Geen tijd voor een kus(87)

‘Waren er schroefvlekken op zijn borst?’

‘Voor zover ik heb kunnen zien niet, maar Joe droeg een T-shirt, een flanellen overhemd, een visserstrui en een windjack. De ziekenbroeders die op mijn telefoontje reageerden, sneden al die kledingstukken open om bij de borstwond te kunnen komen.’

‘Het zelfmoordscenario bevalt mij net zomin,’ merkte McCall op. ‘Vooral niet nu je het over een geweer hebt gehad. Die zijn moeilijk te hanteren, en de gemakkelijkste manier om jezelf dood te schieten, zou zijn als je ging zitten en het geweer onder je kin plaatste. Gezien de plaats waar de kogel erin is gegaan, zou Joe in een merkwaardige houding rechtop hebben moeten staan.’

‘Dus iemand heeft hem neergeschoten. Als hij het overleeft, kan hij ons misschien vertellen wie.’

McCall keek Dave aan. ‘Denk je dat we zoveel geluk zullen hebben?’

Dave haalde zijn schouders op. ‘Het is onze beste kans. Per slot van rekening moet onze man ervan uit zijn gegaan dat of hij of zijn auto is gezien, om het besluit te nemen Joe neer te schieten.’

‘En wanneer hij hoort dat Joe nog leeft?’

McCall dacht hier nog over na toen Cassie binnenkwam, zich op een bank liet vallen en in tranen uitbarstte. Dave was het eerst bij haar. Hij ging naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar schouders.

McCall vocht tegen wat jaloezie had kunnen zijn en wachtte tot ze voldoende hersteld was om te kunnen spreken.

‘Joe is gestorven,’ zei ze zachtjes. ‘Terwijl de chirurg met de luchtpijp bezig was, trad er een aneurysma in de slagader op, waardoor die barstte.’

Andere leden van het operatieteam kwamen binnen en kleedden zich zwijgend en met sombere gezichten om.

De chirurg kwam ook binnen en liep naar Dave. ‘Ik vind dat het lichaam naar Brisbane moet voor een autopsie.’ Hierna wendde hij zich tot McCall. ‘Je hebt goed werk verricht. Niemand had kunnen vermoeden dat dit zou gebeuren.’

Er viel weer een stilte, terwijl de chirurg zich ging douchen. Cassie keerde terug naar de ok

McCall dacht aan alles wat ze moest doen: het stoffelijk overschot gereed maken voor het transport naar Brisbane, Joe’s familie op de hoogte brengen, een overlijdensakte schrijven en allerlei andere formulieren invullen. Hij wenste dat hij kon helpen, maar wist dat hij belangrijkere zaken af te handelen had, dus loodste hij Dave mee naar de gang.

‘Heb je al met Abigail gesproken? Kun je ervoor zorgen dat de hele familie zo gauw mogelijk de stad uit is?’

Dave keek hem bezorgd aan. ‘Dat heb je al eerder gezegd. Denk je dat dat nodig is? Ik bedoel, onze man zit achter Cassie aan, niet achter haar familie.’

‘Maar ze is kwetsbaar, juist vanwege haar familie.’ Dave stemde hiermee in - hoewel onwillig - en vertelde dat hij met Abigail had gesproken. ‘Ze zei dat ze, als het echt nodig was, Anne, Gwen en de tweeling naar hun vakantiehuisje kon sturen, maar dat ze het gevoel had dat ze zelf niet weg kon omdat ze Cassie niet alleen wilde laten.’

‘En ik wed dat als Abigail niet weggaat, Anne dat ook niet doet. Zo’n soort familie lijkt het me,’ bromde McCall.

‘Dat klopt,’ antwoordde Dave. ‘Toen Mr. Carew stierf, gaf Cassie haar baan en haar verloofde op om thuis te komen helpen.’

McCall knikte. Het paste bij alles wat hij al over Cassie Carew wist. ‘Maar ze moeten allemaal weg,’ drong hij aan. ‘Ik zal met Abigail praten. Heb je het nummer?’





Wat bedoel je dat ze allemaal naar het strand zijn gegaan?’ vroeg Cassie een paar uur later toen ze op weg waren naar huis.



‘Ze zijn al weg of staan op het punt om te vertrekken. Maar denk eens na, Cassie. Onze man heeft enkele fouten gemaakt, en daar geeft hij jou de schuld van. Dat maakt hem niet alleen gevaarlijker, maar tevens onvoorspelbaarder. Je hebt zijn zorgvuldige en briljante planning in de war geschopt, dus moet je boeten. En hoe kan hij je het beste laten boeten?’

Cassie reed naar de kant van de weg en stopte. ‘Door middel van Anne of mijn moeder of de tweeling,’ bracht ze met moeite uit. ‘Je hebt gelijk, McCall, ze moeten hier weg.’

Ze voelde zich verloren, hulpeloos, wanhopig. Alsof ze een kind was, had ze er behoefte aan vast te worden gehouden en ervan verzekerd te worden dat ze veilig was. Ze draaide zich om naar McCall, die zijn armen om haar heen sloeg.

‘Jij zou ook weg kunnen gaan,’ zei hij. ‘Dat zou je moeten doen. Voor je eigen veiligheid.’

Ze merkte dat ze zich begon te ontspannen. Dat was merkwaardig, want ze was nog steeds kwaad op hem vanwege zijn bedrog. Maar niettegenstaande haar bedenkingen was het prettig om door hem vast te worden gehouden. Bovendien was ze weer in staat na te denken. Zwijgend schudde ze haar hoofd.

‘Oké,’ zei hij, ‘maar wat zeg je ervan om in een motel te trekken? We zouden dat allebei kunnen doen. Er zou een half dozijn moordenaars rond je huis kunnen sluipen zonder dat iemand het wist. We kunnen een verhaal in elkaar draaien over ongedierte in je huis, dat het helemaal moet worden ontsmet. Dave kan wel een verdelgingsdienst in de arm nemen. Dat zou een goed excuus zijn om de hele familie een poosje weg te laten gaan.’