Erfelijk belast(12)

Tegen de tijd dat ze van boord gingen had ze de nodige twijfels gekregen. Meneer Flawse stond erop rechtstreeks met de trein naar Londen en vandaar naar Newcastle te gaan en had categorisch geweigerd mevrouw Flawse eerst haar spullen te laten ophalen of zich door haar naar het noorden te laten brengen in haar grote Rover.

‘Mevrouw,’ zei hij, ‘ik heb geen vertrouwen in de verbrandingsmotor. Ik ben geboren voor dat ding er was en ik ben niet van plan erachter te verongelukken.’ Hij had de tegenwerpingen van mevrouw Flawse beantwoord door de kruiers op te dragen hun bagage naar de trein te brengen. Meneer Flawse volgde de bagage en mevrouw Flawse volgde hem. Ze namen afscheid van Lockhart en Jessica, die meteen naar Sandicott Crescent 12 zouden verhuizen en Jessica beloofde haar spullen in te pakken en zo snel mogelijk met een verhuiswagen naar Flawse Hall te sturen.



En zo begon het jonge paar aan hun onorthodoxe huwelijksleven in een huis met vijf slaapkamers, een dubbele garage en een werkplaats waar wijlen meneer Sandicott, die handig was met gereedschap, voorwerpen had vervaardigd. Elke ochtend verliet Lockhart het huis, wandelde naar het station en nam de trein naar Londen. Daar begon hij bij Sandicott & Partner aan zijn inwerkperiode onder het toeziend oog van meneer Treyer. Vanaf het allereerste begin ontstonden er strubbelingen. Dat kwam niet zozeer doordat Lockhart niet met de vele cijfers overweg kon - zijn beperkte opvoeding had hem tot een kei in wiskunde gemaakt- als wel aan zijn onomwonden aanpak van de kwestie van belastingontduiking of, zoals meneer Treyer het liever noemde, inkomstenbescherming.

‘Inkomsten- en Vermogensbescherming,’ zei hij tegen Lockhart, ‘komt veel positiever over dan belastingontduiking. En we moeten altijd positief blijven.’

Lockhart nam zijn raad ter harte en combineerde hem met het positieve simplisme dat zijn grootvader had aangewend als het om zaken zoals inkomstenbelasting ging. Aangezien de oude heer elke mogelijke transactie met contant geld afhandelde en de gewoonte had alle brieven van de fiscus in het vuur te smijten terwijl hij tegelijkertijd meneer Bullstrode opdroeg die bureaucratische zwijnen ervan op de hoogte te stellen dat hij geld verloor in plaats van verdiende, leidde Lockharts overname van zijn methoden bij Sandicott & Partner, hoewel ze in het begin succesvol waren, uiteindelijk tot een catastrofe. De eerste tijd was meneer Treyer er uitgesproken verguld mee dat er zo weinig in zijn IN-bakje lag, en pas toen hij op een ochtend wat vroeger op het werk kwam en ontdekte dat Lockhart het toilet als verbrandingsoven gebruikte voor alle enveloppen met ‘De Inspecteur Der Directe Belastingen’ erop, begreep hij waarom hij nooit meer aanmaningen ontving. Wat de zaak er nog erger op maakte was dat meneer Treyer al lang gebruik maakte van wat hij zijn Niet-Bestaande Brieftruuk noemde om de ambtenaren van de belastingdienst zó het bloed onder de nagels vandaan te halen dat ze een zenuwinzinking kregen of eisten dat ze werden overgezet op andere correspondentie. Meneer Treyer was trots op zijn Niet- Bestaande Brieftechniek. Het bestond uit fictieve antwoorden met de aanhef ‘In antwoord op uw brief van de vijfde dezer betreffende...’ terwijl hij in werkelijkheid helemaal geen brief van de vijfde dezer had ontvangen. De daaropvolgende uitwisseling van steeds bitsere ontkenningen van de belastingdienst en het hardnekkig volhouden van meneer Treyer had een uitermate gunstig effect gehad op de inkomens van zijn cliënten, zij het niet op de zenuwen van de belastingambtenaren. Door Lockharts pyromanie kon hij nu moeilijk meer een brief versturen die begon met ‘In antwoord op uw brief van de vijfde dezer... ’ in de wetenschap dat die niet bestond.

‘Voor zover ik weet kunnen we wel tien verrekte brieven van de vijfde dezer hebben ontvangen, die allemaal een of ander vitaal stuk informatie betreffen waar ik geen moer van weet,’ schreeuwde hij tegen Lockhart, die prompt suggereerde dat hij dan beter de zesde dezer kon gebruiken. Meneer Treyer staarde hem met uitpuilende ogen aan.

‘Aangezien je die ook in de fik hebt gestoken is dat een suggestie van lik-me-vestje,’ bulderde hij.

‘U heeft me anders zelf gezegd dat het onze taak was positief te blijven en de belangen van onze cliënten te beschermen,’ zei Lockhart. ‘Meer deed ik niet.’

‘Hoe kunnen we in godsnaam de belangen van onze cliënten beschermen als we niet weten wat die zijn?’ vroeg meneer Treyer.

‘Dat weten we best,’ zei Lockhart. ‘’t Staat allemaal in de dossiers. Neem bij voorbeeld meneer Gypsum, die architect. Toen ik laatst z’n dossier inkeek zag ik dat hij twee jaar geleden tachtigduizend pond heeft verdiend en maar zeventienhonderdachtenvijftig pond aan inkomstenbelasting heeft betaald. De rest is opgegaan aan onkosten. Eens even kijken. Hij heeft in mei zestienduizend pond uitgegeven op de Bahamas en...’