Erfelijk belast(9)

‘Ik moet u wel waarschuwen dat Lockhart een baan nodig zal hebben, ’ zei hij. ‘Ik was altijd van plan geweest hem bij mij in huis te houden om het landgoed te beheren dat hij op een dag zal erven, maar als uw dochter twaalf panden bezit...’

Mevrouw Sandicott kwam te hulp. ‘De huizen zijn allemaal op lange termijn verhuurd, tegen door de Huurcommissie vastgestelde bedragen,’ zei ze, ‘maar die lieve Lockhart zou altijd een baantje kunnen krijgen bij de firma van wijlen mijn man. Ik heb begrepen dat hij goed is in cijfers. ‘

‘Wat rekenen betreft heeft hij een uitstekende scholing gehad. Daar kan ik voor instaan.’

‘Dan lijkt me een betrekking bij Sandicott & Partner, Accountants en Belastingconsulenten, echt iets voor hem,’ zei mevrouw Sandicott.

Meneer Flawse feliciteerde zichzelf met zijn vooruitziende blik. ‘Dat is dan geregeld,’ zei hij. ‘Nu alleen het huwelijk nog.’

‘Huwelijken,’ zei mevrouw Sandicott, die het meervoud benadrukte. ‘Ik had altijd gehoopt dat Jessica in de kerk zou trouwen.’

Meneer Flawse schudde zijn hoofd. ‘Op mijn leeftijd lijkt trouwen in de kerk me een beetje uit de toon vallen, mevrouw, vooral omdat het zo kort daarop gevolgd zal worden door een begrafenis. Let wel, ik voel niets voor een huwelijk voor de burgerlijke stand.’

‘Oh, ik ook niet,’ beaamde mevrouw Sandicott. ‘Helemaal niet romantisch.’

Maar het feit dat de oude man Lockhart niet voor de burgerlijke stand wilde laten trouwen kwam niet doordat het zo onromantisch was. Het begon tot hem door te dringen dat het zonder geboorteakte misschien wel onmogelijk was dat die eikel überhaupt trouwde. En bovendien moest het feit dat hij een onwettig kind was geheim worden gehouden.

‘Ik zie niet in waarom de kapitein het huwelijk niet zou kunnen voltrekken,’ zei hij uiteindelijk. Mevrouw Sandicott vond dat een opwindend idee. Het combineerde snelheid en weinig tijd voor bedenkingen met een excentriciteit die haast aristocratisch was. Ze kon er over opscheppen tegen haar vriendinnen.

‘Ik zal het er morgen met de kapitein over hebben,’ zei meneer Flawse, die het aan mevrouw Sandicott overliet om het nieuws mee te delen aan het jonge paar.



Ze trof hen aan op het sloependek, waar ze samen stonden te fluisteren. Ze luisterde even. Ze zeiden zo zelden iets als zij erbij was, dat ze nieuwsgierig was wat ze elkaar te vertellen hadden tijdens haar afwezigheid. Wat ze hoorde was zowel geruststellend als verontrustend.

‘Oh, Lockhart.’

‘Oh, Jessica.’

‘Je bent zo fantastisch.’

‘Jij ook.’

‘Meen je dat echt?’

‘Natuurlijk meen ik dat.’

‘Oh, Lockhart.’

‘Oh, Jessica.’

In het licht van de maan en onder het fonkelende oog van mevrouw Sandicott omhelsden ze elkaar en Lockhart probeerde te bedenken wat hij nu moest doen. Jessica zorgde voor het antwoord.

‘Kus me, schat.’

‘Waar?’ vroeg Lockhart.

‘Hier,’ zei Jessica, die hem haar lippen toestak.

‘Daar?’ zei Lockhart. ‘Weet je dat zeker?’

Mevrouw Sandicott verstijfde in de schaduw van de sloep. Wat ze zojuist had gehoord maar niet kon zien was misselijkmakend, dat stond buiten kijf. Of haar schoonzoon-in-spé had ze niet allemaal op een rijtje, óf haar dochter was op seksueel gebied geraffineerder, en naar de mening van mevrouw Sandicott heel wat perverser dan ze ooit luid gedacht. Mevrouw Sandicott vervloekte die verdomde nonnen. De volgende opmerking van Lockhart bevestigde haar vrees.

‘Is dat niet een beetje kleverig?’

‘Oh schat, je bent toch zo romantisch,’ zei Jessica. ‘Echt waar.’

Dat was mevrouw Sandicott niet. Ze stapte uit de schaduw en liep op hen af. ‘Zo is het wel genoeg,’ zei ze, terwijl ze uit elkaar wankelden. ‘Als jullie getrouwd zijn doe je maar wat je wilt, maar ik wil niet dat mijn dochter zich aan obscene handelingen te buiten gaat op het sloependek van een cruiseschip. Bovendien zou iemand jullie kunnen zien.’

Jessica en Lockhart staarden haar vol verbazing aan. Jessica reageerde als eerste.

‘Als we getrouwd zijn? Zei u dat echt, mammie?’

‘Dat is precies wat ik zei,’ antwoordde mevrouw Sandicott. ‘Lockharts opa en ik hebben besloten dat jullie moeten ...’

Ze werd in de rede gevallen door Lockhart die, met één van de galante gebaren die Jessica zo in hem waardeerde, aan de voeten van zijn schoonmoeder-in-spé neerknielde en zijn handen naar haar uitstak. Mevrouw Sandicott deinsde haastig achteruit. Lockharts houding joeg haar, gezien de suggestie die Jessica zonet had gedaan, de stuipen op het lijf.

‘Raak me niet aan! ’ piepte ze en schuifelde van hem vandaan. Lockhart kwam snel weer overeind.