Geen tijd voor een kus(82)

‘Dat moet dus ongeveer de helft van de inwoners zijn,’ zei Cassie.

Hij keek haar glimlachend aan. ‘Niet helemaal. Vergeet niet dat we een leeftijdslimiet hebben gesteld. Ik heb mijn lijst naar de stad gefaxt voor bijzonderheden zoals gehuwd, gescheiden, alleen of samenwonend en dergelijke.’

‘Omdat deze persoon waarschijnlijk -’ begon Cassie. Ze werd in de rede gevallen door het rinkelen van de telefoon en stak haar hand uit om op te nemen.

‘Je wordt geacht de regionale bespreking bij te wonen,’ bracht Suzy haar in herinnering. ‘Don begint ongeduldig te worden.’

Cassie keek naar McCall, die onbewogen terugkeek.

‘Zeg hem maar dat ik het niet red,’ zei ze op besliste toon tegen haar secretaresse. ‘Doe het maar voorkomen alsof ik nog last heb van de nawerking van het ongeluk van vanochtend en een paar uur vrij neem. Mike kan me wel vervangen als er spoedgevallen zijn.’ Ze stond op het punt op te hangen, toen ze ineens aan iets moest denken. ‘Is Don de hele morgen in het ziekenhuis geweest?’

‘Ja, en hij stond erop mij als stenografe te gebruiken,’ zei Suzy. ‘Ik zal hem vertellen dat je veel water binnen hebt gekregen en misselijk bent. De kinderen zijn trouwens weg. Hun vader scheen zich eindelijk hun bestaan te herinneren en heeft ze opgehaald. De garage heeft hem een auto geleend, en ongetwijfeld heeft hij in het motel waar hij een kamer heeft geboekt iemand weten te strikken om op te passen.’

‘Ik hoop het. Voor de kinderen bedoel ik,’ zei Cassie, waarop ze ophing.

‘Is Don Trask een inwoner van Wakefield?’ informeerde McCall.

‘Nee. Hij is niet hier in de omgeving opgegroeid en hij woont niet in de stad. Hoewel ik graag had gehad dat hij de dader is, weet ik dat hij dat niet is. Degene die we zoeken, moet alle slachtoffers hebben gekend om de "ongelukken" te plannen, maar zou hij hen ook hebben moeten haten? Je zei dat hij geen motief nodig had, maar hij zou mensen als doelwit kunnen uitkiezen die hem naar zijn mening iets hebben aangedaan. Klopt dat?’

‘Niet per se,’ antwoordde McCall. ‘Hij zou zich kunnen verbeelden dat iemand hem iets heeft aangedaan en dat buiten alle proporties kunnen opblazen, maar ik denk eerder dat het hem te doen is om macht over iemand uit te oefenen. Het geeft hem een kick om te weten dat hij mensen kan vermoorden, en ook om de politie voor de gek te houden. Dat is volgens mij de reden dat hij slachtoffers heeft uitgekozen waarvan hij tamelijk zeker weet dat hij ze door middel van een "ongeluk" om het leven kan brengen.’

‘Lisa woonde op Australia Day altijd de barbecue bij de dam bij en ze bleef altijd tot laat om aan de middernachtelijke zwempartij mee te doen.’

‘Dave vertelde me dat ze meestal te veel dronk.’

‘Tot dit jaar,’ deelde Cassie hem mee. ‘We kunnen er gerust vanuit gaan dat het om iemand gaat die dit wist, maar die er niet van op de hoogte was dat er vlak voor kerst diabetes bij haar was geconstateerd, en dat ze toen meteen gestopt is met drinken.’

‘Weet je dat zeker?’ vroeg McCall geïnteresseerd.

‘Natuurlijk weet ik dat zeker. Ze geloofde aanvankelijk niet dat alcohol gevaarlijk voor haar was en nam op oud-j aarsavond de proef op de som. Ze reageerde heel slecht op het experiment en besloot alcohol voorgoed uit haar leven te bannen.’

‘Wat dronk ze gewoonlijk?’ wilde McCall weten.

Wodka-jus. Ze dronk altijd een bepaald merk jus, en dat is ze ook na de "drooglegging" blijven doen. Ze heeft altijd een fles bij zich.’

‘Iemand die dat wist, zou tijdens de barbecue dus haar fles voor een andere, met wodka erbij, hebben kunnen verwisselen. Maar zou ze dat niet hebben gemerkt?’

Cassie dacht even na. ‘Misschien niet. Ze wist natuurlijk niet beter of er zat alleen maar jus in haar fles, dus als ze al iets had gemerkt, zou ze het waarschijnlijk als verbeelding hebben afgedaan.’

‘Dan is het zo waarschijnlijk gebeurd,’ zei McCall. ‘Het is dus niet moeilijk voor hem geweest om dit slachtoffer te vermoorden, omdat hij wist wat haar zwakke plek was.’

‘Ja, net zoals hij wist dat Mrs. Ambrose haar remmen zou moeten gebruiken op de steile afrit vanaf haar huis,’ voegde Cassie eraan toe. Ze dacht even na, het gezicht van de man die aan de overkant van haar bureau zat, bestuderend. Vierentwintig uur geleden had ze niet eens geweten dat hij bestond en nu leek hij een... partner?

Alleen maar een partner voor nu, hield ze zichzelf voor. Hij kon immers onmogelijk iets anders zijn? Hij was hier voor een kortetermijnproject en zou binnenkort weer voorgoed uit haar leven verdwenen zijn. Wat had een lijfwacht annex criminologiestudent in Wakefield te zoeken?

‘Maar Judy’s geval was anders,’ zei ze, vastbesloten zich bij de zaak te houden, al was het maar om haar recalcitrante gedachten af te leiden. ‘Bevatte dat niet een bepaald risico? Een auto-ongeluk waarbij de bestuurder doorgereden is? Hoe kon hij zeker weten dat ze dood was? Ik weet dat Judy de enige is die Dave heeft gerapporteerd dat ze dreigbrieven had ontvangen, dus ze moet een slachtoffer zijn, maar haar "ongeluk" lijkt niet te passen bij de nauwkeurig geplande aanslagen op de andere twee.’