Het Pantserhart(289)
Hagen legde een struik paksoi in zijn mandje terwijl hij langzaam zijn hoofd schudde. ‘Jij baseert een reis naar Congo op wat je in een roddelblaadje hebt gelezen?’
‘Ik baseer dat op wat ik – of beter gezegd Katrine Bratt – heb gevonden over Juliana Verni. Wat ze de laatste tijd heeft gedaan.’
Hagen begon naar de man achter de kassa te lopen, die rechts op een verhoging zat. ‘Verni is dood, Harry.’
‘Dode mensen nemen soms het vliegtuig. Gebleken is namelijk dat Juliana Verni – of laten we zeggen een dame met baksteenrood, krullend haar – een vliegticket van Zürich naar het einde van de wereld heeft gekocht.’
‘Einde van de wereld?’
‘Goma, Congo. Vanmorgen vroeg.’
‘Dan zullen ze haar arresteren wanneer ze ontdekken dat Lene op een paspoort reist van een persoon die al twee maanden dood is.’
‘Ik heb het gecheckt bij de icao. Daar zeggen ze dat het meer dan een jaar kan duren voor het paspoortnummer van een overledene verwijderd wordt uit het register. Dat wil zeggen dat er ook iemand op het paspoort van Odd Utmo Congo is binnengekomen. En het is ook geen onoverkomelijk probleem om je vrij te kopen van een arrestatie.’
Hagen liet de man achter de kassa de bedragen aanslaan terwijl hij over zijn slapen wreef om de opkomende hoofdpijn weg te masseren. ‘Ga haar dan zoeken in Zürich. Stuur de Zwitserse politie naar het vliegveld.’
‘We schaduwen haar. Lene Galtung zal ons naar Tony Leike brengen, chef.’
‘Ze zal ons naar de afgrond leiden, Harry.’ Hagen betaalde, pakte zijn boodschappen en beende de deur uit, het regenachtige, winderige Grønlandsleir in, waar de mensen met opgeslagen kraag en neergeslagen blik gehaast doorheen liepen.
‘Je begrijpt het niet. Bratt heeft een paar dagen geleden ontdekt dat Lene Galtung al het geld van haar Zwitserse bankrekening in Zürich heeft opgenomen. Twee miljoen euro. Geen duizelingwekkend bedrag en beslist niet genoeg om het hele mijnproject mee te financieren. Maar genoeg om door de kritische fase heen te komen.’
‘Speculaties.’
‘Wat moet ze verdomme anders met twee miljoen euro in cash? Vooruit, chef, dit is de enige kans die we krijgen.’ Harry nam grote passen om Hagen bij te houden. ‘In Congo vind je geen mensen die niet gevonden willen worden. Dat verrekte land is net zo groot als West-Europa en bestaat voor een groot deel uit vlaktes waar nog nooit een blanke is geweest. Waag de sprong. Leike zal je in je nachtmerries gaan bezoeken, chef.’
‘Ik heb geen last van nachtmerries zoals jij, Harry.’
‘Heb je aan haar ouders verteld hoe goed je ’s nachts slaapt, chef?’
Gunnar Hagen stopte abrupt.
‘Sorry, chef,’ zei Harry. ‘Dat was onder de gordel.’
‘Inderdaad. En eigenlijk begrijp ik niet waarom je bij mij om toestemming zeurt, die was nooit belangrijk.’
‘Ik dacht dat het leuk voor je was als je het gevoel had dat jij het beslist, chef.’
Hagen keek hem waarschuwend aan. Harry trok zijn schouders op. ‘Laat me dit doen, chef. Daarna mag je me ontslaan voor het negeren van een bevel. Ik neem alle schuld op me, het is oké.’
‘Wat is oké?’