Kus(99)

Miguel onthield zich van commentaar.

‘Jij denkt nog steeds van wel, hè?’ zei Shauna.

‘Ik zie niet in hoe hij hierbuiten zou kunnen staan. In zijn positie, met geld dat uit zijn eigen zak komt. We mogen toch aannemen dat hij niet blind is.’

Shauna begreep dat deze laatste confrontatie helemaal niets bewees, zelfs voor haar niet. Maar voorlopig kon ze dat niet aan Miguel uitleggen. Ze hield de sleutels van de boot omhoog.

‘Ik weet waar we heen kunnen tot we beslissen wat we hierna gaan doen.’

‘Wat we hierna moeten doen, is Wayne Spade en zijn compagnons uitschakelen voordat hij ons uitschakelt.’

‘Dat kan ik niet zonder eerst een dutje te doen. Wanneer heb jij voor het laatst geslapen?’

Miguel moest er even over nadenken. ‘Sinds jij maandag opdook, een uurtje hier en daar.’

‘Jij en ik zijn al bijna drie dagen in touw. Landon heeft een boot in de jachthaven Marina.’

Miguel schudde zijn hoofd. ‘Dan weet iedereen meteen waar je zit.’

‘Als we afgemeerd blijven liggen, misschien. Maar als we het water op gaan…’

‘Ik zoek liever een hotel voor je op.’

‘En betalen voor slechts een paar uur? Wat zullen mensen er wel niet van denken?’

Miguel was niet in de stemming om grapjes te maken. ‘Veiligheid kent geen prijs.’

‘Echt, Miguel, wat kan er nu in een paar uur gebeuren als we op het meer zijn en niemand dat weet dan alleen mijn eigen familie?’

Miguel startte de auto, niet bereid om haar haar zin te geven, maar ook niet bereid om er ruzie over te gaan maken. Hij gaf zich gewonnen door van onderwerp te veranderen.

‘Geef mij die usb-stick eens,’ zei hij.

Ze haalde hem uit haar zak en gaf hem aan hem. ‘Wat ga je ermee doen?’

‘Als je Beeson niet persoonlijk wilt gaan opzoeken, zorgen we ervoor dat hij de stick op een andere manier krijgt. Ik ben niet van plan om met dat ding rond te blijven lopen.’ ‘Ik had wat tijd om na te denken toen jij met je vader aan het praten was,’ zei hij toen ze wegreden van het postkantoor naar de jachthaven waar Landon zijn boot had afgemeerd.

‘En waar dacht je aan?’

‘Ik dacht eraan hoe je de chauffeur van de SUV kon herkennen als dezelfde man die in de hotelsuite zat. Of beter gezegd: hoe je de chauffeur überhaupt kon herkennen.’

Toen ze niet meteen antwoord gaf, zei hij: ‘We hebben eigenlijk nog niet echt gepraat over wat dat geheugenverlies voor jou echt betekent. Is het iets wat je me zou kunnen uitleggen?’

‘Ik ben bang dat ik het zelf niet helemaal begrijp,’ zei Shauna.

Hij wachtte.

‘De experimentele medicijnen die ik noemde – er werd me verteld dat ze dienden om de gevolgen van trauma op het geheugen tegen te gaan. Maar op grond van wat Trent mij gisteren vertelde, ben ik er nu vrij zeker van dat het allemaal… verzonnen was. Ik ben zelfs geneigd om te denken dat mijn coma door medicijnen werd opgewekt.’

‘Waarom denk je dat?’

‘Ik had helemaal geen hersenletsel.’ Ze lachte droogjes. ‘Hoewel dat natuurlijk ook nog vastgesteld moet worden.’

Miguel keek haar even zijdelings aan. ‘Ik bedoel, waarom zouden ze je in een door medicijnen opgewekt coma houden als je helemaal geen verwondingen aan je hoofd had?’

‘Misschien om Trent de tijd te geven een verhaal te verzinnen dat mijn vader zou geloven. Misschien om de medicijnen de tijd te geven om het beoogde effect te bereiken. Dat weet ik niet helemaal zeker.’

‘Je bent er dus vrij zeker van dat je geheugenverlies door medicijnen is opgewekt?’

Shauna knikte. ‘Dat is niet zo vreemd als het klinkt. Ze weten al enige tijd hoe ze herinneringen bij laboratoriumratten kunnen wissen. Het is een idealistisch plan: Jij verdwijnt. Ik vergeet. Trent Wilde en consorten verdienen miljoenen en zetten hun man in het Witte Huis. Trent neemt een aardig baantje in het kabinet.’

‘Ik vraag me af of dat nog teruggedraaid kan worden.’

‘Dat geldcomplot?’

‘Je geheugenverlies.’

‘Waarschijnlijk niet. Maar we weten niet zo goed hoe onze hersens werken. Weet je dat Pam gezegd heeft dat er een kleine kans is dat Rudy zou kunnen herstellen?’

‘O ja? Dat is nogal wat.’

‘Het heeft te maken met het soort letsel dat hij opgelopen heeft. Ik wil niet beweren dat ik het helemaal begrijp. Maar wat mijn eigen geheugen betreft – het lijkt wel of het weer probeert op te bouwen wat ik ben kwijtgeraakt.’

‘Ik begrijp je niet.’

Ze lachte, voor het eerst zenuwachtig in Miguels gezelschap. Ze draaide zijn ring aan haar vinger rond. ‘Het klinkt gek.’

‘Zeg het toch maar.’

‘Ik kan herinneringen van andere mensen overnemen,’ zei ze voordat ze zich kon bedenken. Ze wilde hem niet aankijken. ‘Ik kan uitkiezen welke herinnering ik wil hebben. Ik kan ze gebruiken om de context van mijn eigen verhaal te reconstrueren. Zoals het is.’