Koninklijke verleider(15)

‘Oqssem b’Ellahi, ik zweer het je, Talia, als je het me niet gauw vertelt, kus ik je weer.’

Haar ogen schitterden van woede. En vast ook omdat ze daar niet aan terug wilde denken en er onwillekeurig naar verlangde. Dat leek haar 40





alleen maar bozer te maken. Hij zou het adembenemend vinden als ze zich zo sterk tot hem aangetrokken voelde dat het zelfs haar haatgevoelens ondermijnde, áls de situatie niet met de minuut ernstiger was geworden. Toen zei ze iets wat hem inderdaad de adem benam.

‘Mijn dreigement om een lichaamsdeel af te hakken geldt nog steeds.

Een hand of je lippen, mij maakt het niet uit,’ siste ze.

Hij knikte even, onderdrukte een glimlach. Hij moest ernstig blijven, vrolijkheid van zijn kant zou ze totaal verkeerd beoordelen. ‘Wat heeft dat voor zin als jij zelf de rommel moet repareren? Vertel op, Talia. Ik wil weten wat ik heb misdaan.’

Haar gezicht betrok. ‘Ik zeg het nog maar eens: ik ben de politie niet. Ik hoef je de aanklacht niet voor te lezen. Ik ben familie van het slachtoffer, en jij bent familie van de criminelen.’

‘Wat heeft mijn criminele familie dan gedaan?’ hield hij aan. ‘Hou me niet langer in spanning.’

Ze vervloekte zijn koppigheid, maar toch zei ze: ‘Mijn broer – mijn tweelingbroer – werkte twee jaar geleden in Azmahar. Hij is steengoed met computers en internationale bedrijven vechten al sinds zijn achttiende om hem. Hij ontmoette een vrouw en ze werden verliefd. Hij vroeg haar ten huwelijk en ze zei ja. Haar familie zei nee.’

Dus het ging om een vrouw. Logisch, hoewel hij dat niet had verwacht.

‘De naam van de vrouw is Ghada Aal Maleki.’ Ze keek hem strak aan, terwijl ze de moeilijke naam perfect uitsprak. Toen grijnsde ze. ‘Hoor ik daar een belletje rinkelen? Wat een herrie in deze stille woestijnnacht.’

Weer moest hij bijna lachen. ‘Sorry voor de herrie. Er ging inderdaad heel luid een belletje rinkelen. De vrouw in kwestie behoort tot het koningshuis van Azmahar. Ik weet dat ze al heel lang verloofd is. Dat belletje rinkelde omdat ik aan haar verloofde dacht. Mohab Aal Shalaan, mijn achterneef en een van de drie mannen in mijn reddingsteam van vannacht.’

Haar mond viel open en ze stak haar handen in een wanhoopsgebaar in de lucht. ‘O, fantastisch zeg. Echt fantastisch. Dus nu moet ik hém ook nog dankbaar zijn omdat hij mijn leven heeft gered?’

41





Hij schudde beslist zijn hoofd. ‘Dat is helemaal niet nodig. We deden gewoon onze plicht. De verloving van Mohab en Ghada was door de families gearrangeerd, maar ik heb het vermoeden dat ze met elkaar hebben afgesproken om de plannen van hun families tegen te werken.

Ghada wilde per se eerst haar BA halen en daarna wilde ze haar postdoctorale studie afmaken. En Mohab verleende haar maar al te graag elk jaar weer uitstel. Ik denk dat ze allebei niet willen trouwen en dat ze elkaar als alibi gebruiken om hun families zo lang mogelijk aan het lijntje te houden. Tot een paar uur geleden was er geen trouwdatum vastgesteld.’

Ze nam dit nieuws even in zich op, toen stak ze schijnbaar onverschillig haar kin in de lucht. ‘Nou, je achterneef mag dan geen huwelijk met Ghada willen, je familie wil dat wel. Blijkbaar staan er grote belangen op het spel dat ze er alles aan doen om te zorgen dat het gebeurt. Toen Ghada hen vertelde dat ze de verloving verbrak en met mijn broer ging trouwen, verdreven ze hem uit Azmahar. Toen Ghada zei dat ze dan naar de VS zou gaan om bij hem te zijn, besloten ze hem helemaal uit de weg te ruimen.’

Talia slikte even voor ze verderging. ‘Ze fabriceerden een gedetailleerde geschiedenis van hacken en verduistering zodat het leek alsof hij betrokken was bij cybercriminaliteit. Op de een of andere manier kregen ze de VS zover dat ze hem voor de rechter sleepten.

Binnen twee maanden werd hij schuldig verklaard en tot vijf jaar veroordeeld. Ze zorgden ervoor dat hij werd aangevallen door een medegevangene. Omdat hij zich verdedigde, kwam hij niet meer in aanmerking voor vervroegde vrijlating wegens goed gedrag. Dus nu moet hij zijn hele straf uitzitten in een zwaar beveiligde gevangenis.’

Na die laatste verstikte woorden viel er een stilte, die alleen verbroken werd door haar onregelmatige ademhaling. Haar ogen schoten vol van verdriet, verontwaardiging en machteloosheid. Even later biggelden de tranen over haar wangen.

Ze wachtte op commentaar, maar hij zei niets.

Zelf was ze nog lang niet uitgepraat. ‘T.J. – ja, zo heet hij ook, Todd Jonas – lijkt op mij, prins Harres. Ik ben lang voor een vrouw, maar stel je een man voor van een meter drieënzeventig die niet veel forser 42





gebouwd is dan ik, met mijn kleur haar en een jongensachtig gezicht.

Heb je enig idee wat hij in de gevangenis doormaakt? Ik moet er niet aan denken. Hij heeft nog vier jaar en zeven maanden te gaan, allemaal dankzij jouw familie.’