Kus(53)

‘Waarom hier? Amerikanen verhandelen toch geen baby’s.’

‘Dat doen ze wel. Meer dan vijfduizend per jaar. Mensen betalen duizenden dollars voor een kind – twintig, dertig, veertig. Nog meer als ze er slechte bedoelingen mee hebben.’

‘Je zei dat je man tweehonderdvijftig voor je dochter kreeg.’

‘Het geld dat voor deze kinderen betaald wordt, gaat niet naar de biologische ouders, Shauna.’

‘Waarom heb je mij dit allemaal verteld?’ vroeg ze.

‘Omdat Wayne wil dat je je verdriet vergeet. En jij wil je verdriet ook vergeten. Ik wil je zeggen dat, als je dat doet, je alleen maar meer verdriet zult krijgen.’

‘Ik wil mijn verdriet niet vergeten, Khai. Ik wil leven. Er is iets met me gebeurd waarvan een ander wil dat ik het me niet zal herinneren.’

‘Natuurlijk willen ze dat niet! Luister naar me. De enige dingen die het waard zijn om te vergeten, zijn de beledigingen die een ander ons heeft aangedaan. Die zullen je ervan weerhouden om echt te leven. Maar als iemand je zegt dat je je eigen geschiedenis moet uitwissen, kun je ervan uitgaan dat hij daarmee zijn eigen bedoelingen heeft. Zijn eigen egoïsme of zijn eigen onverdraagzaamheid voor pijn. Of iets wat nog veel schadelijker is.’

‘Ik ben niets zo maar bereidwillig vergeten.’

‘Dan zul je harder dan wie ook moeten werken om vast te blijven houden aan de waarheid. Als je vergeet, Shauna, zal je lijden je gaan beheersen in plaats van bevrijden.’

Het ergerde haar dat Khai haar vertelde wat ze moest doen. De huishoudster kon niet begrijpen wat Shauna had doorgemaakt, de pijn van het verantwoordelijk zijn voor de toestand waarin haar broer verkeerde en de dood van een andere man, de angst om achtervolgd te worden, de eenzaamheid om dat onder ogen te moeten zien zonder dat ze iemand, zelfs zichzelf, kon vertrouwen.

‘Trouwens, gecondoleerd met je vriend Corbin,’ zei Khai toen Shauna geen antwoord gaf.

‘Ik kende hem niet eens,’ zei Shauna.

‘Hij gaf om je.’

Shauna zette haar theekopje op het nachtkastje.

‘Kende jij hem wel?’ vroeg Shauna verbaasd. ‘Onze contacten waren oppervlakkig.’

‘Hoe hebben jullie elkaar dan ontmoet?’

‘Ergens in september, een week na je ongeluk, hielp ik een verslaggever van de Statesman met een verhaal over mensenhandel over de grens met Mexico. We kwamen met elkaar in contact door de organisatie die me sponsort. Ik nam deel aan een groepsinterview over een val die we uitgezet hadden.’

‘Was dat voordat je voor mijn vader kwam werken?’

‘De uitlokking was eerder, maar ik werkte al twee maanden voor je vader toen het interview plaatsvond. De verslaggever had een fotograaf bij zich en hij hoorde me zeggen dat ik voor de familie McAllister werkte.’

‘Corbin Smith.’

Khai knikte. ‘Onze directeur stond hem niet toe foto’s te nemen, maar hij bleef wel bij de discussie en later nam hij me terzijde. Hij zei dat hij een vriend van je was en dat hij bang was dat je leven gevaar liep.’

‘Vertrouwde je hem?’

‘Ik had geen reden om dat niet te doen. Hij bood aan me te helpen bij een… onderzoek dat ik aan het doen was als ik hem zou bellen wanneer je uit het ziekenhuis ontslagen zou worden.’

‘Het onderzoek naar je dochter.’

‘Indirect.’

‘Dus toen je die documenten in mijn huis vond, hield je die voor me achter omdat je begreep dat die op de een of andere manier met Corbin in verband stonden.’

‘Ik bewaarde ze omdat ze verstopt waren. Ik zag zijn naam op een van de papieren staan, maar ik heb hem niet verteld dat ik ze had. De manier waarop Patrice zich gedroeg! Als ze erachter kwam… maar ik weet niet of ze naar die papieren zocht. Weet jij dat inmiddels?’

Shauna schudde haar hoofd.

‘Nou, ik dacht als Corbin gelijk had, en dat je inderdaad in de problemen zat, en dat Patrice er ook iets mee te maken had…’

‘Ik betwijfel of ze ergens anders in geïnteresseerd is dan alleen in haar eigen hachje.’

‘Ze is geen meelevende vrouw.’

Shauna zuchtte en liet zich terugvallen op het kussen. ‘Dit is heel wat om te verwerken.’

‘Maar je moet er achter zien te komen.’

‘Waarom?’

‘Omdat alle pijn van je verleden, al die dingen waarvoor je nu geen verklaring hebt – ze hebben allemaal het vermogen om levens te redden – inclusief dat van jezelf.’

‘Omdat dit voor jou geldt, wil dat nog niet zeggen dat dit ook voor anderen zo is.’

‘Je moet er eerst in geloven.’

‘Ik weet niet of ik dat doe. Wie wil zich nu blijven vastklampen aan zijn verdriet, aan zijn tekortkomingen, zijn teleurstellingen? Waarom zou ik me iets willen herinneren wat mijn dood kan betekenen?’