Geen tijd voor een kus(36)

‘Je bent gek! Je kletst onzin,’ zei ze uiteindelijk. ‘Wat is er tussen ons afgezien van dat wat er bij het meer is gebeurd?’

‘De laatste keer dat ik je ten huwelijk vroeg, zei je ja!’ Eindelijk vertoonde hij emotie. ‘Je schreef altijd “Megan Agostini” in het zand.’

‘Dat is dertien jaar geleden, Sam!’

‘Vind je dan dat we sindsdien fundamenteel veranderd zijn? Denk je dat we nu gescheiden zouden zijn als we wel jong getrouwd waren?’

Ze gooide haar servet op tafel en stond op. ‘Ik heb te veel trek om weg te lopen,’ verklaarde ze, ‘maar ik ben te kwaad om te blijven zitten en naar jouw onzin te luisteren. Ik ga een eindje langs het strand lopen. Ik ben op tijd terug voor het hoofdgerecht.’

Ze schopte haar andere sandaaltje uit en liep weg. Hoe was het mogelijk! Had de seks hem op dat idiote idee van een huwelijk gebracht? Of had het met zijn moeder te maken? Besefte hij wat ze had doorgemaakt als alleenstaande moeder met een kind? Mogelijk. Maar hij was dertig en ongelooflijk sexy; ongetwijfeld had hij verhoudingen met andere vrouwen gehad zonder hen ten huwelijk te vragen.

Langzaam draaide ze zich om, keek even omhoog naar de maan en liep terug.

‘Waarom trouwen, Sam?’ vroeg ze toen ze bij hun tafeltje arriveerde. Maar weer dook de ober op, nu met de hoofdgerechten. Hij vulde hun glazen bij, verschoof het bestek, en veegde onzichtbare kruimeltjes van het tafelkleed.

Had hij iets van hun gesprek opgevangen en was hij benieuwd naar wat er zou volgen of was hij gewoon irritant?

Sam leek het niet te merken. Hij sneed zijn steak en slaakte een zucht van voldoening toen er een beetje bloed uit vloeide.

‘Eet!’

Weer helemaal de bazige Sam.

Alles onder controle willen hebben...

Ze genoot van haar eten, maar wachtte nog steeds op zijn reactie. Voor ze naar huis gingen, wilde ze antwoord.

De salade was heerlijk, heet en pikant en tegelijk verfrissend, eigenlijk een beetje zoals Sam.

‘Wat is er zo leuk?’ vroeg hij.

Ze probeerde haar glimlach te onderdrukken. ‘Eerder belachelijk dan leuk,’ stelde ze. Hij vond het vast niet leuk met een salade vergeleken te worden.

‘Nou, fijn dat je het naar je zin hebt.’ Hij keek haar met een dwingende blik aan.

Tot nu toe was het haar gelukt de tijd met wat luchtige opmerkingen door te komen, maar ze begon zich steeds ongemakkelijker te voelen. Ze deed nog een ijsklontje in haar glas, maar eigenlijk was het haar huid die wel wat afkoeling kon gebruiken.

Hij pakte haar hand en streelde de binnenkant.

‘Heeft je eerste man je zoveel pijn gedaan dat je niet meer wilt trouwen?’

Dat was wel het laatste wat ze had verwacht en het duurde even voor ze kon antwoorden.

‘Charles? Nee, die heeft me geen pijn gedaan. Ik hem trouwens ook niet voor zover ik weet. We hadden nooit moeten trouwen. Na de geboorte van Lucy was hij zich daar veel meer van bewust dan ik.’

Bij de herinnering aan haar baby versnelde haar pols. Het was duidelijk dat ze er nog steeds veel verdriet van had.

Hoe kon hij haar helpen? Hoe kon hij ervoor zorgen dat ze weer de oude Meg werd? In haar optiek hoorden huwelijk en baby’s bij elkaar, daarom vond ze zijn voorstel natuurlijk ook zo belachelijk. Ze had hem echter iets gegeven, de naam van haar kind - Lucy.

‘Uiteindelijk wil ik wel weer trouwen en kinderen krijgen, maar nu past een huwelijk even niet in mijn plannen.’ Met een zelfvoldaan knikje bevrijdde ze haar hand.

‘Vanwege kinderen?’

‘Kinderen? Hoe kom je daar nu bij? We hadden het erover waarom ik niet met je wilde trouwen.’

‘En dat is niet vanwege kinderen?’ Blijkbaar had hij iets gemist van het gesprek.

‘Hoeveel champagne heb je op? Of luister je niet naar dingen die je niet wilt horen?’ Ze was niet echt boos, maar wel opgewonden en er verscheen een blos op haar gewoonlijk bleke wangen.

Wat was ze mooi.

Hij dacht na, niet aan het verre verleden, maar aan recente gebeurtenissen, aan vanmiddag...

Ze stond dus niet afwijzend tegenover een verhouding. Goed beschouwd had ze dat voorgesteld...

‘Laten we er later nog eens over praten,’ stelde hij voor, en hij schoof zijn stoel achteruit. ‘Ik betaal wel op weg naar buiten.’

‘Geen koffie met een chocolaatje?’ Ze trok haar wenkbrauwen op, maar kwam overeind en pakte haar sandalen.

Toen hij aan haar plagende voet dacht, wankelde zijn zelfbeheersing even. Hij pakte de sandaaltjes uit haar hand en legde zijn vrije hand om haar blote middel. Samen liepen ze naar de uitgang.

‘Later,’ fluisterde hij in haar oor, en hij drukte een kus op haar blanke schouder. ‘Chocola, koffie, alles wat madam wenst, maar niet nu, later...’

Met de armen om elkaar liepen ze naar huis. Ze durfden niet te stoppen voor een kus, uit angst dat ze midden op de Esplanade de liefde zouden bedrijven, en dat was iets wat niet werd geaccepteerd in de Bay.