Koninklijke verleider(17)

Haar ogen schoten vuur. ‘Zij beweren dat er daardoor een eind komt aan jullie heerschappij.’

Knarsetandend besefte hij dat dat inderdaad wel eens zou kunnen gebeuren. ‘Heb je je wel afgevraagd hoe zij willen dat je die informatie gebruikt? En of je er je broer wel mee kan helpen?’

Even flikkerde er iets van onzekerheid in haar ogen. ‘Ik heb geen tijd gehad om erover na te denken. Ik heb die informatie pas vanochtend gekregen, en een paar uur later werd ik ontvoerd. Ik had besloten dat ik mijn kidnappers niets zou vertellen. Ze hadden me toch nooit laten gaan. Ik was niet van plan me te bemoeien met jullie stammenstrijd, en ik was al helemaal niet van plan mijn ontvoerders te helpen de nieuwe heersers over Zohayd te worden en miljoenen mensen te gaan onderdrukken.’

Hij keek haar verbluft aan. Ze bleef hem verrassen. In haar situatie zou bijna iedereen alles hebben gezegd en gedaan om zich uit de situatie te redden. Blijkbaar had hij haar in die eerste ogenblikken goed beoordeeld. Ze zou echt liever sterven uit koppigheid, voor een zaak, dan iemand die ze verachtte te smeken haar te laten leven, ten koste van immens lijden van anderen.

Ten slotte zei hij: ‘Je lijkt te beseffen dat de informatie die je hebt belangrijk is en wat er kan gebeuren als die in verkeerde handen valt.

Heb je al besloten wat je ermee gaat doen?’

45





Mismoedig liet ze haar schouders hangen. ‘Als ik hier heelhuids uit kom, bedoel je? Ik zal eerst de feiten op een rijtje zetten en dan zal ik er eens goed over nadenken hoe ik ze ga gebruiken. Misschien maak ik ze wel openbaar, zodat Zohayd eindelijk een democratie kan worden.’

Hij fronste zijn wenkbrauwen en zei sarcastisch: ‘Net als die andere zogenaamde democratieën in deze regio? Is dat volgens jou het toppunt van vrede en welvaart? Je wilt een welvarend en stabiel Zohayd redden uit handen van een koninklijke familie die vijfhonderd jaar verstandig en rechtvaardig heeft geregeerd en het land in handen geven van hebberige parvenu’s en krijgsheren? En dat is dan alleen nog maar Zohayd. Heb je enig idee wat het ontstaan van een dergelijke democratie zou aanrichten onder de naburige koninkrijken? De eindeloze onaangename gevolgen die het in de hele regio zou veroorzaken?’ Hij wachtte tot hij zag dat zijn argumenten indruk maakten, toen vervolgde hij: ‘Zelfs als we morgen van de troon worden gestoten en als dat niet de hele regio in chaos onderdompelt, dan helpt dat je broer nog niet. Of is het genoeg voor je dat hij gewroken wordt, dat de schuldigen gestraft worden, terwijl hij de rest van zijn straf uitzit?’

‘Dat weet ik niet, oké?’ riep ze, van haar stuk gebracht. ‘Ik zei toch dat ik nog geen tijd had gehad om erover na te denken. En dat heeft nu ook geen zin. Ik zit hier mijlenver van alles en iedereen af, ik kan niemand helpen of bedreigen. Vraag me dat later nog maar eens.’

Voor hij kon zeggen dat hij er alles aan zou doen om te zorgen dat ze in veiligheid werd gebracht, vertrok haar gezicht en sloeg ze bijna dubbel.

Zijn hart miste een slag.

Voor hij kon reageren liet ze zich jammerend achterovervallen. Er ging een golf van paniek door hem heen.

Hij had haar op haar woord geloofd dat ze niets mankeerde. Wat als ze al die tijd gewond was?

Hij greep haar vast, de pijnscheut negerend die de plotselinge beweging in zijn zij veroorzaakte, en keek onderzoekend in haar van pijn vertrokken gezicht.

Pas toen ze zich probeerde los te trekken zei hij schor: ‘Talia, doe niet zo koppig. Ben je gewond?’

46





‘Nee.’

Hij greep haar schouders nog steviger beet, een antwoord eisend.

Ten slotte gaf ze kreunend toe. ‘Het komt door die stompen die ze me hebben gegeven. Ik had er eerst geen last van, maar nu verkrampt alles.

Elke keer als ik ademhaal. Je weet wel, net alsof je de vorige dag te veel sit-ups hebt gedaan.’ Haar ogen verwijdden zich bij het zien van zijn woedende blik. Kreunend liet ze haar ogen langs zijn lichaam omlaag glijden naar zijn buik. Toen keek ze hem weer aan. ‘Waar heb ik het over? Daar heb jij met je wasbordje vast nooit last van.’

Ze probeerde hem af te leiden. Zelfs nu ze vond dat hij slechts minachting verdiende, zelfs, terwijl ze niet eens wilde erkennen dat hij omwille van haar oprecht verontwaardigd was, probeerde ze de crisis toch te bezweren.

In plaats van haar te kussen zei hij: ‘Talia, ik ga je al die lagen kleren uittrekken.’

‘O, nee, daar komt niets van in,’ piepte ze.

‘Dan doe je het zelf, maar ze gaan uit. Daarna ga je languit tegen me aan liggen om die spieren te strekken. Anders wordt het nog erger. Ik zal ze masseren met een ontstekingsremmende zalf.’

Ze verzette zich nog even, maar toen gaf ze toe. Ze knikte, ritste haar jas los en trok die uit.

Hij volgde de bewegingen van haar vaardige handen, terwijl ze een laagje kleren uittrok. Hij voelde al zijn bloed naar zijn onderlichaam stromen toen hij zich realiseerde dat ze een korset onder het mannenhemd droeg. Hij had het al moeilijk genoeg gehad toen haar figuur zo plat als dat van een jongen was. Nu begreep hij dat ze al haar rondingen had ingesnoerd.