Geen tijd voor een kus(34)

Hij kon alleen maar naar haar kijken. Niet te geloven dat dit Meg was.

Zijn Meg.

Verdraaid, hij moest zorgen dat ze inderdaad van hem was, want hij zou het niet kunnen verdragen haar met een ander te zien.

‘Je ziet er fantastisch uit,’ zei hij, toen ze haar ongeduld liet merken omdat hij geen aanstalten maakte te vertrekken.

‘Verbaasd, Sam?’ plaagde ze, maar er verscheen een lichte blos op haar wangen. ‘Ken je dat verhaal niet van het lelijke kleine eendje dat verandert in een zwaan?’

‘Je bent nooit een lelijk eendje geweest.’ Hij genoot van haar slanke figuurtje in de zwarte stof, de ronding van haar borsten in het lage decolleté. Het leek wel of ze werden opgehouden door magische beugels. Een slanke taille en een rok die gemaakt leek van zwarte, bij de hoeken aan elkaar genaaide zakdoeken, zodat haar blanke benen bij elke beweging zichtbaar werden.

‘Zullen we gaan?’

Hij keek naar haar schoenen: ‘Ik wilde gaan lopen, maar ik haal de auto wel even.’

‘Geen sprake van. Ik kan heel goed lopen op deze schoenen. Het zijn gewoon sandalen met een hoge hak.’ Ze pakte een tasje en een lang stuk, glanzende stof van een stoel. Toen ze het achteloos over haar schouders wierp, zag hij dat er een pauwenpatroon op stond met fonkelende steentjes op de veren.

Wat ben je mooi,’ herhaalde hij. Dat had hij al een keer gezegd, maar hij kon het niet laten.

Dit keer accepteerde ze zijn complimentje met een minzaam glimlachje. Ze ging hem voor, maar terwijl hij achter haar aan liep, begon hij zich zorgen te maken. Hij was er niet meer zo zeker van dat ze zou instemmen met het idee dat hij op het strand had gekregen. Misschien was ze toch niet zo gemakkelijk te overtuigen.





Tevreden dat hij zo verbaasd was over haar uiterlijk liep ze over de Esplanade. Vanmorgen had hij haar op haar slechtst gezien, in zijn vuile overhemd en kletsnat. Uit trots had ze zich vanavond helemaal opgetut. De jurk had ze jaren geleden in een tweedehands winkel gekocht en ze wist dat hij haar goed stond.



Onderweg vroeg ze zich echter af of het wel zo’n goed idee was geweest. Hij antwoordde weliswaar op haar beleefde pogingen een gesprek gaande te houden, maar het was duidelijk dat hij er met zijn hoofd niet bij was. Toch had ze niet het idee dat het alleen aan de seksuele spanning lag die in de lucht hing.

Na een tijdje gaf ze het op en genoot van de geur van eucalyptus in de zilte lucht en de baan maanlicht op het kalme water van de baai.

In de tuin van Lumière hingen een soort Chinese lantaarns. Door de bijna volle maan waren ze eerder decoratief dan noodzakelijk. Nadat Sam zijn naam had opgegeven aan de jongeman die hen bij de deur had begroet, werden ze naar hun tafeltje op het strand gebracht. Als straks de vloed opkwam, zou het water tot aan het gras komen. Water en maanlicht, eigenlijk veel te romantisch.

Romantiek was verwarrend...

‘Voor madam ook champagne?’

Haar blik gleed van de jonge ober naar Sam en weer terug. Ze had kennelijk gemist dat Sam iets had besteld. ‘Ja, voor haar ook,’ antwoordde Sam.

Ze had willen zeggen dat ze altijd hoofdpijn kreeg van champagne, maar de hele situatie maakte haar onzeker. Ze vroeg om een glas water en wat ijsklontjes om haar champagne te verdunnen.

‘Wat mooi is het hier,’ zei ze met een blik op de tuin, ‘al is het wel een beetje te veel van het goede. Ik weet dat we moeten praten, maar we hadden ook pizza’s kunnen bestellen en op de veranda kunnen praten.’

Aan zijn gezicht te zien was het haar gelukt ook de romantische sfeer flink te verdunnen.

‘Dat wat ik te zeggen heb, is meer praktisch dan romantisch dus ik vond dat de omgeving wel, eh... speciaal mocht zijn.’

Om het praktische af te zwakken? De ober kwam terug en probeerde zonder knallen de fles champagne open te trekken. Hoe praktisch?

Wat gebeurd is, is gebeurd. Laten we het vergeten en doorgaan met onze levens?

Of: de seks was fantastisch dus waarom zouden we er niet mee doorgaan? Dat soort praktisch?

De ober schonk wat champagne in om Sam te laten proeven. Toen die goedkeurend knikte, schonk hij hun glazen vol.

Ze werd steeds nerveuzer en de ober was nauwelijks weg of ze vroeg: ‘Wat wilde je zeggen, Sam?’

‘Laten we eerst bestellen,’ stelde hij voor, en hij gaf haar de kaart.

Stel dat hij zou voorstellen een verhouding te beginnen, wilde ze dat? Haar gedachten waren niet echt bij de gerechten op de kaart.

Hij bleef maar een maand - lamsvlees was altijd een goede keus - en als hij vertrokken was, zou het minder moeilijk zijn dan na een affaire met een collega.

‘Wil je als voorgerecht oesters?’

Een afrodisiacum, dat zei men tenminste. Dat hadden ze niet nodig gehad vanmiddag. Ze schudde haar hoofd.

‘Een ander voorgerecht misschien?’