Kus(82)

‘Waar hebt u het over?’

‘Ik zeg dat Wayne en ik, na al onze pogingen, meer medewerking van je hadden verwacht, maar dat je ons hebt teleurgesteld.’

‘Wat wilt u dan dat ik doe?’

‘De situatie accepteren zoals die is. Probeer die niet te veranderen. Probeer die niet te reconstrueren of je die te herinneren.’ Hij stak zijn hand op en streelde haar haren. ‘We hebben ons voor jou heel veel problemen op de hals gehaald.’

Zijn aanraking verkilde haar.

‘Het enige wat ik wilde, was geloven dat ik niet degene was die Rudy dit heeft aangedaan.’

‘Wat doet het ertoe wie het gedaan heeft?’ vroeg Trent. ‘Dat is wat ik bedoel, Shauna. De dingen zijn zoals ze zijn. Weten hoe het gebeurd is, verandert daar niets aan.’

‘Het zou veranderen hoe Landon over mij denkt.’

Trent grinnikte. ‘Ik betwijfel of er iets zou veranderen aan hoe je vader over je denkt, Shauna.’

‘Jullie hebben geen reden om bang voor mij te zijn,’ fluisterde ze. ‘Ik herinner me echt helemaal niets en wat ik inmiddels te weten gekomen ben, klopt allemaal niet.’

‘In de afgelopen paar dagen hebben wij beiden de indruk gekregen dat je een heleboel dingen wel begreep,’ zei Trent. ‘Maar misschien hebben we het bij het verkeerde eind. Probeer het eens uit te leggen.’

Ze kon niets anders bedenken dan alleen de waarheid te zeggen, maar de waarheid was verre van overtuigend. Ze zou kunnen zeggen: Een journalist die ik kende stuitte op een verhaal over MMV, en jullie wilden niet dat hij dat zou publiceren. Maar dan zouden ze willen weten hoe ze van die journalist gehoord had als ze zich niets herinnerde; hoe ze erachter was gekomen dat er een verhaal was. Alles wat ze zou kunnen uitleggen, zou Miguel schade kunnen berokkenen. En zelfs Khai.

‘Vertel mij eerst eens waarom ik me niets meer herinner.’

Trent glimlachte. ‘MMV is een farmaceutisch onderzoeksbedrijf dat is ontstaan in een tijdperk waarin mensen smeken om hun verleden te vergeten. Ze willen hun pijn achter zich laten, Shauna, en ze hebben zichzelf proberen te genezen door verslavingen die niet echt helpen. Nu hebben we de echte technologie om dat mogelijk te maken. In aanmerking genomen wat jou ter beschikking staat, verbaast het mij in hoge mate dat je weer terug rent naar een verleden dat je achter je zou kunnen laten.’

‘Het viel me op dat je je medicijnen in het huis hebt achtergelaten,’ zei Wayne.

‘Ik had geen tijd om te pakken,’ snauwde ze. Zouden ze haar dwingen de pillen weer in te nemen? Zouden ze ermee doorgaan om haar geheugen te wissen?

‘We gaven je een schone lei,’ zei Wayne. ‘We gaven je de kans om de waarheid over je leven te herscheppen. Je te laten geloven wat je wilde. Weet je dat heel veel mensen dit zouden willen, mensen die dat nog niet kunnen? Je zou wel eens wat dankbaarder mogen zijn.’

‘Je hebt van me gestolen,’ zei ze. Maar de beschuldiging was zwak en krachteloos.

‘Daar gaan we weer,’ zei Trent. Hij keerde zich naar Wayne. ‘We geven en geven en zij beschuldigt ons nota bene van stelen.’

‘Jullie hebben van mij en van Rudy gestolen,’ zei ze. ‘Van Corbin en van Miguel. En wie weet van hoeveel mensen nog meer.’

‘Waar ik nieuwsgierig naar ben – in verband met de verslagen over het drugsproces natuurlijk – is hoe je Miguel Lopez kent, aangezien je beweert dat je je hem niet herinnert.’

Woede laaide in Shauna op, niet omdat ze in een hoek gedreven was, maar om alles wat ze had verloren, en om alles wat anderen verloren hadden door de handen van deze superegoïsten die ze ooit had vertrouwd.

‘Ik kan ook stelen,’ zei ze.

‘Zoals iedereen,’ zei Trent.

‘Maar ik steel herinneringen. Waynes herinneringen vertelden me over Miguel Lopez.’ De mannen keken elkaar even aan. Ze boog zich naar Trent toe. ‘Maar Wayne zal zich niet herinneren wat ze mij verteld hebben. Zet dat maar in jullie rapport.’



Wayne gebruikte plastic plakband om haar aan de afvoer van de wasbak vast te binden.

‘Is dat echt nodig?’ vroeg ze.

‘Aardig voor je zijn werkte niet.’

‘Maar je had er geen bezwaar tegen om mij een paar keer te kussen, hè?’

Wayne trok het plakband strakker aan dan noodzakelijk was om te voorkomen dat ze haar handen los zou kunnen trekken. Als ze een verkeerde beweging maakte, zou ze zichzelf snijden.

Hij ging weg en ze hoorde in de woonkamer de lage stem van Trent.

Ze dacht dat ze nu de koppen bij elkaar staken over het probleem dat Shauna heette. Hun leven zou ongetwijfeld een stuk eenvoudiger worden als ze dood zou zijn, maar ze hadden niets gezegd over haar vermoorden en diep van binnen geloofde ze niet dat ze dat konden – dat hun iets nog ergers zou overkomen dan de mogelijke onthulling van wat ze tot nu toe ontdekt had.