Kus(2)

In deze vlagen van herkenning werd Shauna zich weer bewust van haar lichaam, alsof haar zintuigen op vakantie waren geweest en nu weer waren teruggekeerd: de stijfheid van haar ledematen, de pijn in haar buik, de hardheid van het matras en het ongemak van de kriebelende lakens. Ze wilde van het bed af, maar haar spieren reageerden niet.

‘We zullen je wat meer rechtop zetten.’ De dokter stak zijn hand uit naar het controlepaneel van haar bed en met wat gezoem kwam ze in zittende houding. ‘Zo beter?’

‘Waar ben ik?’ Haar stem klonk raspend.

‘In het Medisch Centrum van Hill Country.’

Ze was al heel wat keren in dit ziekenhuis geweest, maar nog nooit als patiënt. Op een plank achter de arts stond een vaas met verlepte bloemen in vuil water. En daarachter stond een hele rij lege vazen.

‘Hoelang?’

‘Dit duurt maar een minuut of vijf. We stellen een volledige, neuropsychologische evaluatie samen als je daaraan toe bent. Dat zal een dag of twee duren.’

‘Ik bedoel, hoelang ben ik hier al?’

Hij aarzelde even. ‘Zes weken.’

Zes weken.

‘Je bent al een paar dagen zo af en toe bij en buiten bewustzijn, maar je was nooit helemaal bij zoals nu.’

‘Daar herinner ik me niets van.’

‘Dat is niet ongebruikelijk.’

‘Welke dag is het?’

Hij keek op zijn horloge. ‘Veertien oktober. Zondag. Je kwam hier de eerste september.’

September.

Ze probeerde zich augustus te herinneren.

Niets. Juli.

Niets. Verder terug.

Niets.

Was ze hier zes weken geweest? Ze kon zich er niets meer van herinneren.

Hij scheen met een fel lampje in haar ogen en ze vertrok haar gezicht. De vreemdeling onder de tv kwam naar haar bed toe en legde een warme hand op haar voet, die door de deken werd bedekt. Het gebaar gaf haar moed. Wie was deze man? In ieder geval iemand die ze kennelijk vertrouwde.

‘Volg mijn vingers,’ zei dokter Siders. Ze concentreerde zich op zijn pezige hand terwijl ze zich afvroeg hoe zo veel tijd had kunnen verstrijken zonder dat ze dat wist. Zes weken vanaf…

Vanaf wat?

Ze had haar reisje naar Guatemala gemaakt. Wanneer was dat geweest? Maart?

Hij tilde de deken op en streek met zijn nagel over de zool van haar andere voet. Uit reflex trok ze haar voet buiten zijn bereik. ‘Je hebt geen respect voor de Rancho Levels – als je nog sneller reageert, zal ik je vanmiddag al moeten ontslaan. De GCS-score is onbruikbaar. Het lijkt erop dat je alleen maar een hersenschudding hebt. Geen TBI. De MRI- en de CAT-scans zijn duidelijk, hoewel ze niet zo betrouwbaar zijn omdat je onder de medicijnen zit.’

Ze had er geen idee van waar hij het over had.

‘Kun je me vertellen wie er hier in de kamer bij ons zijn?’

Shauna hield haar ogen op de dokter gericht. ‘De vrouw van mijn vader, Patrice McAllister. En oom Trent – Trent Wilde, een vriend van de familie. Hij is niet echt een oom van mij.’

‘En wat doet meneer Wilde?’

Het antwoord kwam zonder dat ze er verder over na hoefde te denken. Dat verraste haar. ‘Hij is de directeur van het bedrijf van mijn vader. McAllister MediVista.’

‘Waar is dat bedrijf gevestigd?’

‘Houston.’

‘Weet je wie hij is?’ Dokter Siders wees naar de man die zijn warme hand nog steeds op haar voet had liggen.

Ze nam hem opnieuw op. Golvend haar en heldere ogen. Ouder dan zij, misschien midden dertig. Intelligent. Hij zou een atleet kunnen zijn – een hardloper of wielrenner. Maar ze had geen idee wie hij was.

Ze schudde haar hoofd. Patrice zuchtte en tikte met haar vingers op haar over elkaar geslagen armen.

‘Herinner je je Wayne Spade niet meer?’ vroeg de dokter. ‘Ik heb begrepen dat jullie elkaar goed kennen.’

‘Hoe goed?’

Oom Trent wisselde een blik met Wayne, die zijn ogen neersloeg en zijn handen in zijn zakken stak.

‘Liefje,’ zei Trent, ‘jij en Wayne gaan al een aantal maanden met elkaar om.’

Shauna’s wangen werden rood. ‘Bedoelt u…’

‘Het geeft niet, Shauna,’ zei Wayne zacht en Shauna voelde dat zijn glimlach zijn teleurstelling verbloemde. Ze hoorde wat hij niet zei: ze waren meer dan vrienden en hij wilde niemand in verlegenheid brengen. ‘Neem er de tijd voor.’

Hoe kon ze iemand vergeten met wie ze zo close was? Ze voelde iets van wanhoop.

‘Het spijt me,’ fluisterde ze.

Dokter Siders richtte zich weer tot haar. ‘Wayne heeft je leven gered, beste kind. Hij heeft je uit het water gehaald en kunstmatige ademhaling toegepast tot de ambulance kwam.’

Deze man? Haar leven gered? Uit het water gehaald?

De dokter ging verder. ‘Waar woon je, Shauna?’

‘Wat…? Eh, in Austin.’