Kus(102)

Ze sloeg het telefoonboek open om het nummer van het politiebureau op te zoeken.

‘Weet je, ik ben Scott junior al een etentje verschuldigd,’ zei Shauna.

‘Ik heb zo het idee dat we hem nog veel meer verschuldigd zijn als we hiermee klaar zijn…’ Hij gaf het telefoontje aan Shauna.

‘Als je hem maar niet ons eerste kind of zoiets belooft, oké?’





32


Het probleem van in slaap vallen op een deinende boot midden op een meer was dat Shauna net zo goed in slaap gevallen zou kunnen zijn in een baarmoeder, met alleen de pijn van de weeën als wekker.

Voor Shauna kwam dat in de vorm van een rinkelende telefoon. Ze werd met een schok wakker, waardoor ze haar gewonde wang op het kussen voelde. Ze vertrok pijnlijk haar gezicht en streek met haar hand over haar opgezwollen wang. Hoe had ze op haar zij kunnen gaan liggen zonder wakker te worden? In de kajuit was het donker. Ze ging wat verliggen, niet bereid om op te staan.

Ze werd zich bewust van Miguels stem, al even slaperig als die van haar. Hij praatte misschien een of twee minuten, maar ze kon de woorden niet verstaan. Hoe lang hadden ze geslapen? Niet lang genoeg om fit te zijn, dat was wel duidelijk.

‘Shauna?’

‘Ik ben wakker.’ Heel langzaam ging ze rechtop zitten en probeerde haar schoenen te vinden die ze, net voor dat ze op bed gevallen was, had uitgeschopt.

‘Het was niet mijn bedoeling om zo lang te gaan slapen,’ zei Miguel. ‘Mijn schuld.’

‘We hadden het kennelijk nodig.’ Haar tastende hand vond de schoenen. Ze probeerde eerst haar linkerschoen aan te trekken.

‘Dat was Beeson. We hebben de afspraak gemist.’ Voordat ze zich op bed had laten vallen, had ze er eindelijk in toegestemd dat Miguel haar om zeven uur bij het politiebureau zou afzetten.

‘Beeson denkt zeker dat ik er weer vandoor gegaan ben?’

‘Ik heb hem ervan verzekerd dat dat niet zo is.’

‘Hoe laat is het?’

‘Bijna tien uur.’

‘Wat zeg je? Hoe kan dat nou?’

Ze trok haar schoenen aan en haalde toen haar vingers door haar haren. Het bleek na haar dutje vreselijk in de war te zitten. Ze kon zich voorstellen dat kleine kinderen bang voor haar zouden zijn nu ze met haar natte haar was gaan slapen en ze een blauw oog had.

Miguel stak zijn hand naar haar uit toen ze het trapje naar het dek op liep. Shauna stak haar armen in de lucht en rekte zich uit. Hij grijnsde om haar wilde haardos.

‘Je mag zelf ook wel wat aan je uiterlijk doen, Sabueso.’ Ze raakte zijn baard even aan.

‘Beeson zei dat je vriendin Khai hem verteld heeft dat Corbin haar organisatie voor mensenrechten hielp met het documenteren van een aantal verdachte activiteiten.’

‘Dat klopt, ja. Mensenhandel,’ zei ze.

‘Die foto’s van Wayne zijn in Houston genomen, waar hij aan het onderhandelen is met twee andere mannen.’

‘Weet Beeson wie ze zijn?’

‘Nog niet. Maar een van hen lijkt erg op iemand in de database van Interpol, die gezocht wordt op verdenking van mensenhandel. Zwartemarktbaby’s.’ Shauna voelde haar maag samentrekken. ‘Beeson stuurt scans naar het Ministerie van Justitie voor verificatie.’

‘Het wordt steeds smeriger.’

‘Wil je me nu helpen bij de besturing? Ik heb je hulp nodig om de boot weer in de haven te brengen.’

Shauna activeerde de navigatielichten en bleef tijdens de tocht van een kwartier naar de haven dicht bij Miguel. Hun ontspannen zwijgzaamheid paste bij de rust van haar slaap en had een kalmerend effect. Sinds ze uit haar coma ontwaakt was had ze zich nog niet zo veilig gevoeld, en zo hoopvol om uiteindelijk de waarheid te ontdekken.

Ze verbrak de stilte. ‘Het zit me niet helemaal lekker dat je zonder mij met Scott Norris gaat praten.’

‘Denk je soms dat ik niet weet hoe ik een verhaal los moet krijgen?’ vroeg hij, zonder zich beledigd te voelen. Misschien was hij er wel blij om dat ze niet van hem weg wilde.

‘Je weet best dat ik dat niet bedoel.’ Maar ze kon niet duidelijk maken wat ze dan wel bedoelde. Als ze haar gevoelens onder woorden zou brengen, zou ze misschien kinderachtig, kwetsbaar en onzeker overkomen. Nadat ze in de afgelopen kritieke dagen helemaal op zichzelf aangewezen was geweest, kon ze heus wel een paar uur alleen zijn.

Ze was blij dat Miguel haar niet om een nadere verklaring vroeg en dat hij haar intuïtief scheen aan te voelen. Hij kende haar per slot van rekening beter dan dat zij hem kende.

Ze vermoedde dat het wel weer goed zou komen tussen hen als dit allemaal voorbij was.

‘Nadat we vanavond met dit alles klaar zijn, moeten we de rest van deze troep maar overlaten aan Beeson, Norris en weet ik veel welke andere autoriteiten nog meer,’ zei ze. Ze kon zich niet goed voorstellen hoe ze buiten het bereik van Wayne zou moeten blijven, of waar ze heen zouden moeten gaan, of hoe ze veilig zouden zijn als ze eenmaal aangekomen waren, of hoe ze…