Kus(6)

Shauna knipperde opnieuw met haar ogen.

‘Jullie knoeiden met mijn genen?’

Dokter Carver grinnikte, wat Shauna nogal irritant vond. ‘Nee, we “knoeiden” met de medicijnen, gebaseerd op wat we van jouw genen weten.’

De last die ze al voelde begon nog zwaarder te drukken. Ze had tot haar ongeloof drugs gebruikt, ze had medicijnen gekregen en nu was haar geheugen een zwart gat waar ze misschien nooit meer uit zou kunnen klimmen. Haar handen begonnen te trillen. Ze wilde dat Wayne gebleven was.

‘Het is gecompliceerd, maar progressief. We gaan nog een paar weken door met de medicijnen en als we herstel zien, gaan we lang-zaam verminderen. Het is erg belangrijk dat we het chemisch evenwicht in je hersenen stabiel houden. Ik neem later de medicatie nog wel verder met je door.’

‘Over het algemeen gesproken,’ zei dokter Siders, ‘verloopt je herstel erg goed. Je bent sneller vooruitgegaan dan we verwacht hadden.’

‘U bedoelt fysiek.’

‘Voor zo’n ernstig ongeluk had je slechts geringe verwondingen. Wat letsel in je buik en voornamelijk snijwonden door glas. We denken dat je die hebt opgelopen na het ongeluk, toen je uit de auto ontsnapte. Maar geen inwendig letsel. Zelfs geen botbreuken.’

‘Dat heb je aan de xtc te danken,’ zei dokter Carver. Shauna voelde haar wangen warm worden. Was dat mogelijk? Waarom kon ze zich daar niets meer van herinneren? De frustratie maakte haar wanhopig.

‘En hoe staat het met mijn geheugen?’

De mannen keken naar dokter Harding. ‘Je moet het zo zien,’ zei ze, ‘dat je geheugen je beschermt tegen iets wat je weet, maar nog niet kunt verwerken.’

‘Denkt u dat het trauma van mijn ongeluk mijn geheugenverlies heeft veroorzaakt?’

‘Daar lijkt het op, ja.’

‘Niet de experimentele medicijnen?’

‘Waarschijnlijk niet.’

‘Maar wanneer krijg ik mijn geheugen weer terug?’

‘Als je daaraan toe bent. Dat kun je niet dwingen of versnellen.’

‘Wat… hoe kan ik daaraan bijdragen?’

‘Wil je dat?’

Shauna was er niet zeker van. Maar als ze op dit moment zou moeten beslissen, zou ze geneigd zijn bevestigend te antwoorden. Ze zou kunnen sterven door in dit gapende gat van leegte te vallen. En wat nog belangrijker was, hun zwijgzaamheid ten aanzien van Rudy kon alleen maar betekenen dat zij verantwoordelijk was voor een verschrikkelijke tragedie, een of ander onuitsprekelijk letsel dat ze hem had toegebracht. Ze zou ervoor gestraft worden! En als ze haar niet zouden willen straffen, zou ze dat zichzelf doen door zich ieder detail te herinneren.

‘Ja.’

Dokter Carver schraapte zijn keel.

Dokter Harding hield haar hoofd een beetje schuin en dacht even over haar antwoord na.

‘Voor veel mensen is geheugenverlies aanvankelijk traumatisch en dan komen ze erachter dat ze er eigenlijk dankbaar voor moeten zijn. Ik weet niet hoe dat bij jou zal gaan, maar als je dit op de een of andere manier leert aanvaarden, als je je situatie ziet als iets wat zo slecht nog niet is, zal dat een positieve benadering zijn.’

‘Zo slecht nog niet is?’

‘Een schone lei. Een nieuw begin.’

Shauna schudde haar hoofd en wist niet wat ze moest zeggen. Ze kon zich indenken dat het selectief vergeten van bepaalde herinneringen in haar voordeel kon werken. Maar een gapend gat in het verleden?

Dokter Harding scheen te merken dat Shauna niet overtuigd was. De roodharige psychiater boog zich naar haar toe en zei nadrukkelijk: ‘Dan stel ik voor dat je vooruitkijkt. Richt je op wat voor je ligt en kijk niet om over je schouder. Doe niet je uiterste best om je dingen te herinneren. Laat het verleden achter je en laat het aan je emoties over om het besluit te nemen of je er klaar voor bent om weer terug te keren naar je verleden.’

‘Ik moet dus helemaal niets doen, bedoelt u?’

‘Niet helemaal. Pak je leven weer op waar je het, voor zover je weet, hebt achtergelaten. Daar kan ik je bij helpen. Laat je geheugen, als het daarvoor kiest, zichzelf contextueel herstellen.’

‘Ik begrijp er niets van.’

‘Zijn er misschien een paar aanknopingspunten waarmee je kunt beginnen? Een kerk, een baantje, iets wat je leuk vond, een hobby, een vriend?’

Shauna had er geen idee van wat ze moest doen en stak haar handen op. Ten aanzien van vriendschappen had ze zich haar hele leven lang wat afstandelijk en afzijdig gehouden. Ze had dat meestal automatisch uit afweer gedaan, een manier om zich te wapenen tegen teleurstelling, om haar emotionele energie te sparen. Ze had haar wereld teruggebracht tot een omvang die voor haar beheersbaar was. Nu wilde ze dat ze dat niet had gedaan.

‘Ik weet het niet… ik kan het niet…’ Ze schudde haar hoofd. ‘Wayne Spade?’ Hij was eerder een probleem dan een oplossing.