Kus(83)

Iets wat Miguel bedacht had.

Haar gestolen herinneringen waren nu niet bepaald de verklaring van een ooggetuige en ze had er geen idee van of die in een rechtszaal serieus genomen zouden worden.

Wat ook in haar voordeel werkte, was haar bewering van het stelen van herinneringen. Wayne scheen makkelijk genoeg overgehaald te kunnen worden, alsof haar verklaring, hoe vergezocht ook, een antwoord was op zijn eigen vragen over wat er gaande was. Maar Trent was de scepticus en haar suggestie was buitengewoon vreemd. Maar hoe dan ook, ze was er vrij zeker van dat Trent haar beschouwde als een waardevol proefkonijn.

Ze maakte zich echter meer zorgen over de mogelijkheid dat ze nieuwe medicijnen zou krijgen toegediend. Een sterkere dosis. Hoe werkte dat spul? Kon ze ook maar iets geloven van wat de dikke dokter Carver haar had verteld? Hij werd per slot van rekening door Trent betaald. Konden ze het medicijn op ieder moment toedienen of alleen maar na een trauma? Moest ze in een coma raken om het te laten werken?

Of – en bij die mogelijkheid werd ze nog somberder – was het mogelijk dat haar coma door medicijnen was opgewekt?

Zouden ze een nieuw trauma kunnen creëren? Een nieuwe coma? Was het geheugenverlies afhankelijk van de dosering? Van mentale uitputting? Konden ze bepalen om zes maanden, acht maanden of een heel jaar uit te wissen? Hoe ver konden ze gaan zonder haar echt te doden?

Hierom maakte Shauna zich meer zorgen dan om moord.

Haar polsen en zitvlak waren verdoofd en toen ze wat ging verzitten, stootte ze haar hoofd tegen de onderkant van de wastafel.

Het kwam hard aan en de tranen sprongen in haar ogen. Ze legde haar wang tegen de afvoer tot de pijn wat minder werd.

Er ging een half uur voorbij en toen verscheen Wayne weer. Hij sneed haar boeien van plakband door en ze kon zich weer uitrekken. Hij liep naar de schuifdeur die toegang gaf tot het balkon, trok het gordijn open en keek naar buiten.

‘Ik zou wel wat willen eten,’ zei ze terwijl ze op het bed ging zitten.

‘Je blijft vannacht hier en morgen ga je met Trent mee naar Houston.’

‘Waarom morgen?’

‘Omdat hij een paar dingen voor je meegebracht heeft.’

‘Zoals?’

Hij liet het gordijn weer zakken.

‘Zoals ik al eerder zei, zouden we graag willen weten wat je je precies herinnert. Of je niet herinnert.’

‘Je gelooft toch niet wat ik je vertel.’

‘Dat hangt er vanaf.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Trent is niet bereid om met jou op reis te gaan nu je zo koppig bent en hij is ook niet bereid om je nog meer narcotica te geven…’

‘Narcotica?’

‘Er zijn verschillende manieren om met zijn allen weer van voren af aan te beginnen. Dat is de eenvoudigste oplossing.’

Shauna kon niets zeggen.

‘Maar dat is ook riskant. Als het waar is dat je herinneringen van anderen kunt overnemen…’

‘Ik heb er heel wat van jou.’

‘Zonder dat ik dat weet, hè?’

‘Ik denk dat je het wel weet. Je weet ongetwijfeld dat ik dingen weet die ik anders onmogelijk zou kunnen weten, en dat ik je vragen gesteld heb die niemand anders je ooit zou stellen.’

Wayne liet zich op het bed naast het dat van haar zakken en keek haar aan. ‘Dit is iets wat ik zo vervelend vind van het menselijk brein. Het is zo moeilijk om het precies te omschrijven. Maar zoals ik al zei, als het waar is, dan wil Trent geen enkel gegeven van dit… bizarre neveneffect verliezen.’

‘Het enige wat hij daarvoor hoeft te doen, is mij geen medicijnen meer geven.’

‘Je begrijpt toch wel waarom we dat niet kunnen doen?’

‘Waarom vermoorden jullie me dan niet?’ fluisterde ze.

‘Om allerlei redenen. Een van die redenen is dat je nu een waardevol onderzoeksproject bent.’

‘De meeste proefkonijnen sterven vroeg of laat.’

‘En als ik dat kan voorkomen, zal ik dat zeker doen.’

‘Beledig me niet.’

‘Ik dood alleen als het absoluut noodzakelijk is. Ik heb je nooit uit de weg willen ruimen.’

‘O nee? Waarom heb je het dan geprobeerd?’

Wayne stond op, keek om zich heen alsof hij de gepaste woorden ergens zou kunnen vinden en slaagde er toen in om te zeggen: ‘Ik sta aanzienlijk in het krijt bij je oom.’

‘Hij is mijn oom niet! En ja, je staat zeker bij hem in het krijt. Hij heeft ervoor gezorgd dat je niet voor de krijgsraad kwam en nu heb je minder controle over je leven dan je ooit in militaire dienst had.’

Zijn ogen werden dof en Shauna besefte dat haar woorden hun doel getroffen hadden.

Wayne zuchtte, luid, dramatisch, en boog zich over het open laatje van het nachtkastje dat tussen de twee bedden in stond heen. Hij haalde er een injectiespuit en een medicijnflesje uit. Shauna deinsde achteruit.