Kus(50)

Als bevestiging dat de sigarettenrook inderdaad van de fotograaf afkomstig was, zag Shauna zijn versleten legerjasje over de leuning van een stoel hangen.

‘Dat is zijn jasje,’ zei Shauna. Ze huiverde.

Kon een freelance fotograaf zich zo’n appartement veroorloven? En nog belangrijker, hoe kon ze zich zo verbonden voelen met een man die ze niet kende, een man die haar gangen naging zonder dat hij gezien werd, die haar alleen maar wilde spreken onder zijn voorwaarden, die dacht dat hun beider leven gevaar liep?

Wie was Corbin Smith?

‘Hier is niemand,’ zei Wayne. ‘Laten we maar weer gaan.’

‘Wacht even,’ zei Shauna. Ze keek in de flat om zich heen naar iets, wat dan ook, dat haar de informatie zou geven waarop ze hoopte.

‘Waarom?’

‘Ik wil weten wat voor kerel het is.’

‘Hij lijkt mij een kerel die gek is op sigaretten en energiedrank.’ Wayne wees met zijn voet naar een lege plastic fles die bij een versleten leren ligstoel stond. Shauna telde nog vier flessen in de kamer en een aantal kleinere flesjes op het aanrecht.

Ze liep naar de salontafel: asbakken, kranten, de afstandbediening van een tv, vuile sokken. Muziek onder de tv – honderden cd’s, keurig gerangschikt alsof iemand meer om de cd’s dan om de flat gaf. In de hoek van de kamer stond een statief zonder camera. Misschien was hij plotseling weggegaan omdat hij een belangrijke nieuwsreportage moest maken.

Op het aanrecht in de keuken: een huistelefoon, een papiertje met een adres erop gekrabbeld, niet geopende post, het restant van een magnetronmaaltijd. Alles heel gewoon, niets bijzonders.

Geen enkele verklaring voor zijn afwezigheid. Ze keek naar zijn antwoordapparaat. Geen berichten.

Wat deed ze hier? Ze wist niet of ze zich teleurgesteld of boos moest voelen.

Ze draaide zich langzaam om en zag een deel van het bed achter de scheidingswand. En voeten die aan het eind van het bed onder het dekbed uitstaken.

‘Corbin?’ Ze liep naar de slaapkamer.

Door de schok van wat ze zag toen ze om de scheidingswand heenliep, deinsde ze achteruit. Ze sloeg dubbel. Wayne stond vlak achter haar. Hij pakte haar vast om haar middel.

De voeten zaten vast aan een lichaam dat op de met bloed doordrenkte lakens lag. Er liep een diepe snee over de keel van Corbin Smith waarop hij een bebloede hand had gelegd, opgeheven alsof hij verbijsterd was geweest dat hij, toen hij wakker werd, geen adem meer kon halen. Zijn lege ogen staarden naar het plafond.

Hij had zelfs de tijd niet gehad om in beweging te komen.

Shauna hoorde Wayne praten terwijl hij haar van het tafereel wegtrok, maar ze wist niet wat hij zei. Ze hoorde alleen: ‘… hier terwijl ik de politie bel.’

Toen merkte ze dat ze in de gang stond, met haar rug tegen de muur tegenover de deur. Langzaam liet ze zich op de vloer zakken terwijl Wayne kalm in zijn telefoon praatte. Een dikke rechercheur die Beeson heette, nam Shauna even apart en sprak met haar op zachte toon. Hoewel hij een reus van een kerel was, bewoog hij zich met de snelheid van iemand op de dansvloer en nam hij Shauna aan de elleboog mee, weg van de flat. Ze liet zich gewillig meevoeren.

Ze beantwoordde Beesons vragen als een robot. Corbin vroeg mij hem hier te ontmoeten. Hij gaf mij een briefje; hier is het. Ja, ik woonde vroeger hier. Nee, we hebben elkaar pas twee keer ontmoet.

Enzovoort. Ze voelde zich als verdoofd. Ik liep door de kamers. Daar en daar. Ik heb het antwoordapparaat aangeraakt.

Een andere rechercheur ondervroeg Wayne apart. Protocol, zei Beeson. De ronde wangen en de dikke handen van de rechercheur weerhielden Shauna ervan om hem als uiterst streng te beoordelen. Zijn toon was niet veroordelend en zelfs als ze schuldig was aan Corbins dood dan leek rechercheur Beeson alle geduld met haar te hebben. Ze nam aan dat hij nog niet lang genoeg in het vak zat om uit de hoogte te doen.

Misschien geloofde ze niet meer in de basale vriendelijkheid van mensen.

Shauna hoopte dat ze helder genoeg kon denken om hetzelfde verhaal als Wayne te vertellen.

Nee, ze wist niet wat Corbin met haar had willen bespreken. Nee, hij stond niet in verband – voor zover ze wist – met haar op handen zijnde proces. Ja, ze leed aan geheugenverlies. Haar dokter was Siders van het Hill Country Medical Centre.

Bij het verstrijken van iedere minuut werd Shauna’s wanhoop groter. Na een half uur van ondervraging en nog eens een half uur papierwerk, liet Beeson haar met rust en Shauna voelde nu pas de volle zwaarte van de moord op Smith. Corbin had zijn belofte om haar van haar verleden op de hoogte te stellen niet waar kunnen maken en ze voelde zich steeds banger worden.

Ze zou het zich nooit meer herinneren.

In de daaropvolgende vijf minuten kwam Shauna tot de conclusie dat ze zich ook niets meer wílde herinneren.

Vanuit haar ooghoek zag ze een andere rechercheur met Beeson praten, naar elkaar toe gebogen zoals ouders doen als hun kinderen het niet mogen horen. De man gaf iets aan Beeson. Een stukje papier ter grootte van een loterijbriefje, in een plastic zakje.