Geen tijd voor een kus(35)

Concentreer je op het menu, bestel iets, en vraag het dan nog een keer. ‘Ik neem gevulde champignons en de salade met Thai beef.’ Zo, dat was dat.

De ober kwam terug, en Sam gaf hun bestelling op: voor hem oesters en een steak, saignant. Daarmee konden ze de hele nacht seks bedrijven! Bij het idee werd ze helemaal warm.

Ze moest ophouden aan seks te denken.

‘Nou, wat wilde je zeggen?’

‘Mijn hemel, we zijn gezellig samen aan het eten. Waarom zeur je de hele tijd over wat ik wil zeggen?’

‘Ik heb het pas twee keer gevraagd en je zei zelf dat je iets te zeggen had. Nu stel je het uit en ga je eerst drankjes en oesters en de rest bestellen.’

‘We zijn hier om te eten en te drinken.’ Hij hief zijn glas om met haar te proosten.

Maar waarop?

Nadat ze een ijsklontje in haar champagne had laten glijden, hief ze haar glas en proostte. ‘Welkom terug in de Bay, Sam.’

‘Dank je,’ antwoordde hij vormelijk.

Nadat ze een slokje hadden genomen, deed ze nog een ijsklontje in haar glas. Als hij al bedenkingen had met wat ze met zijn fles van honderd dollar deed, liet hij dat niet merken. De ober kromp wel ineen, zag ze.

Om hem niet voor de derde keer te vragen wat hij wilde zeggen, nam ze nog een slokje. Dit getreuzel was niets voor de Sam die ze als kind had gekend. Die Sam ging altijd recht op zijn doel af. Hij dacht wel eerst na, maar als hij eenmaal een beslissing had genomen, bleef hij erbij.

‘Ik vind dat we zouden moeten trouwen.’

Oké, het was niet wat ze had verwacht, maar hij had het tenminste gezegd.

Ongelooflijk, ze wist niet wat ze ervan moest denken. ‘Je vindt dat we zouden moeten trouwen? Omdat we seks hebben gehad op het strand, vind je dat we zouden moeten trouwen? Je lijkt wel gek. We kennen elkaar nauwelijks. Vroeger waren we vrienden, maar dertien jaar is een lange tijd, we zijn volwassen nu. Misschien vinden we elkaar helemaal niet meer leuk. Bovendien wil ik niet meer trouwen.’

Gelukkig verscheen de ober met hun voorgerechten voor ze verder kon uitweiden waarom zijn voorstel onmogelijk was.

Toen de man verdwenen was, knikte ze grinnikend naar het dozijn oesters op Sams bord. ‘Dat betekent trouwens niet dat die verspild zijn. Ik heb er geen enkel bezwaar tegen een verhouding met je te beginnen.’

‘En als ik nu eens geen verhouding wil?’ Hij prikte in de oesters alsof dat wel het laatste was waar hij zin in had.

Ze verborg haar teleurstelling. ‘Nou, ook goed. Het zou ook moeilijk zijn geweest aangezien we allebei in het ziekenhuis werken. Stiekeme omhelzingen in de voorraadkamer en zo.’

‘Ik heb nooit mijn toevlucht gezocht tot stiekeme omhelzingen in een voorraadkamer,’ verklaarde hij stijfjes voor hij de eerste oester in zijn mond stopte.

‘Heb je nooit zo erg naar iemand verlangd dat je geen seconde meer kon wachten?’ plaagde ze. Ze liet het sandaaltje van haar voet glijden en streek met haar tenen langs zijn been tot aan zijn dijen. ‘Nooit verlangd naar een snelle kus?’

Hij keek haar aan alsof ze een volslagen vreemde was, maar hij hield haar voet niet tegen. Ook hij moest de elektriciteit tussen hen voelen.

‘Nooit,’ zei hij met verstikte stem.

Ze kreeg medelijden en liet haar voet naar beneden glijden. Het sandaaltje trok ze nog niet aan want je wist maar nooit. ‘Arme jij!’ mompelde ze vol sympathie. Eigenlijk wist ze niet waarom ze hem plaagde, maar ze genoot ervan. En het leidde haar af van zijn idiote verklaring.

Het was werkelijk te gek voor woorden, ook al had haar hart even stilgestaan.

Toen de ober kwam om hun borden af te ruimen en, zag dat Meg nog geen hap had gegeten en dat Sam pas zijn eerste oester had verorberd, droop hij vlug weer af.

In stilte aten ze verder, maar hun eerdere woorden hadden een bittere smaak in haar mond achtergelaten; de champignons, die anders ongetwijfeld verrukkelijk zouden zijn geweest, smaakten nu naar zaagsel.

Sam verorberde zijn laatste oester en duwde zijn bord weg. ‘Waarom wil je niet meer trouwen?’

Ze aarzelde en besloot de gemakkelijkste weg te kiezen. ‘Er is nog zoveel wat ik wil doen.’

‘En dat kan niet als je trouwt?’

Zwijgend keek ze hem aan. Hoe was het mogelijk dat ze op deze manier praatten. Of liever, dat hij op deze manier praatte! Ze was te beduusd om iets te kunnen zeggen.

‘Je weet heel goed, Meg, dat het je absoluut niet zou beletten te doen wat je wilt. Bekijk het eens vanuit een praktisch oogpunt. De fysieke aantrekkingskracht tussen ons is nog steeds heel sterk, we vinden elkaar aardig en respecteren elkaar. Bovendien hebben we een gezamenlijk verleden. Tel dat allemaal bij elkaar op en je hebt een uitstekende basis voor een huwelijk.’

Ze bleef hem sprakeloos aanstaren. Echt iets voor hem om dat te zeggen, om hun levens te plannen zoals hij vroeger hun vakanties had gepland, maar de sprong van een vrijpartij naar een huwelijk was te groot!