Inferno(27)

Zijn grijns kwam weer terug. 'Dat zou ik die ouwe Benito wel eens willen zien proberen met zijn armen vol soepjurken!' 'Dat kan hij niet,' zei ik, langzaam en nadrukkelijk. 'Hij zal ze neer moeten zetten. In het moeras.' Pauze. 'Dan worden ze allemaal vies.' Pauze. 'Denk je eens in wat dat met zijn humeur zal doen.'

Ik hield zijn ogen in de gaten: hij begreep waar ik op doelde. Ik zei: 'Waarom doe je niet een stapje opzij om er eens rustig over na te denken ?'

'Sommige mensen zijn rap met het mondje, maar als het op vechten aankomt zijn ze niet thuis,' zei hij vol verachting. Toen draaide hij zich om en beende terug naar zijn uitkijkpunt.





Deel 2


12


'Ja, het begint er beslist zonniger uit te zien voor Allen Carpentier.'

'Hoe bedoel je?' vroeg Benito, terwijl hij zijn blik liet gaan over het moeras en de kwijnende bomen die omhuld waren door nevelslierten.

'We hebben een rustige plek waar we ongestoord kunnen werken, ik heb wat vuurstenen gereedschappen gemaakt en er is hier alles dat nodig is om een zweefvliegtuig te bouwen. Wat willen we nog meer?'

Benito zuchtte, en ik ging weer terug naar mijn werk. Het eerste dat we gedaan hadden was een vlakke plek uitzoeken. We bevonden ons op een soort plateau, niet meer dan dertig meter in het vierkant, genesteld tegen de voet van de rotswand. De opvliegende kerel met de brede schouders had zich opgesteld tussen ons en de anderen. Hij liet niemand door, en hij zou het wel uit zijn hoofd laten ons lastig te vallen. Ik kon nog net zijn rug zien door de mist.

Goed, nu het vliegtuig. Ik gebruikte een boomstam om een stuk grond vlak te maken dat groter was dan de kist zou worden en sneed toen een lange, rechte, veerkrachtige tak af om als maatstaf te gebruiken. Na een tijdje had ik een hele verzameling takken en stammetjes van uiteenlopende lengten en dikten.

Ik markeerde met een stok de ruwe omtrekken op de grond en ging aan de slag om de spanten en ribben te construeren. Het mag een primitieve manier lijken om een vliegtuig te bouwen, maar de gebroeders Wright deden het precies zo, en zelfs de DC-3 van Douglas, de beroemde Dakota, werd nog op die wijze ontworpen. Pas vlak voor de tweede wereldoorlog, lang nadat de mens had leren vliegen, werden de eerste vliegtuigen op de tekentafel ontworpen. Voor die tijd werd alles gewoon op het gevoel en met het blote oog gedaan, in een schuur, zoals ze dat al eeuwenlang met boten deden.

Ik weet niet hoeveel tijd het me kostte om het goed te krijgen. Ik had geen haast, en Benito liet me gewoon mijn gang gaan, zonder me tot spoed te manen. Na een tijdje begon hij zelfs iets van enthousiasme te tonen.

Heb je ooit geprobeerd ribben in de juiste vorm te buigen en ze dan in die stand vast te binden met ranken? Terwijl de ribben bestaan uit takken en uitlopers die je van moeraswilgen hebt afgezaagd? Een lesje in geduld dat slechts door weinig andere geëvenaard wordt...

Uiteindelijk begon het op een zweefvliegtuig te lijken. De vleugels waren wel niet helemaal symmetrisch, de hoogte- en richtingroeren hadden met een vuurstenen mes uitgesneden houten pennen die draaiden in gaten die met een langwerpig stuk vuursteen waren uitgeboord, en de bekleding was vastgestikt met behulp van plantenvezels en doornen, maar het zag er in ieder geval uit als een zweefvliegtuig. Ik herinnerde me de Vracht Vereerders uit de Stille Zuidzee. De eilandbewoners hadden na afloop van de tweede wereldoorlog de vliegtuigen met lede ogen zien vertrekken. De inlandse tovenaars hadden mockups van vliegtuigen en landingsbanen gemaakt in de hoop daarmee de echte vliegtuigen en de gouden dagen van vracht en handel terug te brengen. Ik had Benito het verhaal verteld, en hij had smakelijk gelachen. Pas later besefte ik waarom die herinnering boven was komen drijven: wat ik aan het bouwen was leek ook niet meer dan een grove imitatie van een vliegtuig. Maar déze kist zou wél vliegen!

Ik was net zoveel tijd kwijt met het maken van werktuigen als met het bouwen van het vliegtuig zelf. Weet je wat een boogboor is? Je neemt een boog, zoals ze die voor het schieten van pijlen gebruiken; in plaats van een pijl neem je een stevige tak. Je maakt de pees los, windt die een paar maal om de stok en bevestigt de pees weer aan de boog. Neem dan een blok hout, zet de punt van de stok op de juiste plaats, liefst in een verlaging zodat hij niet weg kan schieten, houd het eind van de stok stevig vast en trek met je andere hand de boog heen en weer. De wikkelingen van de pees doen dan de stok, en daarmee de punt, draaien. Het kost je ongeveer een week om op die manier een gat te boren. Ik heb wel eens gehoord dat botenbouwers in Azië aan hun boogboren de voorkeur gaven boven elektrische boren uit Amerika. Die lui moeten niet goed snik geweest zijn! Ik werkte maar door. Er was niets dat me kon afleiden. De Bouwers moesten mijn lichaam wel radikaal gewijzigd hebben: ik kende geen honger, dorst of slaap, het verlangen naar een vrouw was een vergeten begrip en ik hoefde geen enkele keer naar de wc. Ik vroeg me af wat ik gewórden was. Waar haalde ik nu mijn kracht en energie vandaan? Uit een krachtbron die geen brandstof nodig had en geen afvalstoffen produceerde? Als de energie door middel van gerichte straling werd overgebracht, zouden Benito en ik onszelf afzetten als we het vliegtuig aan de andere kant van de muur lieten dalen.