Het Pantserhart(312)

                ‘Hij komt wel.’

                Tony lachte. ‘Maar helaas voor jou zonder een kloppend hart. Ik mocht Harry trouwens wel. Echt. Leuk om mee te spelen. Ik belde hem uit Ustaoset, hij had me zijn nummer gegeven. Ik hoorde zijn voicemail zeggen dat hij een paar dagen geen bereik had. Ik moest lachen. Uiteraard was hij in de Håvasshytte, die sluwe vos.’ Tony had het pistool op zijn handpalm gelegd terwijl hij met zijn andere hand het zwartgelakte metaal streelde. ‘Ik zag het aan hem toen ik hem ontmoette op het bureau. Hij is zoals ik ben.’

                ‘Dat betwijfel ik.’

                ‘O, ja. Een gedreven man. Een junkie. Een man die doet wat hij moet doen om te krijgen wat hij wil hebben, desnoods gaat hij daarbij over lijken. Klopt dat niet?’

                Kaja gaf geen antwoord.

                Tony keek weer op zijn horloge. ‘Ik geloof dat we zonder hem moeten beginnen.’

                Hij komt, dacht Kaja. Ik moet hem alleen wat tijd gunnen.

                ‘Dus je bent gevlucht,’ zei ze. ‘Met het paspoort van je vader en zijn beugel?’

                Tony keek haar aan.

                Ze wist dat hij wist wat ze deed. Maar ook dat hij het leuk vond. Om te vertellen. Hoe hij hen om de tuin had geleid. Dat deden ze allemaal.

                ‘Weet je, Kaja? Ik zou willen dat vader hier was en me kon zien. Hier, op de top van mijn berg. Dat hij me had gezien en begrepen. Voor ik hem vermoordde. Zoals Lene begrijpt dat ze moet sterven. Zoals ik hoop dat jij het begrijpt, Kaja.’

                Nu voelde ze het. De angst. Eerder als een fysieke pijn dan als paniek die rationeel denken in de weg stond. Ze zag helder, hoorde helder, dacht helder. Ja, helderder dan ooit, vond ze.

                ‘Je begon met doden om te verbergen dat je was vreemdgegaan,’ zei ze met hesere stem. ‘Om die miljoenen van de Galtung-familie veilig te stellen. Maar hoe zit het met die miljoenen die je Lene hebt afgetroggeld, is dat werkelijk genoeg voor jouw project?’

                ‘Ik weet het niet,’ zei Tony lachend, die de pistoolkolf greep. ‘We zullen zien. Naar buiten.’

                ‘Is dit het waard, Tony? Is dit allemaal al die mensenlevens waard?’

                Kaja hikte toen de pistoolloop in haar ribben werd gedrukt. Tony’s stem siste in haar oor: ‘Kijk om je heen, Kaja. Dit is de wieg van de mensheid. Kijk wat een mensenleven waard is. Er gaan er een paar dood en nog meer worden er geboren, in een voortrazende race, het gaat maar door, en het ene heeft niet meer betekenis dan het andere. Maar het spel heeft betekenis. De passie, de hartstocht. De totale bezetenheid, zoals sommige gekken het noemen. Dat is alles. Dat is als de Nyiragongo. Die vreet alles op, wist alles uit, maar is ook voorwaarde voor al het leven. Geen passie, geen bedoeling, geen kokende lava daarbinnen en alles zou hier morsdood en stijf bevroren zijn. Hartstocht, Kaja, heb je die? Of ben je als een dode vulkaan, een onbeduidend mens die in drie zinnen tijdens een herdenkingsdienst wordt samengevat?’

                Kaja rukte zich los en Tony lachte schaterend.

                ‘Ben je klaar voor de ceremonie, Kaja? Klaar om verbrand te worden?’

                Ze rook de stank van zwavel. De chauffeur had het portier aan haar kant geopend en hield een korte geweerloop op haar gericht. Zelfs hier, nog in de auto, tien meter van de rand van de krater, kon ze de warmte voelen. Ze verroerde zich niet. De zwarte man boog naar binnen en greep haar arm. Zonder tegen te stribbelen liet ze zich naar buiten trekken, ze ging met opzet aan zijn arm hangen zodat hij niet helemaal in evenwicht was, dus toen ze ineens naar voren schoot, wankelde hij overrompeld achterover. De man was verrassend mager en waarschijnlijk iets kleiner dan zij. Ze haalde uit met haar elleboog. Ze wist dat die meer kracht had dan een vuist. Ze wist dat de hals, de slaap en de neus prima plekken waren om op te mikken. De elleboog trof iets wat kraakte, de man viel en verloor zijn wapen. Kaja tilde haar voet op. Ze had geleerd dat de effectiefste manier om een liggend persoon onschadelijk te maken stampen op zijn dij is. De combinatie van een trap met het volle lichaamsgewicht op de bovenkant en de druk van de ondergrond aan de onderkant zou onmiddellijk zulke grote bloedingen in de dijbeenspieren veroorzaken dat de persoon nooit kans zou zien op te staan en je te achtervolgen. Het alternatief was trappen op de borst en hals met een mogelijk fatale afloop. Ze had haar blik gericht op de ontblote hals en op dat moment viel het maanlicht op zijn gezicht. Ze aarzelde een fractie van een seconde. Hij was niet ouder dan Even was geworden.