Kus(98)

Ze wilde dicht bij haar vader zijn. Ze wilde niet van hem stelen.

Ze was dicht genoeg bij hem om de horizon van zijn geest te zien, bevolkt door een stadspanorama aan herinneringen. Ze zag de weg, vorm gegeven door Landons broederschap met Trent. De weg liep over bergpieken en door dalen die ze herkende als de reusachtige groei van McAllister MediVista. Ze zag op de achtergrond, nauwelijks zichtbaar, de kleinere wereld van zijn jeugd. Op de voorgrond stonden gebouwen, bevolkt door mensen: collega’s die hij vertrouwde, politieke tegenstanders die hij was gaan haten. In het kalme midden zag ze haar moeder in een landhuis en ze had de neiging om er even langer bij stil te blijven staan, maar ze was niet bereid om zoiets kostbaars van haar vader af te nemen. Ze zag Patrice, haar arm in die van Landon, tijdens een fondswerving op de Universiteit van Columbia, waar ze professor economie was. Shauna zag zichzelf. Ze zag Rudy. Rudy was in feite overal.

Hij had genoeg van Rudy om het te delen.

Maar dichterbij wilde ze niet komen.





Het stadspanorama verdween. Landon had zich van Shauna’s aanraking bevrijd. Ze hield haar adem in.

‘Dat is onmogelijk,’ zei haar vader terwijl hij zich van haar terugtrok en de schemerige kamer in liep. ‘Trent Wilde zou ons nooit in gevaar brengen. Ik vertrouw hem mijn leven toe.’

Ze kwam weer tot zichzelf. ‘Maar ik niet. Als je weet wat ik heb doorgemaakt…’

Landon keek haar dreigend aan. Verkeerde benadering.

‘Luister eens,’ zei Shauna. ‘Ik heb je jarenlang niets gevraagd. Maar nu heb ik je hulp nodig. Ik weet dat je boos op me bent. Ik weet dat je me niet gelooft. Maar wil je me alsjeblieft helpen?’

‘Als je mij tot 13 november met rust laat, zeker.’

‘Ik heb een plekje nodig waar ik me kan schuil houden. Ik heb tijd nodig om een poosje na te denken.’

‘Is dat even een nobel streven.’ Patrice stond in de deuropening. Shauna wist niet hoe veel ze van het gesprek gehoord had. ‘Waar gaat dit dramatische gedoe allemaal over?’

Shauna deed er het zwijgen toe.

‘Het lijkt erop dat mijn dochter gefixeerd is op een bepaald probleem dat helemaal niet bestaat. Ze wil nu een poosje vakantie nemen om weer wat bij zinnen te komen.’ Hij maakte de kluis in de muur open en haalde de sleutels van de boot eruit. ‘Je kunt op de Bayliner logeren. Ik heb hem de laatste keer dat ik hier was nog gebruikt. Je kunt er zo mee weg.’

Ze aarzelde om het aan te nemen. De cruiser van de senator was niet echt een plaats om je schuil te houden. Maar misschien zouden Miguel en zij een paar uur de tijd krijgen om de zaken op een rijtje te zetten. Ze deed nog een laatste poging om wat meer duidelijkheid te krijgen.

‘Ik kan je niet vertellen hoe opgelucht ik ben dat je niet betrokken bent… betrokken was…’ probeerde Shauna uit te leggen.

Landons gezichtsuitdrukking veranderde van graniet naar zandsteen. Hij reikte haar de sleutels van de boot aan, maar zei niets.

‘Dank je wel. Je zegt toch niets tegen Wayne en Trent hè, als ze je vragen…’

Hij snoof verachtelijk. ‘Ik moet wel gek zijn om hun te vertellen wat je mij net verteld hebt. Nu we vlak voor de verkiezing staan kan ik het me niet permitteren om voor een halve gare aangezien te worden.’





31


Shauna bleef slechts lang genoeg om even naar het gastenverblijf te gaan om wat schone kleren te gaan halen. En de medicijnen – misschien kon ze iemand vinden die de pillen zou kunnen analyseren. En het rapport over het ongeluk van rechercheur Bowden – ze wilde Miguel het rapport laten lezen. En wat contant geld dat ze in een sok had gestopt.

Ze vertrok voordat ze tot de conclusie kwam dat ze een koffer nodig had.

Miguel leek zo opgelucht dat hij haar wilde omhelzen toen ze met haar spulletjes naast hem in de Jeep ging zitten. Hij deed het inderdaad, over de versnellingspook gebogen en zijn sterke armen om haar heen.

Shauna voelde haar rug verstijven voordat ze zich van hem losmaakte.

‘Dat had ik niet moeten doen.’ Hij stak verontschuldigend zijn handen op. ‘Maar ik was zo blij je weer te zien.’

‘Ik ben nog geen twintig minuten weg geweest.’

‘De langste twintig minuten van mijn leven. Met één uitzondering.’

‘Nou, ik redde me wel hoor. Maar het was goed dat jij er niet bij was. Hij had het over jou.’

‘Hij denkt natuurlijk dat ik je al die ideeën aan de hand gedaan heb.’

‘Zoiets, ja.’

‘Dat was al duidelijk op die avond dat we ruzie met hem maakten.’

‘Nog voordat mijn hoofd leeg was.’

Hij lachte. ‘En, was hij, nu hij thuis was wat ontvankelijker?’

‘Ontvankelijker? Nee, bepaald niet. Hij denkt dat ik gek ben. Maar ik ben er vrij zeker van dat Landon er niet persoonlijk bij betrokken is.’