ zei ze, ‘ik heb heel wat vragen voor je en maar heel weinig energie om het soort vragen dat de dokters me zullen stellen, te beantwoorden. En aangezien je precies weet hoe vasthoudend ik ben, zou je me misschien kunnen laten zien hoe ik hieruit moet komen voordat ik zelf een poging doe.’

‘Weet je het zeker?’

‘Zo zeker dat ik je vraag dit identiteitsbandje van mijn pols te snijden, zodat we het hier achter kunnen laten.’

Miguel keek in de kamer om zich heen naar iets om het door te snijden en herinnerde zich toen dat hij iets in de zak van zijn jack had. Hij haalde een zakmes tevoorschijn. Een zakmes met een parelmoeren handvat.

‘Het is misschien een beetje overdreven, maar ik moet nu eenmaal… wat is er?’ zei Miguel.

‘Hoe kom je daar aan?’

Hij grijnsde. ‘Het zat met de punt in de deurpost vast toen ik de hotelkamer binnensloop. Ik stootte er mijn hoofd tegen. De punt is eraf, maar verder is het nog een prima mes.’

Hij sneed het bandje door.

‘Zou je mij geloven als ik je vertel dat ik de punt heb? In Austin?’

‘Ik geloof zo langzamerhand alles wat je zegt.’

Ze zwaaide haar voeten over de rand van het bed en ging langzaam staan.

‘We moeten nu wat zachter weggaan dan de vorige keer,’ zei hij.

‘Geen probleem.’

Hij gooide twee honderddollarbiljetten op het bed en stak zijn hand naar haar uit. Ze pakte hem niet. Ze durfde niet.





28


Miguel Lopez reed in een aftandse Jeep die volgens Shauna ouder was dan zij.

‘1974,’ bevestigde Miguel toen ze het hem vroeg.

Ze reden terug naar Austin terwijl de zon boven de horizon verscheen. Ze had zo veel vragen dat ze niet wist welke vraag ze het eerst moest stellen.