Geen tijd voor een kus(83)

‘Mrs. Ambrose had het er ook levend vanaf kunnen brengen,’ hield McCall haar voor. ‘En als je naar Judy’s dagelijkse routine kijkt, was die net zoals die van de anderen heel voorspelbaar.’

Dit moest Cassie beamen. ‘Mrs. Ambrose deed altijd boodschappen op donderdag, Lisa dronk altijd hetzelfde merk jus d’orange en Judy presenteerde een vast radioprogramma, dus verliet ze op vaste tijden de studio om naar huis te lopen.’ Een gevoel van paniek overviel Cassie. ‘Ze maakten het hem wel heel erg makkelijk, hè?’

McCall moest haar plotseling angst hebben bespeurd, want hij stond op en kwam naar haar toe. Met zijn rug tegen het bureau geleund zei hij: ‘Vooruit, geef de moed niet op en laat me niet in de steek. Ik zal je de namen voorlezen die op alledrie de lijsten voorkomen. Jij hoeft alleen maar te knikken als je die persoon kent, en je hoofd te schudden wanneer dat niet het geval is.’

‘Ik ken ze allemaal,’ antwoordde Cassie, maar haar verslagen gevoel ebde weg en maakte plaats voor een nieuwe en zeer merkwaardige sensatie. Het leek wel alsof haar lichaam het prettig vond dat McCall zich zo dicht bij haar bevond. Niet dat ze elkaar aanraakten. Maar het scheelde niet veel!





McCall bedacht dat hij geen erg goed figuur sloeg als lijfwacht. Wat hij het liefst zou willen, was Cassie Carew op het eerste vliegtuig naar een andere stad zetten. Hoewel Dave misschien nog steeds wilde dat hij hier bleef om de moordenaar te vinden, zou hij, als het aan hem lag, naast Cassie in dat vliegtuig zitten.



Hij las de namen voor, en ze bleek inderdaad iedereen op de lijst te kennen. Tot zijn opluchting bleek ze haar angst en wanhoop van zojuist overwonnen te hebben.

Ze had de lijst van hem over genomen en bestudeerde die. ‘Deze was weg toen Lisa overleed. Hij treedt ieder jaar op tijdens het Country Musical Festival in Tamworth.’ Ze liet haar vinger langs de lijst gaan, tot die stilhield bij een andere naam. ‘Deze kun je ook schrappen, want hij is nachtblind en rijdt dus nooit in het donker. Ik ben waarschijnlijk de enige in de stad die dat weet, want hij schaamt zich ervoor. Hier is er nog een die weggekruist kan worden. Hij zou nooit onder een auto kruipen om ermee te knoeien, want hij lijdt aan smetvrees. Hij veegt zijn voetzolen met een tissue af voordat hij in bed stapt.’

‘Weet je dat zeker?’ vroeg McCall. De woorden waren er al uit voordat hij tijd had gehad zijn reactie te analyseren.

‘Vorig jaar heeft hij een maand in het ziekenhuis gelegen met een gecompliceerde dij beenbreuk, en hij maakte de verpleegsters helemaal gek met zijn behoefte aan properheid.’

Cassie nam de hele lijst door en slaagde erin acht namen te elimineren op grond van goede argumenten. ‘Ik zou er zo nog tien kunnen schrappen waarvan ik me niet eens kan voorstellen dat ze een feestje zouden kunnen plannen als ze een lijst met namen hadden en er voor een cateraar was gezorgd.’ Ze keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. ‘We hebben het hier over een psychopaat, hè? Zou een psychopaat of sociopaat of hoe we hem ook noemen, goed genoeg functioneren om succesvol te zijn in zijn baan?’

‘Volgens mij niet. Niet op lange termijn in ieder geval,’ antwoordde McCall. ‘Feitelijk wordt er in het grootste deel van de literatuur over dit onderwerp gesuggereerd dat dat niet mogelijk is. Ze kunnen ogenschijnlijk adequaat zijn, maar naarmate je ze beter leert kennen, ontdek je dat het weliswaar overtuigend, maar toch toneelspel is. Dit is dan ook de reden dat ze het moeilijk vinden een succes van hun leven te maken of op professioneel gebied het niveau te bereiken dat degenen die door hen worden misleid van hen zouden verwachten.’ Hij aarzelde even en bedacht hoeveel hij geleerd had sinds Helen was gestorven. Maar hij wilde niet dat hetgeen haar overkomen was, de feiten zou vervormen. Hij staarde naar de dossierkast in de hoek, zodat Cassie zijn ogen niet kon zien. ‘Je moet beseffen dat ze gewetenloos en immoreel zijn. Ze kennen het verschil tussen goed en kwaad, maar ze hebben geen empathie of medegevoel voor anderen, dus ze kunnen mensen misbruiken en manipuleren en bedriegen zonder zich schuldig te voelen.’ Hij vond dat hij het er goed vanaf bracht.

Tot hij haar hand op zijn knie voelde. ‘Ben je daarom medicijnen gaan studeren en op zoek gegaan naar psychopaten? Omdat iemand van wie je hield het slachtoffer van zo iemand is geworden?’

Ze klonk zo overstuur, dat hij haar wel moest aankijken en zo het oprechte medeleven in haar ogen zag. Impulsief begon hij haar het verhaal te vertellen dat hij zo lang opgekropt had. Dat zijn leven had bepaald.

‘Mijn tweelingzus trouwde met een man die knap, charmant en levendig was, en de volmaakte huwelijkspartner leek. Hij was onroerend goedmakelaar, wat hem waarschijnlijk een uitlaatklep verschafte voor zijn minder prettige karaktertrekken. Hoewel hij geregeld van werkkring veranderde, meende Helen dat hij er altijd op vooruitging, en dat de oorzaak gelegen was in een jaloerse baas of collega. Het duurde vijf jaar en twee kinderen voordat ze besefte dat er iets mis was met hem. Dat hij haar en iedereen met wie hij te maken had, manipuleerde. O, hij toonde altijd berouw wanneer hij haar had gekwetst, en hij had steevast geloofwaardige excuses wanneer ze hem op een leugen betrapte, maar uiteindelijk keek ze door de façade heen, omdat hij meteen nadat hij zijn spijt had betuigd, weer hetzelfde deed. Hij stond nooit stil bij de consequenties van zijn daden.’