Het Pantserhart(291)
‘Denk je echt dat de enige reden dat Tony Lene hierheen heeft laten komen het feit is dat ze geld meeneemt?’
‘Volgens Jens Rath is de situatie van het project kritiek. Zie jij een andere reden?’
Kaja trok haar schouders op. ‘Stel nu dat zelfs een moordenaar in staat is om lief te hebben en dat hij gewoon met haar samen wil zijn? Is dat ondenkbaar?’
Harry knikte. Het was onduidelijk of dat ‘ja, je hebt gelijk’ of ‘ja, dat is ondenkbaar’ betekende.
Het zoemde en klikte als een vertraagde camera toen het landingsgestel werd uitgeklapt.
Kaja staarde uit het raam.
‘En ik vind dat boodschappen doen van jou niks, Harry. Ik hou niet van wapens.’
‘Leike is gewelddadig.’
‘En ik vind het niet prettig om als politieman incognito te reizen. Ik begrijp dat we onze eigen wapens niet mee kunnen smokkelen, maar we hadden de Congolese politie om assistentie bij de arrestatie kunnen vragen.’
‘Zoals gezegd hebben we geen uitleveringsverdrag met Congo. En het is niet onwaarschijnlijk dat Leike plaatselijke politiemensen op zijn loonlijst heeft staan die hem waarschuwen.’
‘Complottheorie.’
‘Yep. En een simpel rekensommetje. Een politiesalaris in Congo is niet voldoende om een gezin van te onderhouden. Maak je geen zorgen, Van Boorst heeft een prettig winkeltje in ijzerwaren en hij is professioneel genoeg om zijn mond te houden.’
De wielen schreeuwden even toen ze de landingsstrip raakten.
Kaja tuurde uit het raam. ‘Waarom staan hier zo veel soldaten?’
‘De vn vliegt versterkingen in. De guerrillabeweging is de laatste dagen dichterbij gekomen.’
‘Welke guerrilla?’
‘Van de Hutu’s, de Tutsi’s of de Mai-Mais. Wie zal het zeggen?’
‘Harry?’
‘Ja?’
‘Laten we deze klus afhandelen en maken dat we thuiskomen.’
Hij knikte.
Het begon al licht te worden toen Harry buiten langs de rij taxi’s liep. Hij wisselde enkele woorden met de chauffeurs tot hij iemand had gevonden die goed Engels sprak. Uitstekend Engels, zelfs. Het was een klein mannetje met een waakzame blik, grijs haar en dikke aders op zijn slapen en aan de zijkant van zijn glimmende schedel. Zijn Engels was beslist origineel te noemen: een soort hoogdravend Oxford-Engels met een vet Congolees accent. Harry legde hem uit dat hij hem voor de hele dag wilde inhuren, ze werden het snel eens over de prijs en wisselden een handdruk, eenderde deel van het bedrag en elkaars namen uit. Harry en dokter Duigame.
‘Engelse literatuur,’ legde de man uit, terwijl hij nadrukkelijk het geld natelde. ‘Maar aangezien we de hele dag optrekken, mag je me Saul noemen.’
Hij hield het portier van een Hyundai vol deuken open. Harry vertelde waar Saul hem heen moest brengen. Naar de weg vlak bij de afgebrande kerk.
‘Dat klinkt alsof je hier eerder bent geweest,’ zei Saul. Hij reed met de auto over een vlakke asfaltstreep die een maanlandschap vol kraters en spleten werd toen ze de hoofdweg hadden bereikt.