Koninklijke verleider(18)
Met veel geklungel lukte het haar alleen haar middel te ontbloten. Ze verstrakte toen haar om wilde draaien.
‘Laat me je verzorgen. Niet tegenstribbelen,’ fluisterde hij in haar oor.
Met een beverige zucht liet ze zich op zijn schoot trekken. ‘Verzetten is zinloos, hè?’
Glimlachend draaide hij het dopje van de tube. ‘Precies. Daar ben je nu even niet toe in staat. Je kunt je straks als je geen pijn meer hebt, verzetten zoveel je wilt.’
47
Ze murmelde iets en kreunde zacht van pijn of genot toen hij de zalf die hij eerst in zijn handen had verwarmd over de pijnlijke plekken begon uit te smeren.
Toen ze zich ontspande, zag hij waar de stompen haar blanke huid hadden geraakt.
Het bloed steeg hem naar zijn hoofd.
Hij hoorde zelf de gevaarlijke klank in zijn stem toen hij grommend zei: ‘Alleen al de gedachte dat ze je hebben aangeraakt, maakt me moordzuchtig.’
Zijn felheid maakte haar onrustig. ‘Bedoel je dat je niet zomaar iemand vermoordt?’
Hij keek haar bestraffend aan. ‘Moord is wel iets heel anders dan een onschuldig iemand erin luizen voor fraude. Draaf je niet een beetje door met je vijandigheid?’
Zuchtend ontspande ze zich weer, en ze probeerde te genieten van zijn massage. ‘Ik weet het niet. Misschien vind jij de dood een passende straf voor machtsmisbruik, om een voorbeeld te stellen. En zal ik eens een van jouw broers voor vijf jaar in de gevangenis stoppen, zijn toekomst verwoesten en hem geestelijk kapotmaken? Laten we dan nog eens verder praten of ik overdrijf.’
Hij hield op met masseren toen ze begon te trillen. Het kon zijn dat ze het koud kreeg, of pijn had… Of dat ze opgewonden werd. Hij had last van alle drie. Hoewel hij vreselijk graag zijn kleren wilde uittrekken en die van haar, toch wist hij dat hij daar voorlopig alleen maar over kon fantaseren.
Met alles wat tussen hen in stond, misschien wel voor altijd.
Hij hield zijn handen nog even op haar huid gedrukt, terwijl hij recht in haar opstandige ogen keek. Toen liet hij haar los en hielp haar overeind. Ze weigerde zijn hulp om haar kleren recht te trekken, maar bleef hem strak aankijken toen ze zo ver mogelijk van hem af aan de andere kant van de cockpit tegen de deur ging staan.
Hij had dit willen uitstellen tot ze zich beter voelde, tot hij wist hoe het nu verder moest met hen. Maar nu ze zich zo terugtrok, knapte er iets in hem. Hij moest hier nu mee afrekenen.
48
Hij kwam dichterbij, om haar te laten zien dat hij zich niet als schurk liet behandelen, zich niet liet negeren. ‘Eén ding, Talia. Ik heb niets te maken met wat je broer is overkomen. Dus kan ik er niets over zeggen en me er ook niet voor verontschuldigen.’ Opgelucht zag hij dat ze hem daarin gelijk gaf. ‘Tot ik meer weet en er iets aan kan doen, wil ik het er niet meer over hebben. Het onderwerp is voor het moment gesloten.’
Hij bleef haar aankijken tot ze met tegenzin instemde.
Hij knikte goedkeurend. ‘Laten we het nu hebben over het enige onderwerp waar we ons nu wel mee bezig zouden moeten houden.
Onze kans om dit te overleven.’
49
Hoofdstuk 5
‘Wat bedoel je met ónze kans om te overleven?’
Harres verbaasde zich over haar nijdige blik. ‘Wat is dat nu voor een vraag? We zitten hier kilometers ver van de bewoonde wereld, zoals je zelf al zei. En dit is misschien wel de onveiligste streek op aarde.’
‘Zeker. Dus?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Je was bang dat je hier niet levend weg zou komen. Ik dacht dat je begreep dat we er slecht voor staan.’
‘Ik dacht dat ík er slecht voor stond. En het enige gevaarlijke dat ik heb gezien, waren mensen.’
Nu was hij net zo verontwaardigd als zij. ‘Je bedoelt mij.’
Ze haalde haar schouders op, niet onder de indruk van zijn verontwaardiging. ‘Ja, jij. Aangezien alleen jij mij naar de bewoonde wereld kan terugbrengen, zul je dat gebruiken om me… te laten praten, dacht ik zo. En als je eenmaal wist dat ik je niets zou vertellen, zou je je niet zo druk maken over mijn welzijn, of zelfs of ik in leven blijf.’
Zijn bloed begon te koken. ‘Ik dacht dat we die belachelijke en bovendien kwetsende en ergerlijke misvatting uit de wereld hadden geholpen.’
Na een onderzoekende blik knikte ze langzaam. ‘Eigenlijk wel, maar dat was pas een paar minuten geleden. Ik heb nog geen tijd gehad om een ander standpunt te vormen. Ik heb er geen moment aan gedacht dat jij ook in gevaar was. Na de ontsnapping, de schotwond en de crash, bedoel ik. Toen je dat allemaal had overleefd, dacht ik dat jou niets meer kon gebeuren.’
‘Hoe is het mogelijk dat je zo denkt?’
‘Tja, hoe zou dat nou komen,’ zei ze honend. ‘Misschien omdat je zo luchtig deed over de hele situatie. Je weet wel, omdat je zo vrolijk en zorgeloos was dat je het afgelopen uur voornamelijk bezig bent geweest met lachen en grapjes maken, met pesten om erachter te komen dat ik een vrouw ben, me verhoren over mijn bedoelingen en me bedelven met testosteron.’