Geen tijd voor een kus(86)

McCall knikte en verliet het vertrek om naar de kleedkamer te gaan en zijn vochtige modderige kleren voor operatiekleding te verwisselen. Daarna liep hij naar de ok, waar hij Paula aantrof die de instrumenten klaarlegde.

‘Heb je iets speciaals nodig?’ vroeg ze. ‘We beschikken hier niet over de nieuwste instrumenten omdat de meeste operaties in Brisbane worden gedaan, maar we hebben elektrische botzagen en klemmen om de ribben vast te zetten.’

McCall wist dat het een gevecht op leven en dood zou worden, maar dat er een grote kans van slagen was als de ingreep zorgvuldig werd uitgevoerd.

Even later kwam Mike Carlton binnen. ‘Cassie is zich aan het omkleden,’ kondigde hij aan.

McCall hoopte maar dat Mike net zo’n goede anesthesist was als Cassie beweerde, want het leven van de patiënt rustte voor een groot deel in zijn handen.

Terwijl McCall de borst van de patiënt aan het ontsmetten was, verscheen Cassie weer.

‘Zorg dat je klaar staat met de suctieslang zodra ik de incisie in de borstholte heb gemaakt,’ droeg hij Cassie op. ‘Ik verwacht veel bloed.’

Hij bleek gelijk te hebben. Zodra hij de incisie had gemaakt, kwam er zoveel bloed vrij, dat Paula en Cassie hard moesten werken om het zicht op de organen en bloedvaten vrij te houden. Terwijl McCall geconcentreerd bezig was, viel hem vooral de gespannen stilte in de ok op. Het enige geluid was afkomstig van het afzuigapparaat en het gerinkel van instrumenten.

Ten slotte had hij zich ervan overtuigd dat hij de scheuring had gedicht. Zonder het vele bloed kon hij het spoor dat de kogel had afgelegd duidelijker zien. Hij was langs de wand van de luchtpijp geschampt, zodat er daaraan vermoedelijk schade was aangericht en wellicht ook aan de slokdarm.

Mike deelde mee dat de bloeddruk van de patiënt stabiel was. McCall probeerde zich te herinneren hoe gaten in de luchtpijp moesten worden gedicht. Op dat moment kwam echter de vliegende chirurg binnen, die door iedereen vol vreugde werd begroet.

‘Toch heb jij deze patiënt gered,’ zei Cassie snel tegen McCall.

‘Ik denk dat er waarschijnlijk schade aan de luchtpijp en slokdarm is,’ deelde McCall de chirurg mee. ‘Ik heb het makkelijke deel voor mijn rekening genomen.’

Terwijl hij wegliep, voelde hij zich ineens volledig uitgeput, alsof de kortstondige operatie al zijn energie had opgeslokt.

Hij nam een douche en zocht daarna schone kleren uit de wasmand, omdat hij er niets voor voelde zijn modderige plunje weer aan te trekken.

Op dat moment kwam Dave de kleedkamer binnen en vroeg: ‘Hoe maakt Joe het?’

‘Ik denk wel dat hij het haalt,’ antwoordde McCall. Toen herinnerde hij zich waarover ze het hadden gehad toen Cassie zijn hulp had ingeroepen. ‘Maar is hij volgens jou niet onze man?’

‘Ik weet het niet. Om te beginnen is hij veel ouder dan jij dacht dat onze man zou zijn. Bovendien lijkt de hele opzet me nogal vergezocht. Een slimme planner zou zijn boot en visgerei mee naar de dam hebben kunnen nemen, om een geloofwaardig excuus te hebben als iemand hem zag tijdens het te water raken van de auto. Maar zou hij zelfs levend aas hebben meegebracht? Wormen hebben opgegraven? En als hij inderdaad bij de dam zat te vissen om dat als excuus te kunnen gebruiken, zou er dan niet van hem zijn verwacht dat hij het ongeluk had gezien en te hulp was geschoten? Er klopt niets van.’ McCall keek sceptisch, en Dave voegde eraan toe: ‘En Joe kennende, zou hij áls hij onze dader was en overmand was door schuldgevoelens, zijn gaan vissen voordat hij zichzelf neerschoot in plaats van andersom.’

‘Eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat de persoon die we zoeken ooit last van zijn geweten zou krijgen,’ merkte McCall op. ‘Volgens mij heeft die arme Joe gewoon het ongeluk gehad op het verkeerde moment te gaan vissen. Ik stel het me zo voor: onze man schiet de autoband lek en ziet de auto in het water belanden. Waarschijnlijk zou hij liever hebben gehad dat hij tegen de stenen muur was gebotst, maar hopelijk kan Cassie er niet uit komen en zal ze sterven. Dan, voordat hij zichzelf heeft kunnen feliciteren, verschijnt er een identieke auto, waar Cassie en ik uitstappen. We redden de inzittenden van de andere auto.

Hij veronderstelt waarschijnlijk dat we om hulp hebben gebeld, dus hij kan de picknickplek niet verlaten voor het geval hij gezien wordt en men zich afvraagt waarom hij niet te hulp is geschoten. Ten slotte rijdt iedereen weer weg, en staat hij op het punt zelf ook te vertrekken, wanneer Joe opdaagt. Er bestaat een gerede kans dat hij onze man of zijn voertuig heeft gezien, en dus een gevaar voor hem vormde.’ Hij zweeg even en vroeg toen: ‘Maar waarom dacht je op de eerste plaats aan zelfmoord?’

‘Het geweer lag naast hem. Hij had het niet vast, wat een amateursmanier zou zijn om het op zelfmoord te laten lijken, maar toch lag het dichtbij genoeg om uit zijn hand te kunnen zijn gevallen.’